Το λάθος παιδί

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Ήταν το 2019 σε μία από τις τελευταίες προ κόβιντ -αν θυμάμαι- καλά παρουσιάσεις βιβλίων (επρόκειτο για το μυθιστόρημα ''Οι μέρες της πεταλούδας'') που είχα επιλέξει να παρευρεθώ (ανέκαθεν έχω υπάρξει επιλεκτική γύρω απ'αυτές για ποικίλους λόγους) όπου άκουσα για πρώτη φορά το όνομα της ανερχόμενης τότε συγγραφέως Έλενας Πιπερίδου. Και για να σας προλάβω. Δεν αγόρασα τότε το βιβλίο, μα μέχρι και σήμερα δεν το έχω προμηθευτεί/διαβάσει. Όχι, από άποψη σνομπισμού! Σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, ένιωσα να με κατακλύζει μία ζεστασιά και αγάπη για το βιβλίο βάσει των όσων είχα ακούσει από την ίδια τη συγγραφέα, που ένιωθα ότι δε θα είχα μία πιο αντικειμενική κρίση/στάση προς εκείνο, αν το διάβαζα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και εγώ θέλω να κρατώ ''αποστάσεις ασφαλείας'' από τα βιβλία και τους/τις δημιουργούς των. Αναγνωστικές ιδιοτροπίες θα πείτε και εγώ δε θα διαφωνήσω, αλλά να που πέρασε ο καιρός και επέλεξα να διαβάσω το νέο της μυθιστόρημα -δεύτερο κατά σειρά έκδοσης-, με τίτλο ''Το λάθος παιδί'', που -όπως και το προηγούμενο- κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, τους οποίους ευχαριστώ πολύ για την αποστολή του αντιτύπου.

Τί συνέβη, όμως, τώρα κι επέλεξα να διαβάσω το παρόν βιβλίο; Όχι, δεν έπαθα καμία μετάλλαξη, αλλά αυτό το βιβλίο μου κέντρισε το ενδιαφέρον, καθώς περιηγούμουν στον επίσημο ιστότοπο των εκδόσεων, όπως κάνω πολλές φορές ''επισκεπτόμενη'' ανάλογους ιστοτόπους. Τόσο ο τίτλος του ''Το λάθος παιδί'' και το αστυνομικό λογοτεχνικό είδος στο οποίο ανήκει όσο και η πρόθεσή μου να ''γνωρίσω'' την πένα της συγγραφέως -τώρα θεωρώ ότι είναι μία κατάλληλη χρονική περίοδος- έπαιξαν ρόλο ώστε να το ξεχωρίσω. Άραγε, ποιο πρόσωπο κρυβόταν πίσω από αυτό ''Το λάθος παιδί''; Τί μπορεί να είχε συμβεί ώστε να λάβει τον χαρακτηρισμό ''λάθος''; Προσωπικά τον έβρισκα κάπως βαρύ και επώδυνο να τον φέρει ένα παιδί ως προέκταση της ύπαρξης και του εαυτού του. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι οι απαντήσεις στα όποια ερωτήματα δε θα μου ερχόντουσαν ως άλλο μάννα εξ ουρανού, μα μόνο όταν διάβαζα από την αρχή έως και το τέλος όλο το βιβλίο. Ναι, δε γινόταν αλλιώς. Πώς αλλιώς θα είχα μία σαφή και πλήρη εικόνα; Οπότε, ξεκίνησα την ανάγνωση.

''Στην αρχή πίστευαν πως είχαν τον παράδεισο… Ένα ζευγάρι βρίσκεται στο ξεκίνημα της νέας του ζωής, ώσπου μια ανατροπή φέρνει ένα οριστικό ρήγμα στην σχέση τους. Φόνος πρώτος… Φιγούρες από το παρελθόν κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο. Φόνος δεύτερος… Πρόσωπα του παρόντος βοηθούν στην υλοποίηση ενός πολύ μακρινού σχεδίου. Φόνος τρίτος… Μέσα στον αγώνα διεκδίκησης μιας αμύθητης περιουσίας και στην εκπλήρωση μιας παλιάς υπόσχεσης, όλοι δηλώνουν αθώοι και όλοι μοιάζουν ένοχοι. Ο επιθεωρητής Χάρης Ράμμος καλείται να λύσει έναν περίπλοκο γρίφο, ενώ η ταυτότητα του κάθε υπόπτου μοιάζει να ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια του. Η διάκριση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους τον φέρνει σε αδιέξοδο, σ’ έναν καλά σχεδιασμένο κόσμο όπου όλοι θέλουν ν’ αντικαταστήσουν κάποιον άλλον. Είναι ο θύτης ένοχος, ή μήπως όχι;" (Από το οπισθόφυλλο)

Επέλεξα να διαβώ τις πύλες που θα με χώριζαν από την πραγματικότητα προς τον κόσμο των προσώπων του βιβλίου κρατώντας μικρό καλάθι. Βλέπετε, έχω διαβάσει πολλά βιβλία και έχουν δει άλλα τόσα τα μάτια μου και δεν αφήνω, πλέον, στον όποιον ενθουσιασμό να με παρασύρει. Η συγγραφέας, λοιπόν, φαίνεται ότι έχει σκοπό να μας οδηγήσει σταδιακά προς την ουσία της υπόθεσης. Δε βιάζεται, μα και δεν καθυστερεί άνευ λόγου. Ο λόγος της είναι στρωτός, οικείος και ''καθαρός''. Επιλέγει, σχεδόν εξ αρχής, να μας παρουσιάσει όλα τα πρόσωπα της ιστορίας και να μας βάλει στη διαδικασία να σκεφτούμε κάθε πιθανό κίνητρο για να βρεθεί καθένα εξ αυτών πίσω από το προσωπείο του/της ενόχου. Και κάπου εκεί, ερχόμαστε να αναρωτηθούμε για το αν τα υποθετικά σενάρια που έχουμε ''πλάσει'' με το μυαλό μας ευσταθούν, ή, όχι. 

Εντάξει, αυτό ίσως να μην μοιάζει κι ως το πιο πρωτότυπο μοτίβο που έχουμε συναντήσει μέσα σε ένα έργο αστυνομικής λογοτεχνίας και θα συμφωνήσω μαζί σας, αλλά να που η συγγραφέας προσπαθεί και σε έναν αρκετά σεβαστό βαθμό καταφέρνει κι αναδεικνύει τα βαθύτερα αίτια που οδηγούν έναν άνθρωπο ώστε να έχει μία συγκεκριμένη παραβατική, ή, όχι συμπεριφορά. Τα τραύματα της ψυχής που φέρουν οι άνθρωποι από παιδική ηλικία, οι αδελφικοί δεσμοί, η αγάπη του γονιού προς το παιδί, η αδικία, ο πόνος, η προδοσία, η ανάγκη για συγχώρεση και λύτρωση, το προσωπικό συμφέρον με κάθε κόστος κι άλλα πολλά έρχονται προς συζήτηση και εύστοχο προβληματισμό ενισχύοντας την ήδη έντονα συναισθηματική φόρτιση που προκύπτει κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων με κυρίαρχο την αγωνία για το πώς θα καταλήξει όλη η υπόθεση.

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Το βιβλίο για μένα -ως αναγνώστρια- άρχισε να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον από τη μέση της εξιστόρησης των γεγονότων μέχρι και τον επίλογο. Για να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενά μου, έχουμε να κάνουμε με ένα καλό μυθιστόρημα. Απλώς εκφράζω τις σκέψεις μου γύρω από το τί μου άρεσε περισσότερο. Ναι, η συγγραφέας έχει κάνει μία αρκετή καλή δουλειά πάνω στη συνοχή και δομή του κειμένου, τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων και εν γένει σε όλο το σκηνικό όπου θα λάβουν χώρα τα γεγονότα και με έναν επίλογο που εμμένω σε αυτόν, αφού θεωρώ ότι έρχεται να ολοκληρώσει με τον πιο ιδανικό τρόπο, ψυχικά κι όχι μόνο, όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με μία ανατροπή που δεν την περίμενα και την έκανε ακόμη πιο ευφυή. 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.