Μαύρο γκλίτερ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Καί εκεί που έχεις αποφασίσει να κρατήσεις αναγνωστικές καί συναισθηματικές ''αποστάσεις'' από τα κοινωνικά μυθιστορήματα, η μοίρα στέκει, παραπέρα, καί σε κοιτά με ένα σαρδόνιο καί περιπαικτικό χαμόγελο καί να σκέφτεται το τι σου επιφυλάσσει... Καλά λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, το σύμπαν συνωμοτεί για να τα ανατρέψει... Διότι, όπως καί να το κάνουμε, όσο περισσότερο προσπαθείς να αποφύγεις κάτι, αυτό έρχεται καί σε βρίσκει, κάνοντας αισθητή την παρουσία του, σε τέτοιο σημείο, που δεν μπορείς να το αγνοήσεις... Κι εδώ έχω να σας ομολογήσω κάτι. Άν πρόκειται να ''πέφτουν'' στα χέρια μου βιβλία, όπως το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Βίκυς Μωραγιάννη, με τίτλο ''Μαύρο γκλίτερ'', το οποίο κυκλοφόρησε, προσφάτως, από τις εκδόσεις Μίνωας, μπορώ να ''παραδοθώ'' άνευ όρων σε αυτά...

Την συγγραφέα την είχα ''πρωτογνωρίσει'' μέσα από το μυθιστόρημά της, με τίτλο ''Άρωμα Λουίζας'' καί θυμάμαι από τότε να έχω εκφράσει την επιθυμία να διαβάσω κι άλλα έργα της, καθώς με ικανοποίησε τόσο ο τρόπος γραφής της, αλλά καί ο τρόπος σκέψης της. Ανέπτυξα μία οικείοτητα -στα πλαίσια της ανάγνωσης- ώστε να την εμπιστευτώ καί να αφήσω μέρος του εαυτού μου πάνω στα έργα της. Ναι, αντιλαμβάνομαι κάτι τέτοιο πως δεν είναι ανώδυνο καί εύκολο, αλλά ήταν κάτι το οποίο ''γεννήθηκε'' αβίαστα καί δεν νομίζω να με απογοητεύσει μελλοντικά... Έτσι, ήρθε η σειρά καί για το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Μαύρο γκλίτερ'', που συνδυάζει το κοινωνικό με την μαύρη κωμωδία... Ναι, καλά διαβάσατε. Κι αν σας κίνησα το ενδιαφέρον, δεν έχετε παρά να συνεχίσετε την ανάγνωση των σκέψεών μου γι'αυτό...

Ας τα πιάσω, όμως, από την αρχή. Κρατώντας στα χέρια μου το βιβλίο καί επεξεργαζόμενή το, η αρχική μου σκέψη ήταν το πόσο όμορφο εξώφυλλο είχε. Ναι, ταίριαζε γάντι με την δική μου αισθητική καί σε συνδυασμό με τον τίτλο ''Μαύρο γκλίτερ'' με είχε, ήδη, κερδίσει στα σημεία. Βλέπετε, μπορεί να ενθουσιάζομαι από την εικόνα των έντονων χρωμάτων, αλλά σαν την αδυναμία που έχω για το μαύρο χρώμα, δεν μπορεί να την ξεπεράσει τίποτα. Πού το πάτε καί το άλλο; Φυσικά αγαπώ ό,τι γυαλίζει, πόσω μάλλον τα γκλίτερ... Τί, όμως, μας φύλαγε η συγγραφέας μέσα στις σελίδες του; Μήπως θα έπρεπε να τα προσεγγίσω τόσο μέσα από μία ρεαλιστική, όσο καί μεταφορική έννοια;

