Ο νοικάρης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Δεν ξέρω αν το σύμπαν μου κάνει πλάκα, ή, έχει αποφασίσει να με ''δοκιμάσει'' μέσω των βιβλίων που διαβάζω, μα το τελευταίο διάστημα νιώθω κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι, τότε, που φτάνει η στιγμή του να διαβάσεις ένα βιβλίο κι αυτομάτως αντιλαμβάνεσαι πως τα τυχαία μπορούν να αποβούν μοιραία... 

Όχι τα σιγανά ποταμάκια, αλλά τα μικρά βιβλία να φοβάστε... 

Ναι, μπορεί αυτή η "αθωότητα" της σκέψης (προς εκείνα) που μας χαρακτηρίζει -ως αναγνωστικό κοινό- να μας αφήσει εκτεθειμένους/ες σε ιστορίες βιβλίων, των οποίων η επίδραση πάνω μας να είναι ισχυρότερη απ'όσο μπορούσαμε να φανταστούμε...

Κι όχι, δεν μιλώ με γρίφους, αλλά για το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Κλειούς Ιερωνυμάκη, με τίτλο ''Ο νοικάρης'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.

Τίτλος: Ο νοικάρης

Άραγε, ποιος ήταν αυτός ο νοικάρης; Ποια η ιστορία του; Καί γιατί θα μας απασχολούσε σε τέτοιον βαθμό, ώστε να λάβει την θέση του πρωταγωνιστή καί να ακούσουμε όλα όσα έχει να μας πει; Γιατί δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο όνομα; Για να μην τον ταυτίσουμε με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, ή, γίνεται, εσκεμμένως, από την συγγραφέα αυτό, ώστε να μπορέσουμε όλοι κι όλες που θα διαβάσουμε το βιβλίο, να βρούμε ένα, ή, καί περισσότερα κομμάτια του εαυτού μας πάνω του; Να ταυτιστούμε, να συμπονέσουμε, να δικαιολογήσουμε, να κατανοήσουμε καί εντέλει, να λυτρωθούμε;

Είναι αλήθεια πως ακόμη καί τώρα, που έχουν περάσει αρκετές ώρες από την ολοκλήρωση της ανάγνωσης του βιβλίου, δεν δύναμαι να βρω τις λέξεις για να περιγράψω, επακριβώς, όλα εκείνα που έλαβα μέσα από την ιστορία του. Μία ιστορία, η οποία αρχικά φαινόταν κάπως απλοϊκή καί συνηθισμένη με ένα βέβαιο προκαθορισμένο ( ; ) τέλος, η οποία θα μας έκανε, απλώς, να περάσουμε δημιουργικά κι όμορφα τον ελεύθερο χρόνο μας... Δεν ήταν, όμως, έτσι. Οι όποιες προκαταλήψεις, σχετικά με την υπόθεση, άρχισαν να καταρρέουν σαν άλλος χάρτινος πύργος από τραπουλόχαρτα από την αρχή, σχεδόν, της ανάγνωσης του βιβλίου.

''Ο Αντώνης Νικολάου, κάτοικος Αθηνών, διορίζεται δάσκαλος σ’ ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Κρήτης το 2012. Αποζητά την απομόνωση του τόπου, όντας κυνηγημένος από προσωπικούς, και όχι μόνο, δαίμονες. Εκεί διαμένει σ’ ένα δωμάτιο στην αυλή της κυρίας Τασίας, μιας σκληροτράχηλης ηλικιωμένης γυναίκας η οποία δεν συμβιβάζεται με τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας και υπακούει μόνον στους δικούς της ιδιαίτερους κανόνες ηθικής. Μέσα από την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων ξετυλίγονται σταδιακά οι ιστορίες των ηρώων και έρχεται στο φως ένα μεγάλο μυστικό." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Όσο μεγαλώνω, τόσο αγαπώ τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν μέσα στα βιβλία κι έχουν μία ''αντιηρωϊκή'' μορφή. Πρόσωπα που είναι οικεία, εύθραυστα, παρόμοια με εμάς, με όλα τα καλά καί τα κακά χαρακτηριστικά που έχουμε ως άνθρωποι. Ναι, μου αρέσει αυτή η αληθοφάνεια που τα χαρακτηρίζει, καθιστώντας τα πιο προσιτά. Έτσι, είναι καί όλα τα πρόσωπα, σχεδόν, του βιβλίου. Συνθέτουν ένα άλλο υφαντό, πάνω στο οποίο αποτυπώνεται ένα κομμάτι της κοινωνίας μας καί θέματα που πραγματευόμαστε μέσα σε αυτήν, όπως είναι ο θάνατος, η βία, το πρόβλημα του αλκοολισμού, η ανάγκη για συγχώρεση, αλλά καί διαχρονικά παρόντα κακώς κείμενα καί ''κανόνες''...

Ναι, πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να πάρουμε την δικαιοσύνη στα χέρια μας καί να αποκαταστήσουμε το όποιο άδικο. Αυτό, όμως, που ξεχνάμε είναι πως είμαστε άνθρωποι. Κι ως άνθρωποι, είτε θα χαθούμε μέσα στον κυκεώνα της αυτολύπησης καί των ενοχών που μας κυνηγούν σαν άλλες ερινύες, από τις οποίες δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, είτε από την βαθύτερη ανάγκη να εξομολογηθούμε τις όποιες πράξεις μας, αποζητώντας την συγχώρεση καί την όποια λύτρωση, που ίσως να προκύψει από αυτήν... Κι όλα αυτά μας τα (υπεν)θυμίζει η συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του παρόντος έργου, χάρη στον ευθύ καί ορμητικό της λόγο που δεν παύει μέχρι να μπει τελεία. Ένας λόγος που ''δυναμώνει'' από την χρήση της τοπικής ντοπιολαλιάς, των εύστοχων διαλόγων, των περιγραφικών εικόνων, της άρτιας σκιαγράφησης καί τοποθέτησης των χαρακτήρων των προσώπων, καθώς καί των λοιπών εκφραστικών μέσων.

Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μου υπήρξε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη η ανάγνωσή του καί σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.