Ο Τάσος πέθανε

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: Ο Τάσος πέθανε

Μία φράση δωρική καί συνάμα, τόσο γεμάτη από εικόνες, σκέψεις καί συναισθήματα. Μία φράση απόλυτη καί αμετάκλητη ως προς την θεματική της, που δεν μπορεί να λάβει καμία περαιτέρω ερμηνεία απ'αυτήν που προκύπτει...

Υπότιτλος: Ένας αντι-επιτάφιος

Μα πόσο ιδιαίτερη ακούγεται όλη αυτή ως συνθήκη;

Στην πένα η συγγραφέας Γεωργία Δρακάκη. Μία συγγραφέας που αρέσκεται στο να ''παίζει'' με τις λέξεις, στο εν λόγω έργο, καί να τους δίνει άλλες ''διαστάσεις'', όπως ακριβώς πολυεπίπεδο είναι καί ολόκληρο το κείμενο, ένεκα του χαρακτηρισμού που μπορεί να λάβει εξ όσων προκύπτουν μέσω αυτού. Μία συγγραφέας με λόγο, πότε λυρικό καί πότε διαπεραστικά ειλικρινή, σε σημείο που να ''πονά'', αλλά ταυτόχρονα να δίνει ελπίδες για το μέλλον... 

Απώλεια, θάνατος, θλίψη καί έρωτας θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στις σελίδες του βιβλίου καί θα μας παρασύρουν στην ανάγνωση μίας άτυπης ''εξομολόγησης'' της βιογραφίας... 

...του Τάσου; 

...της ίδιας της συγγραφέως;

Λίγη σημασία έχει αυτό για μένα. 

Εγώ, όμως, θα επιλέξω να κρατήσω όλα όσα αποκόμισα από την ανάγνωσή του καί θεωρώ πως θα είναι διαφορετικά για τον καθένα καί την καθεμία που θα επιλέξει να το διαβάσει. Όχι, δεν είναι ένα εύκολο καί ανάλαφρο -ως προς την ανάγνωσή του- βιβλίο, μα κάτι πραγματικά μοναδικό... Καί για μένα, τα λόγια γι'αυτό το βιβλίο τελειώνουν κάπου εδώ, ώστε να αρχίσετε εσείς...

Περιγραφή:

Δεν ξέρω να πω τίποτα για τον θάνατο. Για ό,τι δεν ξέρω τίποτα να λέω, υποψιάζομαι –δεν έχω ιδέα ποιος φταίει γι’ αυτή μου την έπαρση– ότι μπορώ τα πάντα να γράψω· ασήμαντα τεφτέρια, γεμάτα παράξενα γράμματα που δεν αφορούν ούτε καν εμένα τις περισσότερες φορές, αλλά κάπως, υπαγορευμένα από πολύ ψηλά ή από πολύ χαμηλά, κομίζουν μια Χρησιμότητα.

Μέσα στο χώμα, το νεκρό σου σώμα, Τάσο, κάνει γιορτή μυστική, κι όλα τα δάκρυά μας στεγνώνουν με τα καλοκαίρια και κανένα ποτήρι δεν θα ακουμπήσει πια στο στόμα σου, χορεύοντας πρώτα γύρω από τα μακριά σου δάχτυλα. Είσαι το σύμβολο όλων των θανάτων της εποχής, είσαι εσύ ο Ωραίος μου Νεκρός, και τουλάχιστον δεν γράφω τώρα που πέθανες πρώτη φορά για σένα.

Ο θάνατος δεν χρειάζεται καμία τέχνη, δεν χρειάζεται καμία παραμυθία. Να τον απολαύσεις, καμάρι μου, πλατύτερος καθώς είσαι, σημαντικότερος, από κάθε ποίηση.

Όσο νεκρή εγώ θα απολαμβάνω κάποτε τη συντροφιά σου, κάποιο ζευγάρι μάτια, ίσως, θα διαβάζει αυτά τα έντεκα ανεπίδοτα μηνύματα μέσα σ’ ένα τρένο ή σε μια τουαλέτα.

Ολοζώντανο, πορφυρό, τρεμάμενο σώμα. Ζηλευτό μας.

Καταλαβαίνεις;

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.