Αβέρκιος Λουδάρος: Ο εκδότης των εκδόσεων Λυκόφως σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη...

Ο ΕΚΔΟΤΗΣ/ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΒΕΡΚΙΟΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Είναι αλήθεια πως για πρώτη φορά, από τότε που ξεκίνησα τις συνεντεύξεις, έχω την χαρά να φιλοξενώ, από κοινού καί στα δύο μου blogs, έναν εκδότη, έναν άνθρωπο των βιβλίων. 

Όνομα συνεντευξιαζόμενου: Αβέρκιος Λουδάρος

Ειδικότης: Εκδότης στον εκδοτικό οίκο Λύκοφως καί συγγραφέας των βιβλίων ''Άκου νεοέλληνα'' καί ''Δολοφονώντας τις σκιές''

''Ηθικός αυτουργός'': Κυριακή Γανίτη (Blogger στα Dominica Amat & Vivliovamon)

Το αποτέλεσμα; Μία άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη που θα συζητηθεί...

Πάμε να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Πόσο δύσκολο είναι να έχετε ταυτόχρονα τις ιδιότητες του συγγραφέα και του εκδότη;

Η μόνη δυσκολία είναι ότι η ενασχόληση με τις εκδόσεις Λυκόφως δεν αφήνει πολλά περιθώρια να εκφραστεί η ανάγκη μου να γράφω. Η συγγραφική ιδιότητα δεν με επηρεάζει στις αξιολογήσεις και στις επιλογές βιβλίων για τις εκδόσεις Λυκόφως. Γι’ αυτό και στον εκδοτικό υποστηρίζουμε συγγραφείς με διαφορετικό μεταξύ τους ύφος και προωθούμε βιβλία που ανήκουν σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Ποια η γνώμη σας για τις τάσεις που υπάρχουν στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία;

Σίγουρα υπάρχουν καλοί Έλληνες συγγραφείς και καλά ελληνικά βιβλία. Όμως, είναι μεγάλο πρόβλημα η υπέρογκη παραγωγή από τους εκδοτικούς, γιατί καλά βιβλία δεν βρίσκουν χώρο να προβληθούν και χάνονται μέσα στην ποσότητα. Εσχάτως, υπάρχει μία τάση ανανέωσης, να ξεφύγουμε από τη θεματολογία που μονοπώλησε τα πολλά τελευταία χρόνια τη συγγραφή και την ανάγνωση: ιστορίες γύρω από σημαντικά γεγονότα και ρομάντζα. Ως προς τα νέα είδη, υπάρχει μία τάση προς το νουάρ και το φανταστικό, αλλά υπάρχουν κίνδυνοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Όπως;

Να κάνουμε μία τρύπα στο νερό και οι εκδότες και οι συγγραφείς. Πολλοί νομίζουν ότι, αν ακολουθήσουν τα χνάρια ξένων επιτυχιών, θα βρουν αναγνωστικό κοινό. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει γιατί χάνεται η αυθεντικότητα και το αναγνωστικό κοινό γυρίζει την πλάτη σε αυτά τα βιβλία. Δεν είναι χαζοί οι αναγνώστες, δεν μπορεί κανείς να τους κοροϊδεύει για πολύ. Στις εκδόσεις Λυκόφως επιμένουμε ότι πρέπει να πρωτοτυπούμε και δουλεύουμε πάνω σε ελληνικές παραδόσεις που έχουν μείνει λογοτεχνικά ανεκμετάλλευτες. Εκεί κρύβεται ο θησαυρός.

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Πώς σας φάνηκε η αλλαγή της έδρας της μεγάλης έκθεσης βιβλίου από το Ζάππειο στο Πεδίο του Άρεως;

Ήταν μία εξαιρετική επιλογή γιατί το βιβλίο επέστρεψε στον φυσικό του χώρο. Μας στήριξαν οι γειτονιές της Αθήνας, εκεί όπου κατοικούν οι πραγματικοί αναγνώστες. Εκεί καταλάβαμε όλοι τη στροφή στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού, ότι κανείς δεν μπορεί να το ξεγελάσει με φληναφήματα. Έχει γίνει απαιτητικό και αναζητάει το καλό βιβλίο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Ποιο είναι τελικά το καλό βιβλίο;

Αυτό που έχει αρχή, μέση και τέλος, και που στηρίζεται σε μία κεντρική ιδέα. Να έχει δηλαδή κάτι να πει ο συγγραφέας. Επίσης, να υπάρχει ένας σκοπός, γιατί έγιναν όλα αυτά που κάποιος έγραψε και κάποιος εξέδωσε. Για εμένα είναι βασικό και πώς αφηγείται ο συγγραφέας, να χειρίζεται σωστά τη γλώσσα, να ξέρει ελληνικά και τις διαφορές μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου. Τα μυθιστορήματα και τα διηγήματα δεν είναι ούτε ημερολόγια ούτε ρεπορτάζ. Είναι τέχνη του λόγου. Ο καλός συγγραφέας έχει μέτρο, έχει διαβάσει πολύ και ξέρει μέχρι πού φτάνει αλλά και πόση δουλειά χρειάζεται για να διευρύνει τα όριά του.

