Υπάρχει, τελικά, σεβασμός στον χώρο της λογοτεχνίας;

(Προέλευση φωτογραφίας: Shutterstock.com)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Υπάρχει, τελικά, σεβασμός στον χώρο της λογοτεχνίας;

Όλοι κι όλες που βρισκόμαστε κατά κάποιον τρόπο στον χώρο της λογοτεχνίας (αναγνωστικό κοινό, συγγραφείς, εκδότες, bloggers, κλπ.) έχουμε ως συνδετικό κρίκο, μεταξύ μας, την αγάπη που τρέφουμε για τα βιβλία. Έτσι δεν είναι; Πάσχουμε άπαντες/άπασες από το ''σύνδρομο'' της φιλαναγνωσίας. Τί; Όχι; Δεν είναι έτσι τα πράγματα; Προφανώς καί αντιλαμβάνεστε την ειρωνεία στο σχόλιό μου καί δεν υπάρχει κάποιος/α που θα πέσει από το όποιο συννεφάκι του/της (το χρώμα που θα έχει ας το ορίσετε εσείς, για να μην με περάσετε από λογοκρισία!), ακούγοντάς το.  

Ας πούμε αλήθειες! Δυστυχώς, ο χώρος της λογοτεχνίας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συγγραφείς έρχονται σε σύγκρουση με άλλους συγγραφείς, εκδοτικοί οίκοι με άλλους εκδοτικούς, bloggers κατά άλλων bloggers, αλλά καί αναγνώστες/στριες εναντίον άλλων αναγνωστών/στριων. Καί η λίστα με όλα τα ζευγάρια των ''συγκρούσεων'' είναι ακόμα μεγαλύτερη, μα δεν χρειάζεται να τα αναφέρω, καθώς οι περισσότεροι/ες είτε τα βλέπετε, είτε τα ζείτε... Πισώπλατα ''μαχαιρώματα'', προσωπικά συμφέροντα, κλίκες, κόμπλεξ, ''χτυπήματα'' κάτω από την ζώνη, λυκοφιλίες, διπροσωπία, ζήλεια, κακία, ''καλάμια'', αλλά καί έπαρση είναι μερικά από τα πιο κοινά χαρακτηριστικά σε αυτές τις ''μάχες''...

Η προσωπική μου εμπειρία βρίσκεται κάπου στην μέση. Υπάρχουν, ευτυχώς, εξαιρετικοί άνθρωποι γύρω μου, που χαρακτηρίζονται μόνο από καλοσύνη, σεβασμό, αγάπη καί νοιάξιμο. Από την άλλη, όσο κι αν προσπαθώ να μην παίρνω μέρος σε αντιπαραθέσεις, ούτε να προκαλώ προβλήματα, μένοντας αμέτοχη, δίχως να τάσσομαι υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς, δεν είναι λίγες οι φορές που με ύπουλο τρόπο έχουν προσπαθήσει αρκετοί/ες να με προκαλέσουν, με ποικίλους τρόπους... Συγγνώμη που θα σας χαλάσω το όνειρο, αλλά θα μείνετε με την όρεξη! Δεν πρόκειται να μπω, εκουσίως ή ακουσίως, σε αυτό το τρυπάκι. Καί πιστεύω πως έχετε λάβει, πια, το μήνυμα...

Καί κάπου εδώ έρχομαι σε αυτό που έθεσα ως τίτλο του σημερινού μου άρθρου. ''Υπάρχει, τελικά, σεβασμός στον χώρο της λογοτεχνίας;''. Άν κρίνω από αυτά που βλέπω, είναι λίγες οι περιπτώσεις που μιλάμε για σεβασμό. Ναι, ο σεβασμός αποτελεί είδος πολυτελείας καί ευτυχώς, δεν παύουν να υπάρχουν εκείνες οι φωτεινές εξαιρέσεις που ρίχνουν φως στον δρόμο μας. Εύχομαι να μπορούσα να βρω την ιδανικότερη λύση καί να επικρατούσε μόνο γαλήνη στον χώρο της λογοτεχνίας καί να αναδεικνυόταν μόνο ο βαθύτερος σκοπός της κι όχι τα λοιπά αρνητικά που την επισκιάζουν... Μα δεν ξέρω πόσο είναι εφικτό μόνο από έναν άνθρωπο. Εδώ χρειάζεται ομαδική δουλειά. Πόσοι/ες είστε πρόθυμοι/ες; 

Τα σχόλια σας πάντα ευπρόσδεκτα κάτω από το άρθρο!