Να κοιμηθώ σε μια θάλασσα από αστέρια (Βιβλίο 1ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Η επιστημονική φαντασία ως λογοτεχνικό είδος είναι πολύ παρεξηγημένη. Είτε την λατρεύεις, είτε αγαπάς να την μισείς. Δεν υπάρχει μέση οδός. Υπάρχει δε καί η λανθασμένη άποψη πως τάχα μου απευθύνεται καί είναι κατανοητή μόνο από επιστήμονες, ή, άλλους ειδικούς που έχουν ανάλογες γνώσεις. Θα μου επιτρέψετε να έχω αντίθετη άποψη, παρ’όλο που δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία στην ανάγνωση ανάλογων έργων. Δεν παύουν, όμως, να με γοητεύουν από την άποψη πως όσα αναφέρουν είναι εν δυνάμει πιθανά σενάρια για το πώς καί το που θα έφτανε η ανθρωπότητα στο εγγύς, ή, στο μακρινό μέλλον. Ειδικά, αν καλοσκεφτούμε με το πόσο ιλιγγιώδεις ταχύτητες αναπτύσσεται η τεχνολογία καί οι επιστήμες καί τα τόσο σπουδαία επιτεύγματά τους, σε ποιου/ας τα μάτια καί την σκέψη φαντάζουν ακόμη ως απίθανα πολλά από αυτά που σήμερα έχουμε ως δεδομένα κι άλλα που αναμένονται να συμβούν;

Ο συγγραφέας Κρίστοφερ Παολίνι (Christopher Paolini) επανέρχεται δυναμικά στον χώρο της λογοτεχνίας με το πρώτο του βιβλίο που απευθύνεται σε ενήλικες, με τίτλο ''Να κοιμηθώ σε μια θάλασσα από αστέρια'', που κυκλοφορεί καί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Λιβάνη σε μετάφραση του κυρίου Δημήτρη Χρυσανθόπουλου. Ένα βιβλίο που με ''κατέκτησε'' από το πρώτο άκουσμα του τίτλου του. Αμέσως δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η εικόνα ενός έναστρου ουρανού που μοιάζει σαν μία απέραντη θάλασσα που με προ(σ)καλούσε να χαθώ μέσα της. Ήταν, όμως, αυτό που έδειχνε, ή, πίσω από το ωραίο καί δελεαστικό περιτύλιγμα ελλόχευε κάποιος κίνδυνος;

Προσωπικά όταν ακούω για ταινίες, ή, βιβλία που η πλοκή τους βασίζεται σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας αυτό που απαιτώ είναι να στηρίζουν πλήρως το είδος στο οποίο διατείνονται πως ανήκουν. Τίποτα λιγότερο. Τίποτα περισσότερο. Θέλω να δω το πώς θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί το ανθρώπινο είδος. Άν θα έχουμε μετοικήσει καί εγκατασταθεί σε άλλους πλανήτες, αν αναμένονται επικές μάχες με εξωγήινους, ή, άλλα πλάσματα του γαλαξία, καθώς καί το που μπορεί να έχει φτάσει η τεχνολογία. Ναι, επιθυμώ την όποια υπερβολή καί φαντασία. Αλλιώς ποιο το νόημα της ύπαρξης των συγκεκριμένων έργων;

