Ας γνωρίσουμε τον συγγραφέα Θεόδωρο Ορφανίδη

Φεβρουαρίου 27, 2024

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ

Οι δημιουργοί συστήνονται...κι ας γνωρίσουμε τoν συγγραφέα Θεόδωρο Ορφανίδη

Γράφει ο Θεόδωρος Ορφανίδης

Ονομάζομαι Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.). Άλλα υποτυπώδη βιογραφικά στοιχεία μου μπορείτε να τα βρείτε στα αυτάκια των βιβλίων μου. Αν ενδιαφέρεστε για κάποια πληροφορία παραπάνω, στείλτε μου κανένα μήνυμα.

Έχω εκδώσει τρία βιβλία για την ώρα. Μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Είναι αυτά τα τελευταία ποιήματα που γράφω για σήμερα» (Πηγή, 2021) και δύο μυθιστορήματα με τίτλο «Οι πυγολαμπίδες θα λάμπουν στο σκοτάδι (για πάντα…)» (Ελκυστής, 2022) και «Ρε μπαγάσα» (Ελκυστής, 2024). Δεν θέλω να μιλήσω εδώ γι’ αυτά, να τα πουλήσω τρόπον τινά. Όποιος και όποια ενδιαφέρεται, με χαρά να τα διαβάσει και να τα σχολιάσουμε και να πούμε και άλλα πολλά- να ξέρει ότι τα οπισθόφυλλα τα αδικούν λίγο. Νιώθω τιμή για όσους ήδη το κάνουν.

Ωστόσο, συγγραφέας δεν θεωρώ πως είμαι, τουλάχιστον όχι ακόμα. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να το καταφέρω αυτό, αν ποτέ το καταφέρω. Για την ώρα, προσπαθώ να σκαρφίζομαι ιστορίες, να γράφω ποιήματα και να γίνομαι καλύτερος μέρα με την μέρα. Το γράψιμο πλέον έχει γίνει κομμάτι της ύπαρξής μου. Δεν ξέρω πώς ακριβώς το ξεκίνησα, στα πιο σοβαρά, δηλαδή. Δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου, πόσω μάλλον να βγάλω και βιβλία, αν και από μικρός μουτζούρωνα τετράδια. Έφτασε, ωστόσο, ένα σημείο που κατέληξε σαν μια μορφή εκτόνωσης, ήταν μια επιτακτική ανάγκη για να αναπνεύσω το να βρω κάποιον τρόπο να εκφραστώ. Δεν έχω κάποιο ταλέντο, ούτε κάποιο χάρισμα, μου φάνηκε σαν τον μόνο τρόπο- και ευτυχώς είχα καλούς δασκάλους. Πριν καν ξεκινήσω να γράφω, ο J.D. Salinger ήταν ο πρώτος που μου έδειξε πως, μπορείς να γράφεις και απλά, χωρίς υπερβολές και δύσκολα νοήματα. Και ο Bukowski μου έδειξε πως, αν έχουν ψυχή τα γραπτά σου, αν πιστεύεις σε αυτά, τότε πιθανότατα να σε ακούσουν. Μετά, ο Καββαδίας και οι 21 Pilots ήρθαν και έδεσαν το γλυκό. Αλλά είναι τόσοι και τόσες, θα μπορούσα να κάνω μια τεράστια λίστα… Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς στην αρχή, το γράψιμο τελικά το λάτρεψα τελικά. Δεν μπορούσα να σταματήσω να γράφω, μέχρι να αρχίσω να βρίσκω την φωνή μου. Ακόμα το παλεύω, αλλά τουλάχιστον βγήκαν οι πρώτες συλλαβές και τώρα μαθαίνω να περπατάω.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο Δημήτρης Ψαλλίδας, φίλος, συγγραφέας και, τολμώ να πω, μέντορας σε έναν βαθμό ήταν εκεί για να μου δείξει τα καλά βιβλία, να μου δώσει συμβουλές και να με βοηθήσει στο να αρχίσω να ραφινάρω τον βράχο. Και φυσικά οι οικογένειές μου είναι ένα άλλο μεγάλο στήριγμα.

