Στο όνομα... της αγάπης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

  Στο όνομα... της αγάπης,ή πιο σωστά,με αφορμή αυτήν έχουν γίνει πολλά εγκλήματα,πολλά εκ των οποίων με ολέθρια αποτελέσματα για όλη την ανθρωπότητα... Κι έρχομαι να σας ρωτήσω,-όχι πως μπορώ να λάβω μία ακριβή απάντηση,αφού κι εγώ η ίδια δε δύναμαι να απαντήσω με σιγουριά-,πως ένα τόσο εξευγενισμένο,θετικό κι όμορφο συναίσθημα μπορεί να γίνει η αιτία πολλών δεινών. Μήπως,τελικά,αυτή η αγάπη που τόσο πολύ όλοι κι όλες διατείνονται πως νιώθουν αφορά τους ίδιους καί τις ίδιες κι όχι κάποιο άλλο άτομο; Μήπως η υπέρμετρη εγωπάθεια πολλών ανθρώπων να ευθύνεται για τις όποιες πράξεις τους; Κι αν ναι,πώς οι επιλογές των όποιων προγόνων μας,-ακόμη κι οι δικές μας-,επηρεάζουν εμάς καί τις επόμενες γενιές; Ισχύει αυτό που λέει η λαϊκή ρήση πως ''αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα''; 

   Μία νέα αγάπη γεννήθηκε στην ψυχή μου καί αφορά τα βιβλία που είναι γραμμένα υπό μορφή θεατρικών έργων καί μπορώ να πω ότι ήρθε να προσδώσει έναν αέρα αναζωογόνησης στην επαφή μου με τη λογοτεχνία. Πιο συγκεκριμένα,δεν έχει πολύ καιρό που διάβασα,ως λογοτεχνικό βιβλίο,ένα θεατρικό έργο καί μείνει ικανοποιημένη,καί να 'μαι πάλι σήμερα εδώ καί να σας προτείνω το δεύτερο ανάλογο βιβλίο που πιστεύω πως θα σας ιντριγκάρει καί θα σας αρέσει. Ο λόγος για το βιβλίο ''Στο όνομα... της αγάπης" του συγγραφέα Μάνου Καλύβα,που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που μέσα από την υπόθεσή του θα μιλήσει για τα μύχια της ανθρώπινης φύσης καί κατ'επέκταση την θέση της αγάπης στη ζωή μας,καθώς καί την μορφή που επιλέγουμε να της δώσουμε καί τον όποιο τρόπο να την εκφράσουμε.

   "Πόσο εύκολα μπορεί ένα απλό γεγονός να προκαλέσει ολοκληρωτικό χάος; Όταν καλά κρυμμένα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια τότε οι άμυνες των ανθρώπων καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Επτά τουρίστες που επισκέπτονται ένα κάστρο στην Τρανσυλβανία ανακαλύπτουν σταδιακά ότι έχουν περισσότερα κοινά από όσα θα μπορούσαν να φανταστούν. Θα καταφέρουν να το διαχειριστούν ή θα χαθούν στα σκοτεινά μονοπάτια του παρελθόντος; Ο μυστηριώδης ξεναγός σκοπεύει να τους βοηθήσει ή έχει κρυφά σχέδια για εκείνους; Έχει πραγματικά ο άνθρωπος τη δύναμη να επικρατήσει απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό ή το θηρίο που υποθάλπει θα τον καταπιεί βγαίνοντας τελικά στην επιφάνεια; Ίσως μέσα από το ταξίδι των προσώπων του έργου να δοθούν απαντήσεις που ενδεχομένως είναι σκληρές αλλά αγγίζουν την αλήθεια. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι αδύνατο να αλλάξει όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο επίπονο… ο πόνος μιας αγάπης που χάθηκε και δεν πρόκειται να επιστρέψει ποτέ." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Για μένα ήταν η τέταρτη φορά που διάβαζα βιβλίο του συγγραφέα καί ένιωθα πως δεν έπλεα σε άγνωστα νερά,αλλα ήμουν θετικά προϊδεασμένη σε ό,τι αφορά την πένα του καί τις δυνατότητές του. Αυτήν,όμως,την φορά μας προσφέρει το κάτι διαφορετικό. Κι αυτό από μόνο του ήταν αρκετό ώστε να με δελεάσει καί να διαβάσω το βιβλίο. Προσωπικά αγάπησα το βιβλίο τόσο για το νόημα το οποίο μεταδίδει στο αναγνωστικό κοινό μέσα από την υπόθεσή του,όσο καί από τη δυνατότητα που μου έδωσε καί να διαβάσω ένα όμορφο βιβλίο,αλλά καί ταυτόχρονα να παρακολουθήσω μία θεατρική παράσταση. Διπλό,συνεπώς,το όφελος από την ανάγνωση του παρόντος έργου.