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Ποιοι θα θέλατε να κυκλοφορήσουν το επόμενο βιβλίο τους από τις εκδόσεις Λυκόφως;

Συνεργαζόμαστε με αξιόλογους συγγραφείς με τους οποίους κάνουμε τα πλάνα μας για τα επόμενα βιβλία τους. Φυσικά, υπάρχει χώρος και για άλλους. Μας ενδιαφέρει να είναι συνεπείς, να έχουν προοπτική και να μην παρασύρονται από τη δήθεν δημοσιότητα που προσφέρουν τα social

media γιατί τότε πολύ εύκολα εκπίπτουν. Εμείς είμαστε εδώ να στηρίξουμε τους καλούς συγγραφείς. Το αποδεικνύουν οι επιτυχίες μας, οι πραγματικές εμπορικές επιτυχίες μας, με τις βραβεύσεις βιβλίων μας και τις δεύτερες εκδόσεις όπως του Γιώτσα, της Καραμπακάκη, του Βικιώτη, της Βρυσανάκη και άλλων που έρχονται. Θα σας έχουμε δηλαδή και άλλες εκπλήξεις, και μάλιστα σύντομα.

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Πάμε όμως και στη συγγραφική σας ιδιότητα. Για ποιον λόγο γράψατε ένα μυθιστόρημα όπως το «Δολοφονώντας τις σκιές»; Τι σας ώθησε;

Η ανάγκη να ερευνήσω και να μιλήσω για εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης. Είναι μια αλληγορία. Ο κεντρικός ήρωας, ο Τουταγχαμών, ήθελα να έχει όλα τα χαρακτηριστικά του Κακού, να είναι ένας απολύτως αρνητικός ήρωας, γιατί έτσι πίστευα ότι θα μπορούσα να αποδώσω τον άνθρωπο της ματαιοδοξίας που, για να επικρατήσει, προκαλεί τον τρόμο, ταυτόχρονα όμως και ο ίδιος φοβάται. Και ποιος μπορεί να είναι ο μεγαλύτερός του φόβος; Η μοναξιά. Επέλεξα τη σκοτεινή αλληγορία ως

διέξοδο από το να γράψω ένα βαρύ κοινωνικό μυθιστόρημα. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 8: Θεωρείτε ότι υπάρχουν αρκετοί «Τουταγχαμών» εκεί έξω;

Γι’ αυτό ακριβώς έγραψα αυτό το βιβλίο. Κάποιοι από εμάς είναι Τουταγχαμών, δηλαδή εγωπαθείς εξουσιαστές, και άλλοι φοβισμένοι εξουσιαζόμενοι, που όμως θέλουν με τη σειρά τους να ασκούν εξουσία σε κάποιους άλλους, ακόμα πιο αδύναμους.

Aργότερα γράψατε και το «Άκου νεοέλληνα», τίτλος που θυμίζει το «Άκου ανθρωπάκο» του Βίλχεμ Ράιχ.

Αυτό το βιβλίο δεν είναι αλληγορία. Είναι μια προσπάθεια να δείξω τις νοοτροπίες και τις άλλες αιτίες που μας οδήγησαν στην οικονομική κρίση και την πολιτισμική παρακμή.

ΕΡΩΤΗΣΗ 9: Τώρα γράφετε κάτι άλλο;

Έχω γράψει αρκετά, αλλά μένουν ανέκδοτα με δική μου επιλογή. Πάντως, τελευταία σκαρώνω μια ιστορία που ανήκει στην Λογοτεχνία του Φανταστικού, με πρωταγωνιστές έναν παπά και την κόρη του που είναι δαίμονας, τον Θεό και τον Διάβολο. Χωρίς να γίνομαι ιερόσυλος, κάτι από Γκαίτε, αφού πάλι με απασχολεί η ανθρώπινη βούληση, οι αξίες, η ηθική, η βούληση και η θέληση για δύναμη. Πρόθεσή μου είναι να αναδείξω το, κατά τη γνώμη μου κορυφαίο σύγχρονο θέμα, την τάση για αλλαγή ορισμένων καθιερωμένων αξιών που όμως αφήνουν κενά εξουσίας και προτύπων, γιατί οι αλλαγές αυτές τρέχουν απλώς για να τρέχουν χωρίς να είμαστε προετοιμασμένοι.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας καί τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση, Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon