Ζάρια Με Τον Θάνατο

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Παντού καί πάντα, επικρατεί η άποψη πως όποιος/α ''μπλεχθεί'' με την νύχτα καί τα όποια αρνητικά πρόσημα συνοδεύουν εκείνη, φαντάζει από δύσκολο έως κι ακατόρθωτο να μπορέσει να ξεφύγει αλώβητος/η. Ας μην πάμε μακρυά. Αρκεί να ρίξουμε μία ματιά στις καθημερινές ειδήσεις που μας ενημερώνουν για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ μελών διάφορων συμμοριών, αλλά καί κορυφαίων νονών της νύχτας, με απώτερο σκοπό την παντελή επικράτηση καί συγκέντρωση των συνολικών κερδών, που προκύπτουν από τις όποιες παράνομες δραστηριότητες, από έναν. Άραγε, αξίζει τόσο πολύ η εξουσία καί το χρήμα σε σχέση με μία ανθρώπινη ζωή;

Τί μπορεί, λοιπόν, να οδηγεί έναν άνθρωπο -ηθελημένα- να ακολουθήσει αυτόν τον επικίνδυνο καί πολλές φορές χωρίς επιστροφή δρόμο; Υπέρτατος εγωϊσμός καί έπαρση; Λαχτάρα για φήμη καί εξουσία; Παντελής έλλειψη ηθικών φραγμών; Οικονομική ανέχεια; Σίγουρα κάτι όχι έντιμο. Προσέξτε! Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω (ποια είμαι εγώ που θα μοιράσω συγχωροχάρτια;!), ούτε καί θα νιώσω λύπηση καί συμπόνια για αυτούς τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις (ναι, η όποια μου κατανόηση έχει καί τα όρια της καί μέχρι εκεί φτάνει!), αλλά να προσεγγίσω, όσο γίνεται, τις αιτίες που επιφέρουν ένα ανάλογο αποτέλεσμα. 

Παρ'όλ'όλους τους κινδύνους, τις απειλές, τον φόβο καί τον θάνατο, υπάρχει μερίδα ανθρώπων που γοητεύεται απ'όλη αυτήν την κατάσταση καί αρέσκεται στο να διαβάζει έργα με ανάλογη θεματική καί να παρακολουθεί τέτοιες τηλεοπτικές σειρές, ή, κινηματογραφικές ταινίες. Κάτι που δεν είναι καθόλου κατακριτέο/καταδικαστέο. Ειδικά, όταν μιλάμε για μυθοπλασία καί όχι την αληθινή ζωή! Εμπνευσμένος από αυτό, ο συγγραφέας Γιάννης Χατζηϊωαννίδης γράφει καί μας παρουσιάζει το βιβλίο του, με τίτλο ''Ζάρια Με Τον Θάνατο'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια. Ένα μυθιστόρημα στο ευρύτερο πλαίσιο της αστυνομικής λογοτεχνίας που εστιάζει στο όποιο μυστήριο καί έγκλημα...

Ακούγοντας τον τίτλο ''Ζάρια Με Τον Θάνατο'', αυτομάτως, αντιλαμβανόμαστε πως δεν θα διαβάσουμε μία χαρωπή, ανάλαφρη καί με απαραίτητο ευτυχισμένο τέλος ιστορία. Τα ζάρια μοιάζουν σαν άλλα ''όπλα'' που μπορούν να επιφέρουν το μοιραίο καί τετελεσμένο δίχως επιστροφή... Δεν είναι ένα απλό παιχνίδι καί τα πρόσωπα του βιβλίου οι όποιοι/ες τυχεροί/ες... Αντιθέτως, φαίνεται πως θα ρισκάρουν τα πάντα μέχρι τέλους... Ακόμη καί ο Θάνατος δεν παρουσιάζεται ως μία συνθήκη, αλλά αποκτά πρόσωπο καί μορφή. Στέκει, εκεί, αγέρωχος, περιμένοντας το επόμενο θύμα του...

