Ο Άγιος

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

   Ποιος/α έχει δικαιοδοσία ώστε να χρήσει έναν άνθρωπο ως άγιο,ή,αμαρτωλό; Η εκάστοτε θρησκεία καί οι πεποιθήσεις που την ακολουθούν; Η λογική; Οι ηθικοί κανόνες; Ή η ανάγκη των ανθρώπων για να πράττουν με τον ορθό καί ενδειδεγμένο τρόπο ώστε να αποφύγουν μία πιθανή τιμωρία μελλοντικά; Άν καί είμαι ένα άτομο που πιστεύω,θεωρώ πως η συμπεριφορά ενός ανθρώπου δε σχετίζεται με κανένα θρήσκευμα,ακόμα κι αν δηλώνει άθεος/η,ή,άθρησκος/η. Το να είμαστε σωστοί/ες προς τους άλλους πρέπει να είναι κάτι που θα το έχουμε ως αυτοσκοπό μας έτσι κι αλλιώς. Σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί προβαίνω σε έναν τέτοιο πρόλογο καί πως μπορεί να σχετίζεται με το βιβλίο για το οποίο θα σας μιλήσω. Κι όμως,έχει άμεση σχέση. Αλλά ας ξεκινήσω,καλύτερα,από την αρχή. 

    Όταν έφτασε στα χέρια μου το νέο πακέτο από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές (τους οποίους ευχαριστώ πολύ) περιείχε μέσα καί το νέο μυθιστόρημα φαντασίας,-το τρίτο προσωπικό έργο κατά σειρά-,του συγγραφέα Χρήστου Καραντωνίου,με τίτλο ''Ο Άγιος'' ,δεν σας το κρύβω πως δύο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου όταν διάβασα τον τίτλο του. Η πρώτη σχετιζόταν με την ταινία ''Ο Άγιος'' με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Βαλ Κίλμερ καί η δεύτερη σχετικά με την παλαιότερη ασπρόμαυρη σειρά ''Ο Άγιος'' που τον ρόλο του Σάιμον Τέμπλαρ ενσάρκωνε ο αείμνηστος Ρότζερ Μουρ. Θα μου πείτε πως κάθε άλλο παρά ''άγιοι'' θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι ήρωες καί θα συμφωνήσω μαζί σας. Άραγε,πόσα κοινά στοιχεία,ή μη,υπάρχουν μεταξύ αυτών των ρόλων καί του κεντρικού ήρωα του βιβλίου;

    Λένε στη χώρα μας,πως ό,τι δηλώσεις,αυτό καί είσαι. Εν μέρει την ασπάζομαι ως άποψη,καθώς δεν είναι λίγα τα παραδείγματα ανθρώπων που φέρουν ποικίλες ιδιότητες που στην ουσία δεν έχουν καμία σχέση με τις γνώσεις,ή,την θέση τους σε κάποιο εργασιακό τομέα. Καί δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα,αφού όχι μόνο παλαιότερα,αλλά μέχρι καί τις μέρες μας,υπάρχουν διάφοροι λαοπλάνοι που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο,την αφέλεια καί την ανάγκη για ένα θαύμα που θα τους/τις απαλλάξει από τη δυστυχία καί τις κακουχίες. Ενδεδυμένοι/ες,λοιπόν,την ιδιότητα ενός αγίου/μίας αγίας μοιράζουν συγχωροχάρτια σαν άλλοι Πάπες,δίνουν απλόχερα ευλογίες με το ένα χέρι καί με το άλλο αρπάζουν,εντέχνως,όσα οι πιστοί/ες τους προσφέρουν ως ένα αντίτιμο των υπηρεσιών τους καί διασφάλισης μίας θέσης στον παράδεισο. Τραγικό κι όμως αληθινό...  Από κάτι ανάλογο,λοιπόν,εμπνέεται καί ο συγγραφέας την ιστορία του βιβλίου με σκοπό να θέσει ποικίλους προβληματισμούς στο αναγνωστικό κοινό.

    "Σε ένα μοναστήρι βρέθηκε ένα κείμενο γραμμένο σε αρχαία ελληνικά, λατινικά και γραμμική βήτα. Της μεταφράστριας της βγήκε η πίστη μέχρι να το μεταφράσει. Αυτή δεν είναι η ιστορία της, είναι η μετάφρασή της. Είναι οι προσωπικές σημειώσεις του καλόγερου Εμμανουήλ όπου μιλάει για τη ζωή του φίλου του, του Χριστόφορου. Ένας νεαρός που από πολύ μικρή ηλικία κατάλαβε ότι η ζωή είναι σκληρή και άδικη για τους ανθρώπους, αλλά άμα ο κόσμος πιστεύει ότι κάποιος είναι κάτι παραπάνω από άνθρωπος, η ζωή του είναι εύκολη. Άρα αποφάσισε να γίνει άγιος, ή μάλλον να πείσει τους πάντες ότι είναι άγιος. Ο Χριστόφορος ήταν αποφασισμένος να γίνει άγιος με οποιονδήποτε τρόπο, είτε έπρεπε να πει ψέματα, είτε έπρεπε να εξαπατήσει κόσμο. Τίποτα δεν θα τον σταματούσε, ο κόσμος να χαλάσει." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου,μπορώ να πω ότι με ιντρίγκαρε ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να μας εντάξει μέσα στο κλίμα της υπόθεσης. Δεν γνωρίζω καί δεν με ενδιαφέρει να μάθω αν καί κατά πόσο τα όσα αναφέρει εκεί στέκουν,ή,όχι,καθώς μιλάμε για ένα μυθιστόρημα φαντασίας που οφείλει να το διακατέχει αυτή η μυστηριακή ατμόσφαιρα που ''παίζει'' με το μυαλό καί τη συναισθηματική μας κατάσταση. Κατά την προσωπική μου άποψη (χωρίς να θέλω να προσβάλλω τον συγγραφέα) καί με απόλυτο σεβασμό προς το πρόσωπό του καί κατ'επέκταση στο έργο του,θεωρώ πως το βιβλίο έχει τόσο θετικά,όσο καί λιγότερα καλά στοιχεία.

    Θετικά στοιχεία:

- Άμεσος καί καθαρός λόγος συγγραφέα

- Μεστή καί γρήγορη πλοκή

- Οικείο,άφθονο λεξιλόγιο

- Σαρκαστικό,κυνικό κι ευφυές χιούμορ

- Αληθοφάνεια χαρακτήρων μέσα στα πλαίσια της φαντασίας

   Αρνητικό στοιχείο:

- Δεν ένιωσα τον φόβο που προκύπτει από το στοιχείο του θρίλερ,που θα ήθελα να υπάρχει σε μεγαλύτερη ποσότητα.

   Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο που διαβάζεται άκοπα κι ευχάριστα από την αρχή έως καί το τέλος καί σε γενικές γραμμές μου άφησε καλές εντυπώσεις καί μελλοντικά θα αναζητήσω να διαβάσω κι άλλα έργα του συγγραφέα. Θα χαρώ να ακούσω καί τις δικές σας εντυπώσεις,μόλις το διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΣΕΙΡΑ: ΣΚΙΕΣ