Ας γνωρίσουμε τον συγγραφέα Άρη Παχή

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΡΗΣ ΠΑΧΗΣ

Οι δημιουργοί συστήνονται...κι ας γνωρίσουμε τoν συγγραφέα Άρη Παχή

Γράφει ο Άρης Παχής

Με λένε Άρη, είμαι γεννημένος στα πρώτα 80s, ενώ τα μικράτα και την εφηβεία μου τα βάδισα στα 90s. Γέννημα θρέμμα Βολιώτης. Έχω σεργιανίσει στις όμορφες γειτονιές της πόλης αυτής, έχω βουτήξει στις υπέροχες θάλασσες που την βρέχουν κι έχω περπατήσει στα γραφικά χωριουδάκια του Πηλίου που δεσπόζει αγέρωχα ως πελώριος προστάτης του Βόλου. Αργότερα, για κάποια χρόνια έζησα και στην αγαπημένη Σαλονίκη, όπου σπούδασα στο τμήμα Λογιστικής του ΤΕΙ. Έπειτα επέστρεψα και κατοικώ και πάλι στα πατρικά μου χώματα. 

Πως έγινα συγγραφέας; Δεν ξέρω. Ξεκίνησε από σπόντα. Από μια αφορμή. Αλλά δεν θα ‘λεγα πως ήταν και τυχαίο. Ίσως το υποσυνείδητό μου να το ‘χε από καιρό στα γραμμένα και να ξέχασε να με ενημερώσει. Εγώ δεν πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια διαβάζοντας μυθιστορήματα. Δεν έγραφα στιχάκια ή μικρές ιστορίες και δεν θαύμαζα κανέναν συγγραφέα. Το μόνο που έκανα ήταν να βλέπω τον Μπρους Λι, τον Κριστόφ Βαζέχα και τον Σταθάρα τον Ψάλτη. Καρατέγκα ήθελα να γίνω ή μπαλαδόρος. Οι γιατροί όμως με ύφος «Που πα, ρε Καραμήτρο;» μου κόψανε τον αέρα λόγω κάποιων ζητημάτων που είχαν παρουσιαστεί στα ισχία μου κι έτσι κατέληξα να γίνω ποδοσφαιριστής στo Super Nintendo και στο Playstation.

Έπειτα η ζωούλα κύλησε με τα πάνω και τα κάτω της, ώσπου με έφερε στο 2019. Απόγευμα, Αύγουστος, ζέστη. Ανάρρωνα από ένα χειρουργείο διαβάζοντας διηγήματα του Τσέχοφ. Αφού έκλεισα

το βιβλίο, σκέφτηκα να γράψω μια μικρή ιστορία λίγων σελίδων για να περάσει εκείνη η αργόσυρτη

μέρα. Η μία σκηνή έφερε την άλλη. Και να ακόμα ένας χαρακτήρας, βάλε και λίγο ακόμα μπλέξιμο,

πέτα και λίγη ακόμα δράση ώσπου διακόσιες σελίδες μετά έβαλα την λέξη «Τέλος». Χωρίς να το

καταλάβω, λίγο καιρό μετά το μυθιστόρημα Η Εκδίκηση της Σβούρας, είχε πια ολοκληρωθεί.

Και έμεινε στο συρτάρι για περίπου έναν χρόνο…. 

Αφού τελικά κατάφερα να ξεπεράσω τον φόβο της έκθεσης, αποφάσισα να το στείλω για έκδοση. Κάπως έτσι, το πρώτο μου βιβλίο εκδόθηκε το 2022, από τον εκδοτικό οίκο Λυκόφως.

Εν συντομία, πρόκειται για μια κοινωνική ιστορία χτισμένη με χαρακτήρες που σκέφτονται και δρουν

ανήθικα, εγκληματικά. Το μίσος, ο φθόνος κι η δίψα για εκδίκηση είναι τα κεντρικά της στοιχεία. Βέβαια προσπαθώ να δείξω πως οι χαρακτήρες, αργά ή γρήγορα δεν θα αποφύγουν τις ολέθριες συνέπειες των πράξεων τους. Παρουσιάζω τι αντίκτυπο έχουν οι συμπεριφορές τους στους γύρω τους και κάνοντας αναδρομές στο παρελθόν τους, προσπαθώ να φανερωθεί τι ήταν αυτό που τους ώθησε να υιοθετήσουν έναν τέτοιο τρόπο ζωής, προκειμένου, όχι να τους δικαιολογήσουμε αλλά να τους κατανοήσουμε.

Χωρίς να χάσω χρόνο, ξεκίνησα να γράφω και το δεύτερο μυθιστόρημά μου, το οποίο εκδόθηκε τον

Αύγουστο του 2023, από τον εκδοτικό οίκο Ελκυστής. Ο τίτλος του, «Καβαλάρης Θάνατος». Κινούμαι στα ίδια πλαίσια. Κοινωνικό δράμα, έγκλημα, εκδίκηση. Μόνο που εδώ, όλοι οι χαρακτήρες και οι αντιδράσεις τους, περιστρέφονται γύρω από το ίδιο συμβάν. Έναν βιασμό. Ένα βιασμό που τον παρουσιάζω με την φρίκη της πραγματικότητάς του. Γιατί; Γιατί κάθε βδομάδα ακούμε όλο και κάποιο νέο παρόμοιο γεγονός στις ειδήσεις. Και κάτι μου λέει πως το έχουμε πια συνηθίσει. Σαν να μάθαμε στην φρίκη. Σαν να γίναμε η φρίκη. Είναι σκληρή ιστορία και πιστεύω πως έτσι έπρεπε να γραφτεί.

Αυτήν την περίοδο, τα γραψίματα μου σουλατσάρουν σε ζωές πονεμένων ανθρώπων. Αυτών που μέσα στην απελπισία τους, πότε μαλώνουν και πότε φιλιώνουν με την μοναξιά, την απώλεια και την εγκατάλειψη.

Αστείρευτη πηγή έμπνευσής μου είναι ο πόνος κι η ατέρμονη μάχη του ανθρώπου να βαστάξει λίγο

ακόμα. Όσο και να φτιάχνουμε τις κοινωνίες λίγο καλύτερα, η σκληράδα της ζωής δεν θα φύγει ποτέ απ’ το πλάι μας. «Συλλέγω» ζωές από βιβλία, ταινίες μα και από συζητήσεις. Παρατηρώ, ακούω, κάνω

ερωτήσεις στους συνομιλητές μου και προσπαθώ να «δανειστώ» τα μάτια τους για να δω τους

κακοτράχαλους δρόμους που βαδίσανε.

Δεν ξέρω αν μπορώ να με χαρακτηρίσω αισιόδοξο ή απαισιόδοξο. Άλλοτε γέρνω απ’ την μια κι άλλοτε

απ’ την άλλη. Νομίζω όμως πως αυτό το δίπολο κατηγοριοποίησης δεν αντικατοπτρίζει επαρκώς την

πραγματικότητα, διότι και τα δύο αποσκοπούν σε κάποιο αποτέλεσμα. Και η ζωή είναι πορεία, είναι

περπατησιά. Με μοναδικό τελειωμό, να είναι η αγκαλιά του Χάρου όταν θα ‘ρθει η ώρα. Το θετικό

που προσδοκούμε μπορεί να μας οδηγήσει σε μια δυσχερή κατάσταση και αντιθέτως, το αρνητικό που

φοβόμαστε να μας φέρει κάτι ευχάριστο που δεν φαινόταν εξ αρχής. Όλα αυτά ανακατευθύνσεις είναι,

όχι αποτελέσματα.

Τα σχέδια που κάνω στην ζωή μου τα κάνω για να διασκεδάσω τον Θεό μιας και κατά την λαϊκή ρήση,

«Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός τρώει βουτυρωμένο ποπ κορν και ξεκαρδίζεται».

Αυτό που θέλω πάνω απ’ όλα είναι να σέβομαι τον εαυτό μου. Πρώτα για μένα κι έπειτα για τους

ανθρώπους μου. Ζωντανούς και πεθαμένους. Διαφορετικά, θα ήμουν προδότης.

«Το μεγαλύτερο αρμάτημά σου ήταν ότι κατέστρεψες τον εαυτό σου για το τίποτα» - Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ευχαριστώ πραγματικά την Κυριακή Γανίτη για την φιλοξενία σε αυτό το υπέροχο ιστολόγιό της.

Το βιβλίο ''Καβαλάρης Θάνατος'' κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.

Τον ευχαριστώ πολύ!!!

Με εκτίμηση,

Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon