Αυτισμός: 21 σιωπές… 21 κραυγές…
Δεν τα ξέρω όλα, ή, μάλλον δεν ξέρω πολλά πράγματα στη ζωή μου! Όμως, δεν με ενοχλεί αυτό ως συνθήκη, αφού θεωρώ ότι πάντα υπάρχει -από μεριάς μου- η καλή πρόθεση για να μάθω. Αυτό, όμως, που όχι απλώς με ενοχλεί, μα με εκνευρίζει είναι όταν παρατηρώ μερίδα ανθρώπων να αυτοχαρακτηρίζονται ως φωτεινοί παντογνώστες και κριτές των πάντων, δίχως να έχουν την παραμικρή γνώση, ή, εμπειρία για πράγματα που μπορεί να εκφέρουν κρίση, πόσω μάλλον όταν ΔΕΝ τους/τις αφορούν! Για μένα, λοιπόν, αυτή η σιωπή και η προσπάθεια να ακούσω το τί έχουν να μου πουν είναι μία στάση ζωής που επεκτείνεται ακόμη και στα βιβλία που τόσο πολύ αγαπώ να διαβάζω.
Όταν έφτασε στα χέρια μου ένα πακέτο βιβλίων από τις εκδόσεις Γράφημα (τους οποίους κι ευχαριστώ πολύ) και τα τακτοποιούσα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου προσπαθώντας να τα βάλω σε μία σειρά που θα ακολουθούσε το αναγνωστικό μου πρόγραμμα, τη ματιά μου κάπως παραπάνω ''ξέκλεψε'' το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Λευτάκη, με τίτλο ''Αυτισμός: 21 σιωπές… 21 κραυγές…". Ένα κύμα συναισθημάτων με κατέκλυσε με υπέρμαχο εκείνο του φόβου. Όχι ενός φόβου όπως μπορεί να τον έχουμε ταυτίσει στο μυαλό μας, μα ένας φόβος για το αν θα μπορέσω έστω και στο ελάχιστο να προσεγγίσω, κατανοήσω και αναδείξω μέσα από τις σκέψεις μου για εκείνο τα όσα υπάρχουν εκεί στις σελίδες και στα λόγια των προσώπων που θα αφηγούνταν τις δικές τους ιστορίες.
''Μεγάλωσα! Δεν ονειρεύομαι πια ν’ αλλάξω τον κόσμο, άλλωστε ο κόσμος αλλάζει από μόνος του και δε μοιάζει καν να μας χρειάζεται!… Ούτε τον εαυτό μου θέλω ν’ αλλάξω! Ως μέρος του κόσμου που μας περιβάλλει αλλάζω και εξελίσσομαι, ακόμη και αν δεν το επιθυμώ! Να δώσω φωνή θέλω σε αυτούς που δεν έχουν ή που νομίζουν ότι δεν μπορούν! Ύστερα οι φωνές από μόνες τους θα ενωθούν, θα γίνουν μία, μία τόσο δυνατή που δε θα μπορέσει να αγνοήσει κανείς ποτέ ξανά! Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τον αυτισμό. Εκείνο το λίγο, το «ίσα που…» που μπορούμε να κάνουμε, είναι να γνωρίσουμε τους αυτιστικούς. Μα, θα μου πεις, μέσα σε αυτό το βιβλίο βρίσκεται το δικό τους βίωμα; Ίσως, ίσως και να βρίσκεται… 21 κομμάτια της ψυχής των αυτιστικών περιμένουν να τα ανακαλύψετε για να συμπληρώσετε τη δική σας εικόνα, εκείνη της αγάπης, της αποδοχής, της ενσυναίσθησης." (Από το οπισθόφυλλο)
Συγγνώμη που θα γίνω αυστηρή, απόλυτη, αιχμηρή ίσως και δυσάρεστη με αυτό που θα πω, αλλά με όλον τον σεβασμό προς μία μερίδα των γονέων των ανθρώπων που έχουν διαγνωσθεί στο φάσμα του αυτισμού, έχω να τους πω ότι (οι γονείς) δεν είναι ούτε θύματα ούτε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος! Οπότε, ας πάψουν να φέρονται και να συστήνονται/παρουσιάζονται ως τέτοιοι. Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν -δεν το επέλεξαν- κι ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού είναι ΆΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι κάποιο τραγικό παιχνίδι της μοίρας εις βάρος των γονέων, αδελφών και λοιπών συγγενών. Καμία κακιά μάγισσα δεν καταράστηκε αυτούς τους γονείς να σηκώνουν κανέναν σταυρό! Ας αφήσουν όλα αυτά στην άκρη μαζί με την όποια τάχα μου φιλανθρωπική/ακτιβιστική τάση των γύρω τους, τις ψευδοσυμπόνιες, τα κούφια παχιά λόγια περί ενσυναίσθησης και συμπαράστασης/κουράγιου σε αυτόν τον επίπονο δρόμο που τους/τις έμελλε η ζωή να διαβούν και ας εστιάσουν στο καλό των παιδιών τους!
Ευτυχώς! Ευτυχώς και πάλι που υπάρχουν κι εκείνοι οι γονείς -αυτών των παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού- εκεί έξω που στοχεύουν στο να είναι καλά κι ευτυχισμένα τα παιδιά τους! Που δεν ντρέπονται για την ύπαρξή τους και βγαίνουν έξω στον κόσμο κρατώντας περήφανα από το χέρι τα παιδιά τους. Που πάντα τα (υπο)στηρίζουν σε κάθε τους βήμα και τα βοηθούν να ζήσουν μία ζωή με αξιοπρέπεια, αποδοχή και εμπιστοσύνη στον εαυτό και στις δυνάμεις τους. Μπράβο σε εκείνους τους γονείς που στέκονται βράχοι που ''σπάνε'' τα κύματα προτού αγγίξουν και πληγώσουν τα παιδιά τους. Εκείνοι οι γονείς που βάζουν πρώτα και πάνω απ'όλα τα παιδιά τους και το δείχνουν με κάθε τους πράξη! Εκείνοι οι γονείς που ξέρουν ότι γέννησαν και μεγαλώνουν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ κι όχι πλάσματα ενός κατώτερου θεού. Κι επειδή τα λόγια πάντα ακούγονται εύκολα να ειπωθούν, καλό είναι κάποιες φορές να αφήνουμε στις σιωπές να γίνονται κραυγές που επιτρέπουν στους ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού να μιλήσουν και να μας πουν όλα όσα νιώθουν, βιώνουν και τους/τις προβληματίζουν.
Εγώ δεν έχω καμία εμπειρία, ή, επαφή με άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και γι'αυτό αισθάνομαι ως η τελευταία που έχει δικαίωμα να μιλήσει, οπότε άφησα στο βιβλίο και πιο συγκεκριμένα σε αυτές τις εικοσιμία αυτοτελείς ιστορίες να μου πουν όσα επιθυμούσαν. Και ναι! Ένιωσα ότι μέσα από αυτές τις εικοσιμία πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις/εξομολογήσεις με εμπιστεύτηκαν και μου επέτρεψαν τα πρόσωπα του βιβλίου να δω την αλήθεια τους ακριβώς όπως είναι. Να δω τους ανθρώπους και τις τραυματισμένες/πληγωμένες τους ψυχές που το μόνο που αναζητούν είναι αποδοχή, αγάπη, νοιάξιμο και φροντίδα γι'αυτό ακριβώς που είναι. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Και ξέρετε κάτι; Ένιωσα τόσα πολλά κι έντονα συναισθήματα που και πάλι θεωρώ ότι είναι το ελάχιστο σε σχέση με το να βρίσκεσαι εσύ ο/η ίδιος/α μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, διότι κακά τα ψέματα, εάν δεν έχεις βιώσει κάτι, όση καλή πρόθεση και να έχεις για να το κατανοήσεις, ποτέ μα ποτέ δε θα μπεις στη θέση αυτών των ανθρώπων για να δεις τα πράγματα από τη δική τους μεριά.
Θα μπορούσα να σας μιλώ με τις ώρες για το παρόν βιβλίο, μα δεν υπάρχει λόγος. Το πιο σωστό είναι να το διαβάσετε μόνοι/ες σας. Ένα βιβλίο έκπληξη που παρά τον σχετικό μικρό του όγκο, είναι τεράστιο από άποψη νοημάτων κι ουσίας. Ναι, δεν ένιωσα στιγμή λύπηση/οίκτο για αυτούς τους ανθρώπους. Αντιθέτως, τους/τις εκτίμησα/θαύμασα ακόμη παραπάνω κι εντέλει αναρωτήθηκα αν το πρόβλημα το έχουμε εμείς οι κατά τ'άλλα ''άρτιοι/ες'' κι όχι εκείνοι/ες... Ένα βιβλίο που με συγκλόνισε με την ειλικρίνεια της απλότητάς του που δεν χρειάστηκε στιγμή να φορέσει περιττά στολίδια, ή, το οτιδήποτε άλλο που θα το έκανε πιο ''εύπεπτο'' στη σκέψη και στην ασφάλεια της φούσκας μέσα στην οποία ζει ο καθένας και η καθεμία ξεχωριστά.
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου