Το δωμάτιο των θαυμάτων

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Να σας εκμυστηρευτώ κάτι; Υπάρχουν βιβλία, που πιάνοντάς τα στα χέρια μας, μπορεί να μας εντυπωσιάζουν από την εικόνα τους εξωφύλλου τους, αλλά μέχρι εκεί. Ε, αυτά τα βιβλία, πολλές φορές, μπορεί να κρύβουν εκπλήξεις μέσα στις σελίδες τους. Ναι, μπορεί να μην θεωρούνται ως ''διαμαντάκια'' -αναφορικά με την γραφή τους- αλλά ως προς όλα αυτά που προκύπτουν μέσα από την ιστορία τους, που έρχονται καί αγγίζουν καί τις πιο κρυφές καί καλά προστατευμένες χορδές της ψυχής μας... Ένα τέτοιο βιβλίο είναι καί το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Ζιλιέν Σαντρέλ (Julien Sandrel), με τίτλο ''Το δωμάτιο των θαυμάτων'' (La chambre des merveilles), το οποίο κυκλοφόρησε, προσφάτως, καί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας, σε μετάφραση της κυρίας Στέργιας Κάββαλου.

''Το δωμάτιο των θαυμάτων'', λοιπόν, ο τίτλος καί εγώ αναρωτιέμαι τί μορφή μπορεί να έχει ένα ανάλογο δωμάτιο, πού μπορεί να βρίσκεται καί κυρίως τί είδους θαύματα μπορεί να επιτελούνται μέσα σε αυτό. Άραγε, με ποιον τρόπο ορίζονται τα θαύματα; Καί τί μπορεί να θεωρείται ως θαύμα για τον καθένα καί την καθεμία από εμάς; Η γέννηση ενός ανθρώπου; Η καλυτέρευση της υγείας ενός αρρώστου; Η ζωή ως ζωή; Κάτι από όλα αυτά, ή, κάτι διαφορετικό;

''Απρόβλεπτο, συνταρακτικό και γεμάτο αγωνία, το στοίχημα μιας μητέρας που προσπαθεί να σώσει

τον γιο της πραγματοποιώντας τα όνειρά του." 

Αυτή είναι η πρώτη φράση που θα διαβάσει κάποιος/α, όταν θα ρίξει το βλέμμα του/της πάνω στην περίληψη του βιβλίου. Καί είναι λες -καί ως δια μαγείας- λύνονται τα όποια μάγια καί αντιλαμβανόμαστε αμέσως το τι πρόκειται να διαβάσουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Κι η σφοδρότητα αυτής της αποκάλυψης είναι τόσο μεγάλη καί διαπεραστική, που νιώθουμε σαν να μας διαπερνά ένα πρωτόγνωρο, παντελώς άγνωστο συναίσθημα, που τα λόγια δεν αρκούν για να το περιγράψουν... 

Δεν υπάρχει χείριστο πράγμα για έναν άνθρωπο από το να βλέπει το παιδί του να δίνει μάχη να κρατηθεί στην ζωή. Να μην υπάρχουν ελπίδες καί η αντίστροφη μέτρηση για το φευγιό του να στερούν ανάσες καί υπόλοιπο ζωής από τον κάθε γονιό που βρίσκεται σε αυτήν την θέση. Ναι, εύχομαι να μην υπάρξει ποτέ κάποιος άνθρωπος σε αυτήν την θέση! Ναι, το γνωρίζω πως ακούγομαι γραφική, αλλά να με συγχωρείτε που δεν θεωρώ κλισέ καί δακρύβρεχτες τέτοιες ευχές. Κι αυτό σας προτρέπω να κάνετε κι εσείς... Ας γυρίσω, όμως, στο βιβλίο...

''Ο Λουί είναι δώδεκα ετών. Ένα πρωί, τη στιγμή που θέλει να εκμυστηρευτεί στη μητέρα του, τη Θέλμα, ότι είναι για πρώτη φορά ερωτευμένος, καταλαβαίνει ότι εκείνη έχει το μυαλό της αλλού. Η δουλειά της την απασχολεί σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα. Έτσι λοιπόν φεύγει, θυμωμένος και απογοητευμένος, με το σκέιτ του, περνάει τον δρόμο με φόρα… και μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση. Η Θέλμα, μια μέρα που επιστρέφει απελπισμένη στο σπίτι, βρίσκει ένα τετράδιο κάτω από το στρώμα του γιου της, όπου έχει καταγράψει όλα τα «θαύματα», όλες τις εμπειρίες που θα ήθελε να ζήσει στη ζωή του. Και τότε παίρνει την απόφαση να τα πραγματοποιήσει η ίδια. Αν ο Λουί ακούσει τις περιπέτειές της, θα καταλάβει πόσο όμορφη είναι η ζωή και ίσως αυτό τον βοηθήσει να επανέλθει. Όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να ζήσεις τα όνειρα ενός εφήβου, όταν είσαι σχεδόν σαράντα…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Ο ρόλος της μητέρας είναι πολύ δύσκολος από μόνος του. Άν προσθέσουμε καί την ιδιότητα της εργαζόμενης καί δη εκείνης της γυναίκας που προσπαθεί ως μονογονέας να συντηρήσει καί να μεγαλώσει το παιδί της, όλη αυτή η προσπάθεια μοιάζει να γιγαντώνεται. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει καί πόσα όρια καί εμπόδια θα ξεπεράσει, ώστε να καταφέρει να σώσει το παιδί της που δίνει την δική του μάχη; Με πόση ανασφάλεια καί ενοχές μπορεί να ζει σε καθημερινή βάση; Ναι, δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος, πόσω μάλλον τέλειος γονιός, ή, παιδί. Μα όλοι κι όλες προσπαθούμε για το καλύτερο καί αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. 

Ίσως να ακουστώ σκληρή καί απόλυτη, μα πρέπει οι γονείς να βρίσκουν το κουράγιο καί την δύναμη να σταθούν στο πλάι του παιδιού τους, που βρίσκεται σε αυτήν την δύσκολη κατάσταση. Δεν πρέπει να λιγοψυχήσουν, ούτε να λιποτακτήσουν. Οφείλουν να είναι εκεί καί να δίνουν την μάχη τους στο πλευρό του. Να μην βάλουν μπροστά τον εγωϊσμό τους καί να μην παρασυρθούν μέσα στην δίνη της αυτολύπησης καί των ενοχών. Ένα παράδειγμα προς μίμηση είναι η βασική πρωταγωνίστρια του βιβλίου. Ναι, πέρασε από διάφορα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, μα δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε τον τρόπο να βοηθήσει το παιδί της, αδιαφορώντας για το τι θα πει ο κόσμος. 

Άν καί το βιβλίο δεν είναι το κάτι τόσο ξεχωριστό από άποψη γραφής -με δεδομένο πως μιλάμε για ένα πρωτόλειο δείγμα έργου- μπόρεσα καί το διάβασα πολύ ευχάριστα καί άκοπα, δίχως να καταλάβω πως έφτασα στον επίλογο. Ο συγγραφέας έχει στα χέρια του μία εξαιρετική ιδέα, πλούσια από νοήματα καί συναισθήματα που μας παρασύρουν, υπερβαίνοντας την όποια φύση του βιβλίου ως λογοτεχνικού έργου. Κι αυτό χάρη στην αναλυτική καί εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων (όλων των προσώπων), των σκέψεων, των επιθυμιών καί των πράξεών τους, στον χώρο καί στην ελευθερία που τους προσφέρει (ο συγγραφέας) ώστε να δράσουν όπως θέλουν, δίχως κάποιος/α να τους/τις κρίνει, μα πάνω απ'όλα εξαιτίας αυτής της πρωτοπρόσωπης αφήγησης από μεριάς των δύο βασικών προσώπων, των ρεαλιστικών διαλόγων καί της συνεχόμενης ροής των γεγονότων...

Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο από αντιφατικά συναισθήματα, μα συνάμα τόσο ελπιδοφόρο καί διδακτικό, που μας κάνει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη καί πληρότητα για όλα όσα έχουμε στην ζωή μας. Από τα πιο μικρά έως καί τα πιο μεγάλα, που ίσως να θεωρούμε ως δεδομένα...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.