Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το βιβλίο ''Όταν τρέφεις τον εχθρό: Η Κάθαρση" (εκδ. Ελκυστής)

Τίτλος: Όταν τρέφεις τον εχθρό: Η Κάθαρση

Συγγραφέας: Χρήστος Κιοσσές

Εκδόσεις: Ελκυστής

Όταν τρέφεις τον εχθρό: Η Κάθαρση

«Γιούσεφ, άφησέ το κάτω, Γιούσεφ, με ακούς; Άφησέ το κάτω αμέσως!»

Τα μικροκαμωμένα χέρια του Γιούσεφ σχεδόν δε φαίνονται από το όπλο, αλλά παρ’ όλα αυτά βάφτηκαν με αίμα. Σε αυτήν την ηλικία ο Γιούσεφ έγινε δολοφόνος. Σκότωσε τη μητέρα του καλύτερού του φίλου. Η ζωή πολλές φορές σε βγάζει σε ένα σταυροδρόμι όπου πρέπει να διαλέξεις. Πρέπει να κάνεις μια επιλογή από την οποία όμως δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, δεν μπορείς να την αλλάξεις. Δε σου δίνεται κάποια συμβιβαστική λύση. Άρα, ή θα ζήσει ο πατέρας του ή θα πεθάνει. Φυσικά, διάλεξε να ζήσει ο πατέρας του. Όμως, να αφαιρέσεις τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου για να σώσεις τη ζωή του πατέρα σου; Δεν ξέρω αν μπορεί να τεθεί κάτι τέτοιο ως ερώτημα και μακάρι να μη βρεθεί κανείς στη θέση του μικρού αγοριού, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί ο καθένας να πατήσει τη σκανδάλη. Ο Γιούσεφ όμως το έκανε και έσωσε τον πατέρα του.

Η μητέρα του σηκώνεται αμέσως και αρπάζει με δυσκολία το όπλο από τα χέρια του μικρού, καθώς από τον φόβο του το κρατούσε τόσο σφιχτά που σχεδόν κόλλησε στο χέρι του.

«Αγόρι μου, Γιούσεφ μου!» Του χαϊδεύει το πρόσωπο με το κλάμα της να μην έχει σταματήσει στιγμή. «Μαμά… εγώ… δεν…» Ο Γιούσεφ δεν μπορεί να μιλήσει από το σοκ, μόνο ψελλίζει.

«Όλα καλά, αγόρι μου, ξέχασέ το, δεν έγινε τίποτα, έλα στην αγκαλιά μου». Η Λέβα παίρνει στην αγκαλιά της τον μικρό και του σκουπίζει το πρόσωπο.

«Μαμά, ο μπαμπάς; Τι έχει ο μπαμπάς; Γιατί; Γιατί η θεία…» ενώ χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα στο παιδικό του μυαλό και τρέμοντας από τον φόβο, κοιτάζει γύρω γύρω σαν χαμένος.

«Μην ανησυχείς, Γιούσεφ, όλα θα πάνε καλά, θα γίνει καλά ο πατέρας σου», του λέει, προσπαθώντας να τον παρηγορήσει, χαϊδεύοντας συνέχεια το πρόσωπό του. Αλλά γυρίζει και ψάχνει τον Φατίχ. «Πες μου, όμως, πού είναι ο Φατίχ;»

Με δυσκολία βγαίνουν οι λέξεις από το στόμα του. «Στο κρεβάτι… κάτω από το κρεβάτι, άκουσε τον πυροβολισμό και φοβήθηκε… και μπήκε κάτω από το κρεβάτι. Νόμισε ότι ήρθαν… ότι μπήκαν μέσα…»

Η Λέβα σηκώνει το κεφάλι της αμέσως και του πιάνει το πρόσωπο. «Έτσι ακριβώς έγινε, αγόρι μου. Μπήκαν μέσα και πυροβολούσαν όπου έβρισκαν, ναι, μπήκαν μέσα και τους σκότωσαν, αυτό έγινε», με το πρόσωπό της να σοβαρεύει και να τον κοιτά μέσα στα μάτια, τού λέει κάτι ανήκουστο, κάτι πρωτοφανές, κάτι που δεν έγινε.

«Μα μαμά…» Ο Γιούσεφ προσπαθεί να καταλάβει τι του λέει η μητέρα του, τι είναι αυτά που ακούνε τα αυτιά του. Με την προσταγή της όμως να είναι κοφτή και σαφής, του φωνάζει: «Σταμάτα! Αυτό έγινε, με ακούς;»

Χωρίς να μπορεί να φέρει αντίρρηση, αλλά το πιο πιθανό είναι το παιδικό του μυαλό να θέλει να πιστέψει στα λόγια της μητέρας του. «Ναι, μαμά, σε ακούω».

Αυτό έγινε, λοιπόν, μπήκαν μέσα και τους σκότωσαν. Πιάνει από το πρόσωπο τον Γιούσεφ και του ʻβάζει στο μυαλόʼ τα γεγονότα που έγιναν. Φυσικά, το παιδικό μυαλό ή γενικά το ανθρώπινο μυαλό είναι διαχειρίσιμο και με τον κατάλληλο τρόπο μπορεί να χειραγωγηθεί. Πολλές φορές και ο ίδιος ο εγκέφαλός μας επιλέγει τι πρέπει να θυμάται και τι να ξεχάσει. Ειδικά κάποια γεγονότα που είναι σοκαριστικά για ορισμένους ανθρώπους, ο εγκέφαλός τους επιλέγει να τα κρύψει κάπου βαθιά μέσα

σε έναν λαβύρινθο, αλλά όμως δεν μπορεί ποτέ μα ποτέ να τα εξαφανίσει και έτσι κάποια στιγμή θα εμφανιστούν, είτε από μόνα τους είτε με κάποια βοήθεια.

«Τρέξε γρήγορα και πάρε τον Φατίχ, γιατί θα μας κάψουν ζωντανούς!» με το θέατρο του παραλόγου να συνεχίζεται από τη μητέρα του Γιούσεφ. Είναι αποφασισμένη να τελειώσει αυτό που άρχισε ο άντρας της.

«Τι λες, μαμά, αφού δεν…» με τον Γιούσεφ να τρέμει και χωρίς να μπορεί να καταλάβει το σχέδιο που έχει η μητέρα του, ένα διαβολικό σχέδιο για να καλύψει ό,τι εγκλήματα έχουν γίνει σε αυτό το κτήριο.

«Άκουσες, τι σου είπα; Βγάλε τον Φατίχ από το κρεβάτι και φεύγουμε γρήγορα από εδώ!» Με το πρόσωπό της σκληρό και αποκρουστικό, διατάζει τον τρομαγμένο Γιούσεφ, ο οποίος το μόνο που λέει είναι, «ναι, μαμά».

Τρέχει, λοιπόν, ο Γιούσεφ για να φέρει τον φοβισμένο Φατίχ, ενώ η μητέρα του αναλαμβάνει να κάνει άλλο ένα έγκλημα ή μάλλον να ολοκληρώσει το έργο της. Αυτήν τη στιγμή προσπαθεί να συγκαλύψει τα γεγονότα. Αρπάζει από την κουζίνα το μπουκαλάκι με το οινόπνευμα, που είχαν στο οικιακό τους φαρμακείο, και ξεκινά να καταβρέχει γύρω γύρω, τις κουρτίνες, τις ντουλάπες, τα έπιπλα, τους πίνακες και την υπέροχη βιβλιοθήκη. Βγάζει τον αναπτήρα και βάζει φωτιά. Ολόκληρο το σπίτι αρπάζει, αμέσως, με τις κουρτίνες και την ξύλινη επένδυσή του στο εσωτερικό να λαμπαδιάζει σε λίγα λεπτά από άκρη σε άκρη. Αρπάζει με το ένα χέρι τον άντρα της, ο οποίος ακόμη παραμιλά και δεν έχει συνέρθει από την κατάσταση που βρίσκεται, ενώ με το άλλο το χέρι κρατά τον Γιούσεφ, ο οποίος κρατά με τη σειρά του τον μικρότερο Φατίχ. Αυτός, μετά βίας προλαβαίνει να δει τους νεκρούς γονείς του, καθώς περνούν δίπλα από τις φλόγες πιασμένοι χέρι χέρι για να βγουν από το φλεγόμενο σπίτι.

Συνεχίζεται...

Περίληψη οπισθοφύλλου:

Εκατομμύρια μετανάστες, νόμιμοι και μη, έχουν κατακλύσει την Ευρώπη. Ο πληθυσμός της έχει αλλοιωθεί. Η κατάσταση φτάνει στα άκρα, όταν γίνεται μια σχεδιασμένη επέλαση εκατομμυρίων μεταναστών. Ταυτόχρονες τρομοκρατικές επιθέσεις σε όλη την Ευρώπη και η κατάληψη ολόκληρων πόλεων, αναγκάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση να λάβει δραστικά μέτρα και μετά από έναν σύντομο πόλεμο με εκατομμύρια θύματα να παρθεί η απόφαση της εκκένωσης από την Ευρωπαϊκή Ήπειρο όλων των έγχρωμων και αλλόθρησκων πολιτών και την απομόνωση τους στην Κάθαρση. Ο Φατίχ, η Τζασμίν, ο Μπόρις και ο Γιούσεφ είναι οι ήρωές μας, που θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν. Σε κάθε βήμα θα τους συντροφεύει ο θάνατος. Το αίμα και η καταστροφή θα είναι μόνιμος συνοδός τους. Ο έρωτας θα είναι το κίνητρο για την επιβίωση, αλλά το ένοχο παρελθόν θα τους κυνηγά και θα βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά.

*Τα πνευματικά δικαιώματα τόσο της εικόνας του εξωφύλλου όσο και του άνωθεν αποσπάσματος ΔΕΝ ανήκουν στο blog, αλλά αποκλειστικά στον συγγραφέα και στον εκδοτικό οίκο.

**Το απόσπασμα δημοσιεύεται κατόπιν συνεννόησης και συναίνεσης του συγγραφέα και του εκδοτικού οίκου.