''Το διάστημα κρύβει αναρίθμητα μυστικά η Κίρα μόλις ανκάλυψε το πλέον θανατηφόρο. Η Κίρα Ναβάρεζ ονειρευόταν να ζήσει σε καινούριους κόσμους. Τώρα ξύπνησε σε έναν εφιάλτη. Κατά τη διάρκεια µιας συνηθισµένης αποστολής τοπογράφησης σε έναν µη αποικισµένο πλανήτη, η Κίρα ανακαλύπτει ένα εξωγήινο κειµήλιο. Στην αρχή ενθουσιάζεται, αλλά η αγαλλίαση µετατρέπεται σε τρόµο όταν η αρχαία σκόνη αρχίζει να κινείται. Καθώς ξεσπάει πόλεµος ανάµεσα στα άστρα, η Κίρα ξεκινάει µια οδύσσεια ανακάλυψης και µεταµόρφωσης, που εκτείνεται σε όλο τον γαλαξία. Η πρώτη επαφή δεν είναι αυτό που φανταζόταν και τα γεγονότα την ωθούν στα όρια του τι σηµαίνει να είναι άνθρωπος. Ενώ η Κίρα αντιµετωπίζει τους δικούς της εφιάλτες, η Γη και οι αποικίες της βρίσκονται στα πρόθυρα του αφανισµού. Πλέον η Κίρα ίσως να είναι η µεγαλύτερη και η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας... Ο πορτοκαλί αέριος γίγαντας, ο Ζευς, ήταν χαµηλά στον ορίζοντα. Τεράστιος και ογκώδης, εξέπεµπε ένα ροδοκόκκινο ηµίφως. Γύρω του, µια πλειάδα φωτεινών άστρων έλαµπε κόντρα στο µαύρο του διαστήµατος, ενώ κάτω απ’ το άγρυπνο βλέµµα του γίγαντα εκτεινόταν µια γκρίζα ερηµιά µε βράχια. Μια µικρή συστάδα κτιρίων έστεκε στην κατά τα άλλα έρηµη έκταση. Θόλοι, σήραγγες και δωµάτια µε παράθυρα. Ένας χώρος ζεστασιάς και ζωής µέσα στο εξωγήινο περιβάλλον. Θα έφευγαν το πρωί. Θα επιβιβάζονταν στο µεταγωγικό τους, το Φιντάντζα, το οποίο βρισκόταν ήδη σε τροχιά γύρω από την Άδρα. Σε λίγες µέρες, η ίδια και όλα τα µέλη της δεκαµελούς οµάδας τοπογράφησης θα έµπαιναν σε κρυονικό ύπνο κι όταν θα ξυπνούσαν στο 61 του Κύκνου, είκοσι έξι µέρες αργότερα, θα χώριζαν. Θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε τον Άλαν για... δεν ήξερε για πόσο καιρό. Μήνες, τουλάχιστον. Αν ήταν άτυχοι, πάνω από έναν χρόνο.'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Ο συγγραφέας, λοιπόν, στο παρόν έργο στήνει ένα ιδανικό σκηνικό ώστε εκεί πάνω να εξελιχθεί όλη η ιστορία του βιβλίου. Άν καί αναφέρεται στο πολύ μακρινό μέλλον, μας εισάγει με ομαλό τρόπο μέσα στην υπόθεση. Προφανώς καί τίποτα δεν είναι ίδιο με τα όσα έχουμε ως δεδομένα, μα τα διακρίνει μία πειστικότητα. Γιατί όχι; Άλλωστε κανείς καί καμία δεν δύναται να γνωρίζει με σιγουριά το τι μέλλει γενέσθαι καί τα πάντα είναι πιθανά κι αποδεκτά ως σκέψη. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου, αλλά νομίζω πως θα πρέπει τα έργα της συγκεκριμένης κατηγορίας να τα προσεγγίζουμε καί τα τοποθετούμε στην σκέψη μας χωρίς περιορισμούς. Είναι από εκείνα τα βιβλία που δεν ''υπακούν'' σε νόρμες καί αυστηρούς κανόνες.

Όσον αφορά το βιβλίο ''Να κοιμηθώ σε μια θάλασσα από αστέρια'', για να είμαι ειλικρινής, πληροί όλες τις προϋποθέσεις που εγώ θέτω, ώστε να μου είναι αρεστό ως προς το αποτέλεσμά του. Φαντασία χωρίς όρια, η επιστήμη μοιάζει να έχει φτάσει στο απόγειό της, η ανθρωπότητα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, ενώ οι διαπροσωπικές σχέσεις καί τα συναισθήματα μοιάζουν να μένουν αναλλοίωτα καί να μην στερούνται κάτι από την ομορφιά καί την αξία τους. Στα λοιπά θετικά του βιβλίου προστίθενται ο άμεσος καί μεταδοτικός λόγος του συγγραφέα, η συνεχόμενη κινηματογραφική δράση καί οπτική, το άφθονο λεξιλόγιο, η ομαλή ροή των γεγονότων, οι περιγραφικές εικόνες, καθώς καί η συνολική αρτιότητα του κειμένου. Ένα βιβλίο που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις κι αναμένω καί το επόμενο της σειράς. Άραγε, ποια θα είναι η συνέχεια; 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

*Προέλευση φωτογραφίας εξωφύλλου από το επίσημο site του εκδοτικού.

*Το παρόν κείμενο επαναδημοσιεύεται.