Το ότι έχω εκδώσει βιβλία δεν μου λέει κάτι. Ο κάθε πικραμένος -συγχωρέστε μου την έκφραση- μπορεί να το κάνει πλέον. Ίσως να είμαι και εγώ τέτοιος ή να είμαι πολύ ματαιόδοξος. Αλλά ήταν ένα όνειρο, που υπήρχε από παλιά σε άλλες μορφές και το έπλασα και το έψησα έτσι.

Μέσω των γραπτών μου δεν επιδιώκω κάτι συγκεκριμένο. Καταγράφω σκέψεις, προβληματισμούς, ιδέες, ιστορίες – ό,τι στο καλό κατεβάσει η κούτρα μου- με την ελπίδα να τα διαβάσει όσος περισσότερος κόσμος γίνεται και να πάρει κάτι καλό από όλο αυτό. Να ταυτιστεί, να προβληματιστεί, να γελάσει, να κλάψει, να νιώσει κάτι γενικά. Δεν θέλω να επιβάλω κάτι σε καμία περίπτωση. Γράφω πρώτα για μένα και, αν θεωρήσω πως κάτι αξίζει, το επικοινωνώ για να το διαβάσει και άλλος κόσμος.

Δεν θα το κρύψω ότι με θλίβει το γεγονός πως στην Ελλάδα το αναγνωστικό κοινό είναι ουσιαστικά ανύπαρκτο και το ορίζει κατά βάση η διαφήμιση. Ελάχιστο κομμάτι θα ψαχτεί πραγματικά και οι αρμόδιοι φορείς δεν βοηθάνε καθόλου στο να αναδειχθούν νέοι καλλιτέχνες. Από την άλλη, κατανοώ γιατί ο κόσμος κάνει πιο safe επιλογές και δεν δίνει ευκαιρία σε νέες φωνές να ανθίσουν. Ο πολιτισμός μας ψυχορραγεί και εμείς προσπαθούμε να του δώσουμε ανάσες, μπας και μείνει λίγο ακόμα στη ζωή.

Πηγές έμπνευσης αποτελούν τα πάντα. Προσπαθώ να διαβάζω περισσότερο, να ακούω περισσότερο, να βλέπω περισσότερο, να μυρίζω περισσότερο, να αισθάνομαι περισσότερο. Και, παράλληλα, να κλέβω από άλλους περισσότερο. Να δημιουργήσω, έτσι, ένα αμάγαλμα με την δική μου αλήθεια, από την δική μου σκοπιά και να προσφέρω κάτι, να αφήσω πίσω κάτι που να αξίζει.

Νομίζω μακρηγόρησα. Στην πραγματική ζωή δεν το κάνω αυτό, εκτός αν ενθουσιαστώ για κάτι. Να ένας ακόμα λόγος που γράφω. Γιατί έχω στόμα, αλλά δυσκολεύομαι να ουρλιάξω. Γιατί με το γράψιμο νιώθω απολύτως ελεύθερος.

Και ποιος ξέρει, μπορεί κάποια στιγμή όλα αυτά να καταλήξουν κάπου όμορφα. Ήδη έχω κερδίσει πολλά και ευελπιστώ σε περισσότερα.

Όποιος και όποια θέλει να με βρει, μπορεί είτε στο Facebook (https://www.facebook.com/orf.theodor/), είτε στο Instagram (https://www.instagram.com/ogtheta/?hl=el), είτε στο προσωπικό μου blog (https://mynewsecre1.blogspot.com/).

Σας κούρασα. Ζητώ συγγνώμη.

Ευχαριστώ πολύ την κυρία Γανίτη για την φιλοξενία της!

Με λένε Θεόδωρο Ορφανίδη και υπογράφω τα κείμενά μου ως Θεόδωρος Ορφανίδης (Ο.Γ.Θ.). Να αγοράζετε τα βιβλία μου.

Το βιβλίο ''Ρε μπαγάσα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.