''Η Σιμόνη, πρώην ραδιοφωνική παραγωγός, νυν μακιγιέζ στο γραφείο τελετών των γονιών της, δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Από μικρή αγαπούσε να μοιράζει χρώμα και ομορφιά στους ανθρώπους γύρω της και να κρατάει το μαύρο για τον εαυτό της. Είναι προικισμένη με ένα ιδιαίτερο χάρισμα: ακούει τους νεκρούς να της μιλάνε και να μοιράζονται μαζί της τις ιστορίες τους. Έτσι, όταν ο Λεωνίδας, ο οποίος έχει μόλις εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ζητάει τη βοήθειά της για να αποδείξει ποιος πραγματικά τον σκότωσε, ένα παράδοξο ταξίδι ξεκινάει για τη Σιμόνη… Καλείται να αναθεωρήσει όλα όσα θεωρούσε δεδομένα, να βγει από τα σκοτάδια όπου κρυβόταν και να κυνηγήσει για πρώτη φορά το φως, χωρίς να τη νοιάζει αν θα καεί." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Έχω ξαναπεί πως πολλές φορές ότι μέσα από τα διάφορα αστεία ειπώνονται οι μεγαλύτερες καί πιο συγκλονιστικές αλήθειες. Κι αυτό αποδεικνύεται, περίτρανα, μέσα από την παρούσα ιστορία. Ναι, μπορεί να φαντάζει πως υπάρχει μία διακωμώδηση από την μεριά της συγγραφέως, μα θα κάνετε μεγάλο λάθος αν εμμείνετε σε αυτήν την σκέψη. Η συγγραφέας επιλέγει να μιλήσει για το δίπτυχο ζωής καί θανάτου (μεταξύ μας το μόνο δεδομένο για όλα τα έμβια όντα!), την καθημερινότητα, τον έρωτα, τις φιλικές σχέσεις, τα όνειρα καί τις προσδοκίες, τους δεσμούς μεταξύ των μελών της οικογένειας, μα κυρίως την αποδοχή του εαυτού καί του όποιου σκοπού μας έχει οριστεί να επιτύχουμε...

Είναι αλήθεια πως εμείς οι άνθρωποι επιλέγουμε να αγνοούμε, επιδεικτικώς, την θνητότητά μας καί να θεωρούμε πως θα ζήσουμε για πάντα. Γι'αυτό αμελούμε να πούμε στους γύρω μας όλα όσα επιθυμούμε, ή, αναβάλλουμε να κάνουμε ό,τι μπορεί να ''γέμιζε'' την ψυχή μας, τόσο από φόβο, όσο καί από δειλία. Όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει κάποιος/α που να μπορέσει να ορίσει το τέλος του με απόλυτη σιγουριά. Το πότε θα έρθει καί με ποιον τρόπο. Ίσως θα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αλλιώς; Μήπως θα πρέπει να εστιάζουμε στο τώρα καί να είμαστε ειλικρινείς, όχι μόνο με τους άλλους ανθρώπους, αλλά καί με τους ίδιους μας τους εαυτούς;

Καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης, ένιωσα πως βρέθηκα σε μία ''δίνη'' ακραίων συναισθημάτων, που με οδηγούσαν από την χαρά στον πόνο, από το κλάμα στο γέλιο καί τούμπαλιν. Σωτήρια ''λέμβος'' η παρουσία τόσο της κεντρικής ηρωϊδας, της Σιμόνης, όσο καί της συγγραφέως. Ναι, δεν μπορώ να αντιληφθώ καί να σας περιγράψω, επακριβώς, το πόσο πολύ καί το πόσο αθόρυβα καί ασυναίσθητα ''δέθηκα'' με την Σιμόνη. Άν καί μας χωρίζουν πολλά, ήταν σαν να την γνώριζα χρόνια καί να μας έδεναν πολλά... Ναι, ήμασταν η μία δίπλα στην άλλη από την αρχή έως καί το τέλος. Ένα τέλος ανατρεπτικό, που με έκανε να την αναπολώ για μία ζωή... 

Ναι, κάπου εδώ πρέπει να ολοκληρώσω την καταγραφή των σκέψεών μου για το βιβλίο. Όμως, κατά βάθος, γνωρίζω πως η Σιμόνη θα βρίσκεται για πάντα στο μυαλό καί στην καρδιά μου κι όσα χρόνια κι αν περάσουν. θα παραμένει μία γλυκόπικρη θύμηση, η οποία δεν θα πάψει στιγμή να με προτρέπει να ακολουθήσω τον δρόμο καί τα όνειρά μου. Να μην τα παρατήσω καί να μην συμβιβαστώ με οτιδήποτε με ''στενεύει'' σε όλα τα επίπεδα. Ναι, μιλάμε για ένα βιβλίο που υπήρξε μία έκπληξη που με συγκλόνισε καί θεωρώ πως αξίζει να μπει στην λίστα μου με τα καλύτερα βιβλία της φετινής χρονιάς. Εύχομαι όταν το διαβάσετε, να το αγαπήσετε όσο κι εγώ!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.