ΕΛΙΣΣΩ Η ΟΡΦΑΝΗ ΚΟΡΗ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

«Εγώ γεννήθηκα χωρίς πατέρα. Χωρίς μητέρα. Γεννήθηκα μία μέρα όταν ήμουν οκτώ χρονών, μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο και είχα για θέα ένα πανέμορφο λιβάδι»

   Ανέκαθεν είχα την απορία πως οι εκάστοτε συγγραφείς βρίσκουν το σθένος καί την ψυχραιμία καί κρατούν την όποια ψυχική καί συναισθηματική απόσταση από τα βιβλία τα οποία γράφουν,οι ιστορίες των οποίων βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Πώς μπορούν να στέκονται εκεί μπροστά σε αυτό το έντονο συνονθύλευμα συναισθημάτων; Μου φαίνεται αδιανόητο να παραμένουν αλώβητοι/ες από την επαφή τους με εκείνα,όπως άλλωστε συμβαίνει καί με εμάς το αναγνωστικό κοινό. Αλλά καί μία άλλη σκέψη,που μόλις γεννήθηκε στο μυαλό μου,είναι αν καί κατά πόσο θα αντέχαμε να αποφασίσουμε είτε να γράψουμε,είτε να διαβάσουμε όλα όσα έγιναν στην πραγματικότητα. Χωρίς να υπάρχει τάση ωραιοποίησης των γεγονότων,ούτε εντέλει να υπάρχει το ευτυχισμένο τέλος,όπου αυτό δεν είναι φύσει εφικτό. Προσωπικά επιλέγω άκρως συνειδητοποιημένα ανάλογα βιβλία,όχι γιατί είμαι μία αλλιώτικη ηδονοβλεψίας των ζωών των άλλων ανθρώπων,αλλά γιατί λαμβάνω χρήσιμα μαθήματα για τη δική μου ζωή,καθώς καί να εκτιμώ περισσότερο τα όσα έχω.

    Συνεχίζω,λοιπόν,τα ταξίδια της ψυχής έχοντας συντροφιά μου το νέο βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Πέττα,με τίτλο ''ΕΛΙΣΣΩ Η ΟΡΦΑΝΗ ΚΟΡΗ",που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Ένα βιβλίο βασισμένο,-κατά κόρον-,σε αληθινά γεγονότα που διαβάζεται με μία ανάσα από την αρχή έως καί το τέλος. Ειρωνεία της τύχης,ή,απλά κάποια ακόμα καπρίτσια της ζωής καί των ανθρώπων,κατά κάποιον τρόπο φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ,με δεδομένο τα δραματικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα καί στον άδικο καί αναίτιο πόλεμο ανάμεσα στην Ουκρανία καί τη Ρωσία,που κι εμείς παρακολουθούμε παγωμένοι/ες μπροστά στις οθόνες μας. Καί να σκεφτείτε πως το βιβλίο το είχα επιλέξει να το διαβάσω,πριν καν να αρχίσουν όλα. Καί για να σας προλάβω,δεν έχω καμία πρόθεση λαϊκισμού,απλά τυγχάνει η υπόθεσή του να μου θυμίζει αρκετά σημεία από την παρούσα κατάσταση.

    "1991, Γεωργία. Ο εμφύλιος πόλεμος ξεσπά. Ο φόβος αναγκάζει τους Έλληνες να ξεριζωθούν βάναυσα από τον τόπο τους. «Είστε ξένοι, πηγαίνετε πίσω στην πατρίδα σας». Η οικογένεια της Ελισσώς αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα πουλάει τα πάντα με σκοπό να επιστρέψει πίσω στην Ελλάδα. Μια πικρή σκέψη είναι ριζωμένη στην καρδιά και το μυαλό «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος». Το ταξίδι ξεκινά. Μια περιπλάνηση μέσα στο σκοτάδι και τον πόνο, που χάραξε με το ζοφερό της μελάνι ανεξίτηλες πληγές στις αναμνήσεις και άφησε πίσω διαλυμένες ψυχές και παιδιά που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Τραγικότερη μορφή όλων, η Ελισσώ, που λίγο πριν τα ελληνικά σύνορα, η μάνα της, μέσα στην απόγνωση της, τη δίνει σε δύο άγνωστους, με την υπόσχεση να βρεθούν ξανά… Η Ελισσώ μεγαλώνει ζώντας μια ψεύτικη ζωή. Όμως, πόσα ψέματα μπορούν να χωρέσουν στο σακίδιο της ζωής; Τα όνειρα της αρχίζει να στοιχειώνει η εικόνα ενός μικρού παιδιού. Και τότε ένα δάκρυ κυλούσε από τα μάτια της, μα το σκούπιζε πριν το δει κανείς, πριν το νιώσει ακόμα και η ίδια." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Για μένα ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα βιβλίο της συγγραφέως καί ''χανόμουν'' μέσα στα άδυτα του μυαλού καί της σκέψης της. Όχι,δεν είναι ένα εύκολο καί καθ'όλα χαρούμενο βιβλίο. Μέσα στις σελίδες του υπάρχει πόνος,προδοσία,έρωτας,η απώλεια ενός παιδιού,μία παράνομη υιοθεσία,καθώς καί ξεριζωμός. Άραγε,η όποια λήθη βοηθά να κλείσουν οι πληγές καί να μετριαστεί ο πόνος,ή,όταν έρθουν όλα στην επιφάνεια,θα είναι σαν ένας σαρωτικός ανεμοστρόβιλος που παρασύρει καί καταστρέφει τα πάντα γύρω του; Διαβάζοντας τον πρόλογο της συγγραφέως καί έπειτα όλη την ιστορία,πιστέψτε με,μα ένιωσα όσα ένιωθε την ώρα που έγραφε το βιβλίο. Ήταν σαν να μοιραζόταν μαζί μας όλα τα συναισθήματα. Έκλαψα καί χάρηκα μαζί της. Ένιωσα την απελπισία,την αγωνία,την αδικία κι όσα κακά επιφέρει στη ζωή των αθώων ανθρώπων ένας πόλεμος,αλλά καί οι αποφάσεις που παίρνονται εις βάρος τους από άλλους ανθρώπους. Η συγγραφέας,-ορθώς κατ'εμέ-,πράττει καί βάζει καί δικά της στοιχεία μέσα στην υπόθεση. Ίσως,τελικά η μυθοπλασία να καταφέρει όσα δεν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι στην αληθινή ζωή.

   Η συγγραφέας Μαρία Πέττα με λόγο χειμαρρώδη καί γλαφυρό μας παρουσιάζει την τραγική ιστορία,όχι μόνο της κεντρικής ηρωϊδας της Ελισσούς,αλλά καί των λοιπών προσώπων. Μέσα από όλα τα πρόσωπα της ιστορίας θα βρούμε πολλά παραπάνω από όσα νομίζουμε. Όλοι κι όλες ενωμένες με ένα νήμα ίδιο χρώμα με τα μαλλιά της Ελισσούς,αλλά καί του αίματος. Δίπλα τους θα δούμε την μητρική αγάπη προς τα παιδιά καί το πως αυτή εκδηλώνεται,την απεγνωσμένη ανάγκη για απόκτηση ενός παιδιού με κάθε μέσο (νόμιμο,ή,μη),τα λάθη του παρελθόντος καί τις αμαρτίες που καραδοκούν να μας διαλύσουν,την ασχήμια του πολέμου,τις σπασμωδικές κι ανώφελες κινήσεις για να σώσουμε έναν δικό μας άνθρωπο,τις δεύτερες ευκαιρίες,τον έρωτα που δεν έσβησε ποτέ καί διεκδικεί μία θέση στην ζωή μας,αλλά καί την ευγνωμοσύνη προς τα πρόσωπα των ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μας καί μας στήριξαν στα δύσκολα. Άν καί αγάπησα την αρτιότητα των χαρακτήρων τους καί μερικούς/ες εξ αυτών,συγγνώμη αλλά δεν μπόρεσα λεπτό να κατανοήσω καί να δικαιολογήσω μερίδα αυτών. Ίσως αυτή η αληθοφάνειά τους να ενίσχυε την αγανάκτησή μου προς τα πρόσωπά τους... Ολοκληρώντας  την ανάγνωση του βιβλίου,όχι με βαριά καρδιά,αλλά με μία γλυκόπικρη αίσθηση στα χείλη,κρατώ μόνο τα σημαντικά που διδάχθηκα. Το μόνο μου παράπονο,-αν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο-,είναι ένα μεγάλο ''γιατί'' που πλανάται στον αέρα. Γιατί να γίνουν όλα αυτά; Καί γιατί τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα για άλλους κι επαναλαμβάνονται...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

    

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΠΕΤΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΞΗ