Με τον Τζον Μάλκοβιτς στη Βίλνα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

  Κάθε φορά που ''πέφτει'' στα χέρια μου μία βιογραφία,έχω την αίσθηση πως το σύμπαν με εμπαίζει,γνωρίζοντας πως αποφεύγω ανάλογα έργα,όχι για λόγους σνομπισμού,αλλά επειδή κάποιες φορές δεν έχω νιώσει τόσο άνετα διαβάζοντάς τα. Για να είμαι ειλικρινής όταν μου εστάλη από τις εκδόσεις Ελκυστής το αυτοβιογραφικό βιβλίο του συγγραφέα Άγγελου Γιαννακόπουλου,με τίτλο ''Με τον Τζον Μάλκοβιτς στη Βίλνα",ένιωσα έναν δισταγμό. Στην πρώτη απόπειρα να το διαβάσω,έπιασα τον εαυτό μου να μην είναι κατάλληλα προετοιμασμένος,οπότε το άφησα στην άκρη. Περνώντας οι μέρες,το βλέμμα μου πολλές φορές ξεστράτιζε κι έπεφτε στην θέση που το είχα τοποθετήσει στην βιβλιοθήκη μου. Ήταν σαν να με καλούσε να το διαβάσω από την αρχή έως καί το τέλος αυτήν την φορά. Όπερ κι εγένετο. Ήμουν στην κατάλληλη φάση ώστε να ανακαλύψω τι μπορεί να έκρυβαν εκείνες οι φευγαλέες συναντήσεις καί οι βιωματικοί γρίφοι που αναφέρονταν στον υπότιτλο. Διαβάζοντας,λοιπόν,τον τίτλο του βιβλίου,καθώς καί τον υπότιτλο,απευθείας,μπαίνουμε στο κλίμα του βιβλίου καί αντιλαμβανόμαστε το τι θα συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του.

    Με δεδομένο πως κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα γνωρίσουμε πολύ κόσμο,είναι σαφές ότι κάτι θα κρατήσουμε από αυτές τις συναναστροφές. Δεν έχει σημασία το χρονικό διάστημα που μπορεί να περάσαμε με αυτούς τους ανθρώπους,αλλά το τι μας άφησε ως παρακαταθήκη (καλή,ή,κακή) αυτή η εμπειρία. Μπορεί,άραγε,να είναι τόσο καθοριστική για την υπόλοιπη πορεία της ζωής μας; Η ίδια η ζωή μας έχει αποδείξει πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Βέβαια,δεν παύει το γεγονός πως όσο περνάνε τα χρόνια,να αλλάζουμε,να αναθεωρούμε σκέψεις καί απόψεις καί να βλέπουμε τα πάντα από διαφορετική σκοπιά. Έτσι,λοιπόν,καί ο συγγραφέας,με απόλυτη προσοχή καί σεβασμό προς τα πρόσωπα των ανθρώπων που συνάντησε καί αυτή η γνωριμία του ''κληροδότησε'' καί από κάτι,τις καταγράφει πάνω στο χαρτί με λόγο οικείο,χιουμοριστικό καί κατά τόπους (αυτο)σαρκαστικό με αποτέλεσμα να διαβάζονται με ενδιαφέρον από το αναγνωστικό κοινό. Ιστορίες αυτοτελείς,χωρίς να υπάρχει κάποιος συνδετικός κρίκος μεταξύ τους,παρά μόνο ως κοινός παρανομαστής ο συγγραφέας. Πέραν,όμως,από όσα αποκόμισε ο συγγραφέας από αυτές του τις συναντήσεις με διάσημους καί μη ανθρώπους,θα αναφερθεί καί σε κοινωνικά,πολιτικά καί οικονομικά πλαίσια που συνέβαιναν τη δεδομένη στιγμή. Θα μπορούσε,επίσης,να θεωρηθεί καί ως ένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν καί τα κακώς κείμενα που δυστυχώς επαναλαμβάνονται. 

 Περιγραφή:

  Αν υποτεθεί ότι ενσαρκώνουμε κάτι στον πρόσκαιρο τούτο βίο, τότε είμαστε μονάχα το άθροισμα των συναντήσεών μας. Κάθε συνάντηση δομεί ή αποδομεί κάτι μέσα μας. Η όποια συνάντηση αλλάζει τη ροή των πραγμάτων. Κάθε συνάντηση αφήνει πάνω μας τα ίχνη της, τον τύπο των ήλων της. Τα πρόσωπα που συναντήσαμε στη ζωή καθόρισαν την πορεία μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε πάντα. Μετά από κάθε συνάντηση δεν παραμένουμε ίδιοι. Η αλλαγή, η μεταμόρφωση αυτή μπορεί να επισυμβεί αυτοστιγμεί, μπορεί, όμως, να πάρει και χρόνια. Τέτοιες απόλυτα φευγαλέες, απρόσμενες και ασήμαντες φαινομενικά συναντήσεις, που αθροιστικά σε διαμορφώνουν, που σε μεταλλάσουν χωρίς να το παίρνεις χαμπάρι, υπάρχουν πάμπολλες στη ζωή. Οι συναντήσεις του συγγραφέα με πρόσωπα θρυλικά, όπως αυτά της Ρόζας Εσκενάζυ, του Θανάση Βέγγου ή του Νικόλα Άσιμου, με γνωστά πρόσωπα της έβδομης τέχνης, όπως αυτά του Τζον Μάλκοβιτς και του Βιμ Βέντερς, με πρόσωπα ιερά, όπως αυτό του οσίου Παϊσίου, ή, απλώς, συναντήσεις με εκπροσώπους της πολιτικής κάστας, όπως με τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά και άλλες απρόσμενες των οποίων έγινε μάρτυρας ο συγγραφέας, αποτελούν τον σκληρό μόνο πυρήνα των αφηγήσεων του ανά χείρας βιβλίου. Τούτες οι συναντήσεις αποτελούν συνάμα αφορμές για να περιγράψει ο συγγραφέας σημαίνουσες ιστορικές συγκυρίες, τον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο, γενικά, τα τεκταινόμενα μιας ολόκληρης εποχής. Τοιουτοτρόπως, υπερβαίνουν το πλαίσιο της αμιγώς αυτοβιογραφικής διήγησης, αποβαίνοντας εντέλει μαρτυρίες μιας συγκεκριμένης ιστορικής συγκυρίας και των συνδηλώσεών της, με προεκτάσεις που ψηλαφίζουν αυτόν τον ίδιο τον υπαρξιακό αυτοκαθορισμό του ανθρώπου. Όλα αυτά, όμως, με τη δέουσα ειρωνεία και φαρμακερή δόση χιούμορ που πηγάζει από την επίγνωση ότι «πάντα χωρεί και ουδέν μένει». 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση! 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