Ολίβια το κορίτσι του φάρου

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

  Κάτι μικρό,ίσως καί ασήμαντο,έως κάτι σπουδαίο κι επιβλητικό μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για έναν/μία δημιουργό. Η έμπνευση έρχεται καί παρέρχεται. Δεν κάνει πάντα το χατίρι στους/στις δημιουργούς να είναι παρούσα τη στιγμή που εκείνοι/ες την αποζητούν,αλλά σαν ένα μικρό καί κατεργάρικο αερικό εισβάλλει στο μυαλό τους σε ανύποπτο χρόνο καί τους/τις μεταδίδει νέες ιδέες που παίρνουν σάρκα κι οστά μέσα από τα έργα τους. Με όμοιο τρόπο,λοιπόν,ο φάρος στο λιμάνι της Άνδρου εμπιστεύτηκε κι εκμυστηρεύτηκε στη συγγραφέα Βασιλική Αποστολοπούλου-Αναστασίου,-όπως καί η ίδια θα πει-,την ιστορία των τριών πρωταγωνιστών του βιβλίου της,με τίτλο ''Ολίβια το κορίτσι του φάρου",που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής. Μία συγγραφέας πολυγραφότατη καί αγαπητή στο αναγνωστικό κοινό,τόσο μέσω των έργων της,όσο κι από την ευαισθησία καί την ενσυναίσθηση που επιδεικνύει ως άνθρωπος. 

   Για μένα ήταν η πρώτη φορά που θα διάβαζα ένα βιβλίο της καί δεν σας το κρύβω πως μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον ο φάρος που απεικονίζεται στο εξώφυλλο. Άραγε,ποια ήταν η ιστορία του; Πόσα μυστικά μπορεί να έκρυβε; Τί ρόλο μπορεί να διατέλεσε στις αποφάσεις,αλλά καί στην υπόλοιπη πορεία ζωής των προσώπων της υπόθεσης; Προσωπικά θεωρώ τους φάρους την αρχή καί το τέλος ενός ταξιδιού. Την όποια σταθερά των ταξιδιών κι όσων αναζητούν αυτό το κάτι που θα ''καλύψει'' ( ; ) το κενό που αισθάνονται βαθειά μέσα στην ψυχή τους. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι είναι αυτό που με ελκύει σε εκείνους,αλλά πιστεύω πως κανένας καί καμία δεν παραμένει ασυγκίνητος/η από αυτούς.

   Αλλά ας μην μακρυγορώ άλλο. Καλύτερα να περάσω στο βιβλίο. ''Ολίβια το κορίτσι του φάρου'',όπως ήδη προείπα ο τίτλος της νουβέλας,κι αυτομάτως έχουμε δύο στοιχεία για την υπόθεση καί τα λοιπά θα τα λάβουμε από την περίληψη του οπισθοφύλλου,την οποία σας την παραθέτω αυτούσια. "Ένας φάρος στην κορυφή του λόφου, στην εμπασιά του λιμανιού, που κρατάει για χρόνια καλά κρυμμένα μυστικά. Ένας γερο-φαροφύλακας που έχει για μόνη συντροφιά τα πλοία που διαβαίνουν, τα γλαροπούλια και τις αναμνήσεις του. Ένα εικοσάχρονο κορίτσι που αφήνει την εγγλέζικη καταχνιά για να βρει τις ρίζες του στο εκτυφλωτικό αιγαιοπελαγίτικο φως. Η Ολίβια ψάχνει το δικό της Άγιο Δισκοπότηρο σ’ ένα πανέμορφο κυκλαδονήσι και τα κλειδιά σε τούτη την αναζήτηση τα κρατάει ο Μαθιός. Ο Μαθιός κι η Μαρουσώ. Άραγε θα μπορέσει να τα αποκτήσει, για να ανοίξει το σεντούκι των κρυμμένων μυστικών;" Πώς ενώνονται αυτά τα τρία άτομα μεταξύ τους; Ποια πονεμένη ιστορία καί μυστικά θα έρθουν στο φως; Άραγε η όποια αποκάλυψη θα επιφέρει την επιθυμητή λύτρωση,ή,ο πόνος θα αυξηθεί καί θα τους παρασύρει;

    Η συγγραφέας ξεκινά να ξεδιπλώνει την ιστορία πάνω στο χαρτί από το παρόν των κεντρικών προσώπων. Εύστοχα,αφήνει να αιωρείται μία υποψία σε σχέση με το αν βρίσκονται στη ζωή καί το που διαμένουν κάποια από αυτά με σκοπό να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού,αλλά καί να ''παίξει'' με την ψυχολογία των λοιπών προσώπων της ιστορίας. Καθώς,όμως,κυλούν οι σελίδες,με γρήγορο καί μεστό τρόπο οδηγούμαστε όλο καί πιο βαθειά μέσα στην υπόθεση μαθαίνοντας τα πάντα. Η συγγραφέας έχει μία γλυκειά καί προσεγμένη στις λεπτομέρειες γραφή,που παρά τα όποια αρνητικά συναισθήματα που γεννιούνται στις ψυχές των αναγνωστών καί των αναγνωστριών εξαιτίας κάποιων άσχημων καταστάσεων που αναφέρονται μέσα στη νουβέλα,εντέλει επικρατεί μία όμορφη αίσθηση. Σαν όλα να μπήκαν στην θέση τους καί να έκλεισε ο κύκλος με έναν από τους πιο καλούς τρόπους.

   Άν καί μιλάμε για μία όχι καί τόσο πρωτότυπη ιστορία,-πάντα σε σχέση με τα θέματα που πραγματεύεται,η συγγραφέας καταφέρνει καί κατά ένα δικό της,μαγικό μπορώ να πω,τρόπο να μας κάνει να την προσεγγίσουμε καί να την αγαπήσουμε με μία τρυφερότητα σαν να επρόκειτο για κάτι που δεν είχαμε ξανακούσει. Αναφέρεται με απόλυτο σεβασμό καί προσοχή προς το θέμα της κακοποίησης των γυναικών καί παιδιών,τις παγιωμένες αντιλήψεις του παρελθόντος,την ομερτά που επικρατούσε τα παλαιότερα χρόνια στην επαρχία καί την συγκάληψη ακραίων,ειδεχθών καταστάσεων,την υιοθεσία,την ανιδιοτελή προσφορά,το ένστικτο καί τη δύναμη της μητρικής αγάπης,την απόδοση δικαιοσύνης,την ανάγκη ενός ανθρώπου να βρει τις ρίζες του,καθώς καί την ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν.

    Διάβασα το βιβλίο με μία ανάσα. Πέρασα από έναν κυκεώνα συναισθημάτων. Αγάπησα καί μίσησα! Πόνεσα,δικαιώθηκα καί εντέλει λυτρώθηκα. Η άρτια δε σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων με βοήθησε,όχι μονο να ενταχθώ ομαλά μέσα στην ιστορία,αλλά να λάβω χρήσιμα μαθήματα για τη ζωή μου καί να καλλιεργήσω ακόμη παραπάνω την ενσυναίσθησή μου. Άν καί η αρχή της ανάγνωσης με βρήκε με δάκρυα στα μάτια λόγω της θλίψης,εντέλει μετατράπηκαν σε δάκρυα χαράς. Ναι,το βιβλίο μου άρεσε πολύ καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε.

Καλή ανάγνωση!

    

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ-ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