    Διαβάζοντας το βιβλίο μπόρεσα να εντοπίσω μόνο θετικά στοιχεία. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις,δεν είμαι ειδικός επί θεμάτων του θεάτρου καί να έχω τέτοιες γνώσεις,ώστε να το κρίνω βάσει αυτών. Εγώ εδώ καταγράφω την άποψή μου,βάσει της υποκειμενικής μου κριτικής,καί το τι έλαβα από την ιστορία που καταγράφεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Ας περάσω,λοιπόν,σε αυτά.

   - Αρχικά,θεωρώ πως ο συγγραφέας έχει κάνει μία εξαιρετική καί εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων όλων των προσώπων,χωρίς να αφήνει σε εκείνους/ες κανένα περιθώριο να κρυφτούν από εμάς. Όλα έρχονται στο φως κι ενώ φαντάζουν ευάλωτοι/ες,πιστεύω πως έχουν περισσότερη δύναμη για να επιβιώσουν,απ'όσο πιστεύουν. Μέσα δε στην όποια υπερβολή που μπορεί να τους/τις διακρίνει,εύκολα δυνάμεθα να βρούμε πάνω τους στοιχεία του δικού μας εαυτού. 

   - Οι σπιρτόζικοι,αληθοφανείς καί χιουμοριστικοί διάλογοι ανάμεσα στα πρόσωπα,όχι μόνο βοηθούν να έχουμε στα χέρια μας ένα ζωντανό κι εύθυμο κείμενο,αλλά να καταστήσουν πιο οικεία την ιστορία καί να ''κοινωνηθεί'' πιο ομαλά στο αναγνωστικό κοινό. Άλλωστε,πολλοί/ες συμμεριζόμαστε την άποψη πως μέσα από τα αστεία λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες. Ακόμη κι εκείνες που πονούν καί εντέχνως αποφεύγουμε να αντικρίσουμε κατάματα...

    - Τέλος,μου άρεσαν οι όποιες παύσεις ανάμεσα στις σκηνές,καθώς μας δίνουν τις απαραίτητες δόσεις ξεκούρασης καί αποφόρτισης από την συναισθηματική μας κατάσταση,σε συνδυασμό πάντα με την μεστή ιστορία,την γρήγορη εναλλαγή σκηνών,το άφθονο λεξιλόγιο καί την ορθή χρήση των εκφραστικών μέσων.

    Στο όνομα... της αγάπης,λοιπόν,ο τίτλος του βιβλίου καί εκεί αρχίζουν καί τελειώνουν όλα. Άραγε,είμαστε άξιοι/ες της αγάπης που τόσο πολύ εξυμνούμε; Κι αυτή η αγάπη προσβλέπει προς αλλήλους,ή,στρέφεται μόνο γύρω από εμάς καί μπροστά στις δυσκολίες καί στα όποια διλήμματα λιποτακτεί καί προστατεύει μόνο εμάς τους ίδιους/ες; Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΝΟΣ ΚΑΛΥΒΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΓΕΛΑΚΗ