Αλήθειες που δεν σου είπα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

   Όσο κι αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια πάντα στους γύρω μας,-με όμορφο κι όχι προσβλητικό τρόπο-,καί απαιτούμε να κάνουν κι εκείνοι/ες το ίδιο προς εμάς,άλλο τόσο δύσκολο φαντάζει κάποιες φορές να γίνει πράξη. Δικαιολογία; Κάλυψη του εαυτού μας; Αποφυγή ευθυνών; Ή εσκεμμένη πρόληψη αποφυγής της γέννησης του πόνου τόσο σε εμάς,όσο καί σε κάποιο άλλο πρόσωπο; Δε δύναμαι να σας δώσω μία απάντηση με απόλυτη σιγουριά,καθώς οι ανάλογες περιπτώσεις καί καταστάσεις που βιώνουμε εμείς,ή,κάποιος άλλος άνθρωπος μπορεί να ποικίλουν καί να διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους,που δεν γίνεται να υπάρξει μία κοινή συνισταμένη. Δεν ξέρω για εσάς,αλλά εγώ τολμώ να πω πως ίσως να έπαιρνα το ρίσκο καί θα έκρυβα ένα κομμάτι της αλήθειας,-δεν ξέρω αν θα έλεγα καί κάποιο ψέμα για να την ωραιοποιήσω-,στην περίπτωση που γνώριζα πως οι όποιες συνέπειες μίας αποκάλυψης,θα είχαν ολέθρια αποτελέσματα καί δεν θα έβγαινε κανείς καί καμία ωφελημένος/η από μία τέτοια πράξη. Ναι,δεν φαντάζει τόσο σωστό καί ηθικό ( ; ),αλλά είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες κάποιες φορές καί τα όρια μεταξύ του ορθού καί του λάθους πολύ δυσδιάκριτα...

    Ξέρω πως το τελευταίο διάστημα σαν να μακρυγορώ στους προλόγους μου,όταν ξεκινώ να καταγράφω τις σκέψεις μου γύρω από το εκάστοτε βιβλίο έχω διαβάσει τη δεδομένη στιγμή. Όχι,δεν το κάνω για λόγους εντυπωσιασμού γεμίζοντας μία λευκή σελίδα με ανούσια καί περίσσια λόγια για να φανεί πως μπορώ να γράψω! Συγγνώμη,αλλά δεν έχω απωθημένο να γίνω συγγραφέας. Δεν έχω ούτε το ταλέντο,αλλά ούτε τρέφω αγάπη για τη συγγραφή. Απλά η ανάγκη μου,να σας μεταφέρω όλα όσα βίωσα ερχόμενη σε επαφή με τα βιβλία,με οδηγεί να λέω πολλά,ή,καί λίγα για κάποιους/ες. Κι αφού το ξεκαθαρίσαμε,-πιστεύω μία καί καλή-,ας περάσω στο βιβλίο που διάβασα καί σας προτείνω. Ο λόγος για το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Κέλι Ρίμερ,με τίτλο ''Αλήθειες που δεν σου είπα",που κυκλοφορεί σε μετάφραση της κυρίας Φωτεινής Πίπη από τις εκδόσεις Μίνωας.

    ''Αλήθειες που δεν σου είπα" ο τίτλος του κι αυτομάτως αντιλαμβανόμαστε πως γύρω από αυτές τις αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ,ή,την στιγμή που έπρεπε καί ίσως αποκαλύφθηκαν σε μεταγενέστερο χρόνο ( ; ) να είναι οι βασικοί πυλώνες γύρω από τους οποίους θα στηριχθεί όλη η υπόθεση του βιβλίου. Πιο συγκεκριμένα μιλάμε για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που καταπιάνεται κι αναδεικνύει δύο θέματα ταμπού που απασχολούσαν κι εξακολουθούν να απασχολούν έως καί σήμερα μεγάλη μερίδα γυναικών εκεί έξω. Από την μία μεριά τίθεται το ζήτημα των αμβλώσεων 

(σε μικρότερο βαθμό) καί από την άλλη το ζήτημα της επιλόχειας κατάθλιψης (κυρίως θέμα βιβλίου). Ας μην στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού κι ας μην νιώθουμε ντροπή,διότι εθελοτυφλώντας,ή,αποφεύγοντας τα όποια προβλήματα,αυτά δεν λύνονται δια μαγείας. Πώς άλλαξε ο τρόπος σκέψης των ανθρώπων καί εν γένει των κοινωνιών γύρω από αυτά στο πέρασμα του χρόνου; Πόσες μάχες δόθηκαν καί πόσες ''θυσιάστηκαν'' για να φτάσουμε στο σήμερα; Καί το κυριότερο όλων,πόσο σημαντικό είναι να έχουμε στο πλάι μας ανθρώπους που μας αγαπούν καί στέκονται ως άλλοι ''βράχοι''όταν βιώνουμε κάτι ανάλογο; 

   "Είμαι μόνη μου μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια αυτές τις μέρες κι αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ μου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν είχα ιδέα ότι η μοναξιά είναι χειρότερη από τη λύπη. Όταν ο πατέρας της μεταφέρεται σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, η Μπεθ προσφέρεται να αδειάσει το πατρικό σπίτι και τότε διαπιστώνει έκπληκτη ότι η πόρτα της σοφίτας όπου κάποτε έπαιζε με τα αδέρφια της είναι ασφαλισμένη με λουκέτο. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η έκπληξή της όταν ανακαλύπτει τι κρύβεται από πίσω – ένα χάος από πίνακες του πατέρα της, στοίβες από πεταμένα χαρτιά και πολλά άχρηστα πράγματα στο κατά τα άλλα σχολαστικά τακτοποιημένο σπίτι τους. Ξεκαθαρίζοντας την ακαταστασία, βρίσκει μια σελίδα ημερολογίου, γραμμένη με τον γραφικό χαρακτήρα της μητέρας της. Όλοι γνωρίζουν ότι η Γκρέις είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα, αλλά αυτό το χειρόγραφο φέρνει στο φως μια πολύ πιο ζοφερή εκδοχή. Πολύ γρήγορα η Μπεθ σχηματίζει μια διαφορετική και ανησυχητική εικόνα της οικογένειάς της: η μητέρα της έπασχε από επιλόχεια κατάθλιψη και ο σύζυγός της έμοιαζε ελάχιστα με τον στοργικό πατέρα που γνώρισαν η ίδια και τα αδέρφια της…" (Περίληψη οπισθοφύλλου) 

   Η συγγραφέας,μέσα από την υπόθεση του βιβλίου της,εστιάζει στο θέμα της επιλόχειας κατάθλιψης,αλλά καί στο ζήτημα της απόφασης σχετικά με μία πιθανή διακοπή κύησης. Με απόλυτο σεβασμό καί προσοχή μέσω των δύο ξεχωριστών ιστοριών των δύο κεντρικών της ηρωϊδων που τυγχάνει να είναι μητέρα καί κόρη,αναφέρεται στα δύο παραπάνω ζητήματα. Πώς το αντιμετώπισε η μία καί πώς η άλλη; Πώς τα δεδομένα της κάθε εποχής,οι συνθήκες διαβίωσης,η στάση των συντρόφων,αλλά καί οι επιθυμίες καί οι πράξεις των δύο γυναικών καθόρισαν άρδην τις ζωές τους; Προσωπικά τάσσομαι υπέρ της αυτοδιάθεσης του σώματός μας με όποιον τρόπο επιθυμούμε (είτε πρόκειται για άνδρα,είτε για γυναίκα),καθώς θεωρώ πως κανείς καί καμία δεν έχει το οποιοδήποτε δικαίωμα να μας στερήσει αυτήν την επιλογή. Όπως,επίσης,είμαι υπέρ προς την συνειδητή απόφαση μίας γυναίκας να κάνει παιδί/παιδιά,ή,καί όχι. Ευτυχώς,που η επιστήμη έχει προχωρήσει σε τέτοιον βαθμό καί στηρίζει την όποια απόφασή μας.

   Όσον αφορά την επιλόχειο κατάθλιψη,σε ανάλογη θέση έχουν βρεθεί,βρίσκονται καί ίσως να βρεθούν εκατομμύρια γυναίκες. Όμως,εμείς οφείλουμε να μην τις αντιμετωπίζουμε ως παρίες,ούτε ως λιγότερο ικανές για τον ρόλο της μητέρας. Δεν πρέπει να νιώθουν ντροπή,ή,ενοχή. Θα πρέπει να μοιραστούν το πρόβλημά τους με κάποιον ειδικό που θα τις βοηθήσει να βρουν τις ισορροπίες καί την ψυχική τους ηρεμία. Είναι άδικο να μην τις κατανοούμε,να τις αφήνουμε στο περιθώριο καί να περνάνε όλον αυτόν τον γολγοθά μόνες τους. Πιστέψτε με,μα τα αποτελέσματα μπορεί να είναι ολέθρια πρώτα για εκείνες καί μετά για τους λοιπούς γύρω τους. Ας εκπαιδευτούμε ως κοινωνία καί να αναπτύξουμε την ενσυναίσθησή μας. 

    Εν ολίγοις,η συγγραφέας με λόγο απλό καί κατανοητό καί έχοντας ως παράδειγμα τις ζωές των δύο ηρωϊδων της θα προβεί σε μία εξιστόρηση των γεγονότων σε παράλληλο χρόνο,που ενώ μοιάζει να μην έχουν κανένα κοινό,είναι περισσότερα αυτά που τις ενώνουν. Εμένα μου άρεσε πολύ η αμεσότητα της γραφής της που αναδεικνύει απόψεις καί κατεστημένα της κάθε εποχής καί το πως οι κοινωνίες,αλλά καί οι άνθρωποι εξελίσσονται. Ένα καλογραμμένο βιβλίο που ως κύρια θετικά του βρήκα την άρτια σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων,αλλά καί τους ορθούς προβληματισμούς που θέτει. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΕΛΙ ΡΙΜΕΡ (KELLY RIMMER)

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Truths I Never Told You

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