ΝΤΟΠΑΜΙΝΗ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Τίτλος βιβλίου ''Ντοπαμίνη''

Δεν μπορείτε να πείτε. Ασυνήθιστος καί μη αναμενομένος για ένα λογοτεχνικό έργο, με δεδομένο, πως δεν τυγχάνει συχνά ένας/μία δημιουργός να χρησιμοποιεί ως τίτλο του βιβλίου του/της το όνομα μίας φαρμακευτικής ουσίας. Ειδικότερα, όταν εκείνη φέρει ένα αρνητικό πρόσημο καί έχει συνδεθεί με κάποια παρανομία (καί διατέλεση αυτής) στο μυαλό μεγάλης μερίδας των πολιτών. Όμως, ο ανερχόμενος συγγραφέας Κωνσταντίνος Τσάβαλος φαίνεται πως δεν στέκεται στις όποιες προκαταλήψεις καί στους δήθεν καθωσπρεπισμούς καί χαράσσει με θράσος καί θάρρος, -τολμώ να πω-, την δική του πορεία, η οποία δεν χωρά σε στεγανά καί σε κοινά αποδεκτά ''καλούπια''...

Αφετηρία, λοιπόν, της ανάγνωσης του βιβλίου ο τίτλος του. Κι όμως, δεν μπορώ να στρέψω τόσο εύκολα το βλέμμα μου από αυτόν καί ειδικά από τον τρόπο που έχει επιλεχθεί να γραφτεί πάνω στο εξώφυλλο. Πέρα από τα κεφαλαία γράμματα, η λέξη είναι χωρισμένη σε δύο μέρη ''ντοπα'' – ''μίνη''. Σαν να τονίζεται το πρώτο συνθετικό που την καθιστά ακόμη πιο γνώριμη καί οικεία στα αυτιά μας. Κι αν σταθούμε καί στο λευκό χρώμα των γραμμάτων σε συνδυασμό με το πως έχει τραβηχθεί προς τα κάτω το γράμμα ''η'' στο τέλος της λέξης ''ντοπαμίνη'' προμηνύει πως κάτι παραπάνω από το αναμενόμενο υπάρχει ( ; )... Όχι, δεν είμαι μία φωτεινή παντογνώστρια, μα κάθε τίτλο βιβλίου τον προσεγγίζω ως έναν ακόμη γρίφο προς επίλυση καί όξυνση της κριτικής μου ικανότητας καί σκέψης.

Καί περνάμε στην εικόνα της νυχτερινής Αθήνας που στολίζει το εξώφυλλο. Αυτό το κόκκινο χρώμα, που δεν ταιριάζει μόνο με το αίμα, μα έρχεται να τονίσει την ένταση όσων συμβαίνουν κατά την διάρκεια των βραδινών ωρών. Η νύχτα σίγουρα δεν είναι καί ο πιο καλός σύμβουλος, με δεδομένο πως οι όποιες αντιστάσεις δείχνουν να κάμπτονται, καθώς το ποτό καί άλλες παραισθησιογόνες ουσίες αρχίζουν σταδιακά να κατακλύζουν το σώμα καί το μυαλό μας. Η λογική μοιάζει να πηγαίνει περίπατο καί το θυμικό να αναλαμβάνει τα ηνία, χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι όποιες συνέπειες κι ο αντίκτυπός τους στην ζωή μας.

Εάν διαβάσατε το βιογραφικό του συγγραφέα, θα δείτε πως επιλέγει να ντύσει τον κεντρικό του ήρωα με κάποια δικά του αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ένας ήρωας, που κάθε άλλο παρά αρεστός μπορεί να θεωρηθεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μας περάσει αδιάφορος. Είναι σαν να συγκεντρώνει πάνω του, -πάντα με έναν αλλιώτικο τρόπο-, πολλά από τα κακώς κείμενα καί τις παθογένειες που ταλανίζουν την κοινωνία μας, τουλάχιστον, την τελευταία εικοσαετία όλο καί πιο έντονα... Σαν να έχουμε, δηλαδή, μία παράλληλη σκιαγράφηση του ήρωα καί της κοινωνίας που όμως συμπίπτουν σε πολλά σημεία κι αλληλοσυμπληρώνονται...

''Είναι ένας κυνικός και απαθής τριαντάρης που εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Αθήνα της δεκαετίας του ’00. Απεχθάνεται τους πάντες και τα πάντα, πρωτίστως τη δουλειά του, τους συναδέλφους του και, γενικά, οποιονδήποτε συναντάει στον δρόμο του - με απειρο-ελάχιστες εξαιρέσεις. Σε αυτό το σχεδόν δεκαετές ταξίδι του μέσα στην αθηναϊκή ημέρα και κυρίως την αθηναϊκή νύχτα, θα προσπαθήσει απεγνωσμένα να συμφιλιωθεί με το τέρας της απότομης ενηλικίωσης, με μόνο του σύμμαχο τον καλύτερό του φίλο, παρέα με αλκοόλ και τόνους κοκαΐνης. Όταν όμως μια σειρά από άσχετα μεταξύ τους γεγονότα και συμβάντα καταστρέφουν ολοσχερώς τη φούσκα μέσα στην οποία ζει, τότε του απομένει μόνο ένα πράγμα. Να πάρει την αμείλικτη εκδίκησή του από τον απατεώνα εργοδότη του, τους φορτικούς γονείς του και την κυκλοθυμική σύντροφό του. Κυρίως όμως να πάρει, έστω και καθυστερημένα, τη ρεβάνς από τον ίδιο του τον εαυτό. Μια σκοτεινή, βίαιη, σατιρική, αστεία και άκρως διασκεδαστική αποτύπωση της προ και μετά Ολυμπιακής Ελλάδας, ιδωμένης μέσα από ένα ζευγάρι μάτια πρησμένα από τα ναρκωτικά, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια.'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Τσάβαλος έχει έναν αιχμηρό, οξυδερκή, αυτοσαρκαστικό καί κυνικό λόγο, που σε αντίθεση με τον βασικό του ήρωα, τον βρήκα πολύ αρεστό όσον αφορά τις αναγνωστικές μου προτιμήσεις. Το ντεμπούτο του στον χώρο της λογοτεχνίας γίνεται με πάθος καί μας παρασύρει θέλοντας καί μη. Για μένα, δεν μιλάμε απλά για ένα ακόμη μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις, μα για ένα κείμενο γεμάτο από μηνύματα με πολλούς αποδέκτες καί κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα κείμενο πλούσιο από ρεαλισμούς καί εικόνες που μένουν για καιρό νωπές στην μνήμη μας. Καί κάπου εδώ, θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου για το βιβλίο καί θα σας εκμυστηρευτώ πως αυτό που θα κρατήσω από την επαφή μου μαζί του, είναι η στοχευμένη καί ξεκάθαρη θέση του συγγραφέα ενάντια στην χρήση ναρκωτικών ουσιών. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

*Προέλευση φωτογραφίας εξωφύλλου από το επίσημο site του εκδοτικού.

*Το παρόν κείμενο επαναδημοσιεύεται.