«Θέλω να είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σας. Για αυτό θα σας εκμυστηρευτώ κάτι. Έγραψα μια ιστορία. Είναι αρκετά σκληρή και δεν έχει καλό τέλος. Βασικά δεν έχει καθόλου τέλος. Είναι μια ιστορία για την ιερή ανδρική φιλία και για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν. Μια ιστορία γεμάτη στυλ, συμπεριφορά, σεβασμό, αφοσίωση, όραμα, μπίζνες, και κυρίως μαθήματα για φίλους και εχθρούς.

Μια ιστορία με διαχρονικής σημασίας ζητήματα, όπως η δύναμη του χρήματος, η αγάπη για την οικογένεια, η δίψα για εκδίκηση, η προδοσία, η διαφθορά, οι πιο σκοτεινές πλευρές του ανθρώπου. Μια ιστορία βγαλμένη κατευθείαν από έναν κόσμο βουτηγμένο στο αίμα, στην  ασυδοσία, στην προδοσία και στην απληστία. Αλλά ο ίδιος αυτός κόσμος, είναι ένας κόσμος κανόνων και αφοσίωσης στις αρχές της «familias». Μια αφοσίωση που αδυνατεί να κατανοήσει ο περισσότερος κόσμος. Προτιμώ να μην αναζητήσει κανείς σας τυχόν  ομοιότητες με πρόσωπα μέσα από την ιστορία μου. Γιατί απλά τίποτε από όσα θα διαβάσετε δεν συνέβη ποτέ. Τα γεγονότα και οι χαρακτήρες της ιστορίας μου ανήκουν στην σφαίρα της μυθοπλασίας. Όσο και αν μοιάζει τόσο αληθινή.» (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ, περαιτέρω, στην υπόθεση, καθώς η άνωθεν περίληψη του οπισθοφύλλου είναι πλήρως κατατοπιστική καί όλοι/όλες αντιλαμβανόμαστε το πού θα κινηθούμε, το πώς καί το γιατί. Αυτά τα στοιχεία που με έκαναν, όμως, να απορροφηθώ τόσο από την πλοκή ήταν τα ακόλουθα.

- Αρχικά, ο άμεσος, αδιάκοπος καί στρωτός λόγος του συγγραφέα που δεν κομπιάζει, δεν δειλιάζει, αλλά ούτε υπεκφεύγει. Ναι, τον βρήκα αρκετά πειστικό ως προς τα λεγόμενά του. Ναι, ίσως να υπερβάλει. Ίσως, πάλι, κι όχι...

- Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση καί η όποια αμεσότητα που προκύπτει από εκείνη, με αποτέλεσμα ένα κείμενο ρεαλιστικό, που μας επιτρέπει να δούμε τόσο μέσα στην ψυχή καί στην σκέψη του κεντρικού ήρωα, αλλά καί κατά ένα περίεργο τρόπο, καί των λοιπών προσώπων της ιστορίας. 

- Τέλος, ο ωμός καί στυγνός τρόπος που περιγράφει τα εγκλήματα. Ναι, το συναίσθημα προκύπτει μέσω άλλων καταστάσεων, αλλά καί πάλι παρουσιάζεται με έναν αλλιώτικο καί σίγουρα όχι κλισέ, ή, μελοδραματικό τόνο.

Τί θα άλλαζα; Για να είμαι ειλικρινής, βρήκα το βιβλίο αρκετά καλογραμμένο καί ευανάγνωστο. Δεν ξέρω αν θα άλλαζα τόσα πολλά στοιχεία, καθότι σε γενικές γραμμές με ικανοποίησε. Ίσως να ''έσπαγα'' τον πρόλογο σε δύο μέρη (άνοιγμα καί κλείσιμο του βιβλίου), ακόμη καί να έδινα λίγο περισσότερο τον λόγο σε ένα ακόμη πρόσωπο της ιστορίας. Κατά τ΄άλλα, πέρασα ευχάριστα τον χρόνο μου. Προβληματίστηκα όσο έπρεπε καί θα το θυμάμαι καιρό ως βιβλίο. Εάν σας κίνησε το ενδιαφέρον, δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάνοια.