Τα ακροκέραμα
Ως αναγνώστρια,αλλά καί γενικότερα ως άνθρωπος,εκτιμώ τους συγγραφείς που δεν μιλούν πολύ,ειδικά όταν δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Θεωρώ πως η συγγραφή λογοτεχνικών έργων δεν είναι ένας άλλος Μαραθώνιος καί δεν πρέπει να ασκείται καμία πίεση στους/στις συγγραφείς για το κάθε πότε οφείλουν να παραδώσουν ένα νέο έργο τηρώντας πιστά τα χρονικά πλαίσια που τους έχουν δοθεί. Αν συμβεί αυτό,το πιο πιθανό είναι να μιλάμε για βιβλία ''κονσέρβα'' που στερούνται έμπνευσης καί νοήματος,ίσως καί κακοδουλεμένα καί πρόχειρα κείμενα που αδικούν την πένα του/της εκάστοτε δημιουργού. Ναι,ξέρω τι θα μου πείτε. Φυσικά κι όλοι/ες έχουμε τους/τις αγαπημένους/ες μας συγγραφείς που ακολουθούμε πιστά καί κάθε φορά αναμένουμε με λαχτάρα το επόμενο έργο τους. Δεν συμφωνείτε,όμως,πως αξίζει η υπομονή καί να διαβάσουμε,έστω καί πιο αργά,ένα καλό μυθιστόρημα,από κάποιο άλλο που μπορεί να μας απογοητεύσει; Για σκεφτείτε το λίγο...
Τον τελευταίο καιρό,-πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-,αφήνω στην τύχη,ή,πιο σωστά στα βιβλία να με επιλέξουν να τα διαβάσω κι όχι εγώ εκείνα. Τολμώ δε να σας πω πως αυτή η ''ιδιοτροπία'' έχει φέρει μπροστά μου πολλά κι εξαιρετικά βιβλία (μαζί καί με εκείνα που μου ήταν λιγότερο αρεστά),που ίσως σε άλλη περίπτωση να μην τα είχα επιλέξει,πιθανότατα διότι δεν θα γνώριζα καν πως κυκλοφορούσαν. Στο πακέτο που μου εστάλη από τις εκδόσεις Πνοή (τους οποίους ευχαριστώ καί πάλι) μέσα υπήρχε καί το νέο βιβλίο του συγγραφέα Μιχαήλ Μιχαλιού,-το τρίτο κατά σειρά-,με τίτλο ''Τα ακροκέραμα",το οποίο αποτελεί τη σημερινή μου πρόταση για εσάς.΄Ενα βιβλίο που μου κίνησε,αρχικά,το ενδιαφέρον από τον ιδιαίτερα λιτό του τίτλο,που για κάποιον λόγο με έκανε να πιστεύω πως μπορεί να εννοούσε παραπάνω ( ; ) από όσα σήμαινε. Μήπως οι άνθρωποι είμαστε εύθραυστα ακροκέραμα που χρειαζόμαστε την παρουσία άλλων αγαπημένων μας ανθρώπων για να αλληλοστηριχθούμε,όχι μόνο στα εύκολα,μα καί στις δυσκολίες της ζωής;
"Ο «Σπούτνικ» –αριστερών πεποιθήσεων γαρ και γρήγορος σαν τον ομώνυμο δορυφόρο– από φτωχόπαιδο και τσιράκι σε συνεργείο μοτοσικλετών, σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται πρώτη φίρμα στην παραλιακή χάρη στις κόντρες. Μόνο ένα βράδυ θα τον προσπεράσει η μοίρα και θα φέρει τούμπα τόσο αυτόν όσο και τη ζωή του. Το πεπρωμένο θα του πάρει πολλά μα θα του φέρει περισσότερα. Το μόνο πρόβλημα είναι πως ό,τι αγαπάει στέκεται αντίκρυ του σαν ακροκέραμο. Κι ο αγώνας του να φτάσει απέναντι, είναι ετούτο το βιβλίο." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Δεν έχω διαβάσει κάποια από τις δύο προγενέστερες νουβέλες του συγγραφέα για να μπορώ να προβώ σε μία άτυπη σύγκριση,ή,για να γνωρίζω το στυλ της γραφής του. Ξεκινώντας την ανάγνωση του παρόντος μυθιστορήματος,εξ αρχής έλαβα ως θετικό αυτό το άδολο καί καθόλου επιτηδευμένο ύφος της πένας του συγγραφέα. Προβαίνει σε μία ξεκάθαρη δήλωση πως γράφει αυτά που πρέπει να ειπωθούν κι όχι απλά για να γεμίσει τις λευκές σελίδες ενός βιβλίου. Δεν αποζητά την φήμη,αλλά την αγάπη του αναγνωστικού κοινού προς τα λεγόμενά του καί την ουσία των έργων του. Έχοντας,λοιπόν,ο συγγραφέας στα χέρια του ένα κείμενο που το χαρακτηρίζει η άρτια δομή,η αληθοφάνεια τόσο των γεγονότων που περιγράφονται μέσα στην πλοκή,όσων καί των προσώπων που θα συναντήσουμε μας προσφέρει ένα καλογραμμένο καί ουσιώδες βιβλίο. Ειδικά δε η εις βάθος αναλυτική σκιαγράφηση του κεντρικού ήρωα,-αλλά καί των λοιπών προσώπων-,μας βάζει στη διαδικασία να σκεφτούμε μήπως καί είναι ''ενδεδυμένος'' με εμπειρίες ζωής του συγγραφέα. Ίσως πάλι να κάνω λάθος.
Αναζήτηση κι αποδοχή του εαυτού ενάντια σε κάθε αντιξοότητα κι αδικία της ζωής,αλλά κι ανάδειξη της ομορφιάς καί αξία της ανιδιοτελούς φιλίας είναι οι βασικοί άξονες που θα κινηθεί η υπόθεση του βιβλίου. Ένα βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Ένα βιβλίο που όχι μόνο ψυχαγωγεί,αλλά θέτει τους σωστούς προβληματισμούς. Ένα βιβλίο που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις καί σας προτρέπω να αναζητήσετε.
Καλή ανάγνωση!
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΛΙΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΝΟΗ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου