Το δόγμα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: Το δόγμα

Συγγραφέας: Μαρία Παναγοπούλου

Να σας εξομολογηθώ κάτι; Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση διαβάζοντας βιβλία νέων δημιουργών, διότι παρατηρώ πως όλο καί πιο πολύ, μέσα από τις ιστορίες των βιβλίων τους, δίνουν βαρύτητα σε θέματα που θα έπρεπε να μας προβληματίζουν τόσο σε ατομικό, όσο καί σε συνολικό επίπεδο μέσα στην κοινωνία. Δεν φοβούνται να πάρουν το όποιο ρίσκο, κι ανεξαρτήτως του είδους το οποίο μπορεί να ανήκει το εκάστοτε βιβλίο τους, επιλέγουν να μιλήσουν καί να θέσουν επί τάπητος ζητήματα πολύ σοβαρά. 

Πολλές φορές, βέβαια, αυτή η υπέρμετρη ανάγκη καί ενθουσιασμός τους/τις οδηγεί σε τέτοιο σημείο ώστε η γενικότερη ιδέα του βιβλίου να υπερτερεί καί εντέλει, να ''επισκιάζει'' τον τρόπο γραφής τους. Όχι, πως κάτι τέτοιο είναι αρνητικό, αλλά θα επιθυμούσα να διατηρείται περισσότερο η ισορροπία ανάμεσα στα δύο, τουλάχιστον, όσον αφορά τα πρώτα τους λογοτεχνικά ''βήματα''. Ναι, θέλω να δω τις συγγραφικές τους ικανότητες -αν κι εφόσον υπάρχουν- μα καί αν μπορούν να εξελιχθούν...

Διάβασα, λοιπόν, καί σας παρουσιάζω το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως Μαρίας Παναγοπούλου, με τίτλο ''Το δόγμα'', το οποίο κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Βακχικόν καί μας παρουσιάζει μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας που μοιάζει σαν ένα από τα πιο πιθανά σενάρια για το πως θα εξελιχθεί η ζωή όλων των ανθρώπων μελλοντικά...

Περιγραφή:

Τη μέρα που η Αλίκη και ο Μάρκος –δύο νέοι ειδικευμένοι στις προ-Δογματικές τέχνες– ξαναβλέπονται τυχαία μετά από καιρό, λαμβάνουν στο τερματικό τους την ίδια παράξενη πρόσκληση: Κάποιος Άρης ζητά να βρεθούν για να μιλήσουν σχετικά με μια «μη διαβαθμισμένη έρευνα».

Η συνάντηση αυτή θα τους εμπλέξει σε μια αλυσίδα από πρωτόγνωρες εμπειρίες και ερωτήματα που τους ξεπερνούν: Σε τι χρησίμευσαν στον άνθρωπο η φαντασία, η ομορφιά, η τέχνη, ο έρωτας; Πού σταματά η αυταπάτη και πού αρχίζει η αλήθεια στους μύθους του προ-Δογματικού πολιτισμού; Μήπως άραγε το γνωστικό οικοδόμημα του Δόγματος λειτουργεί σαν παραμορφωτικός καθρέφτης;

Σε μια κοινωνία όπου όλες οι αποφάσεις έχουν ανατεθεί στην τεχνητή νοημοσύνη, οι δυο τους θα ανακαλύψουν, θέλοντας και μη, το βάρος της αυτονομίας στη σκέψη και στη δράση, και το ξεχασμένο νόημα της προσωπικής ευθύνης.

Ανιχνεύοντας ένα από τα δυνατά μέλλοντα, Το Δόγμα ακολουθεί τον άνθρωπο σε μια ανεξερεύνητη περιοχή: εκεί όπου θα βρεθεί όταν εγκαταλείψει την ίδια του την πολιτική φύση.

Άραγε, πώς θα ήταν η ζωή μας, αν μας στερούσαν κάθε δικαίωμα που σχετίζεται με την ανθρώπινη φύση καί οντότητά μας;

Με ποιον τρόπο θα ζούσαμε, αν μας επέβαλαν κάτι διαφορετικό απ'όσα έχουμε ως δεδομένα;

Τί θα γινόταν στις κοινωνίες, αν καταλυόταν κάθε έννοια ελευθερίας, σκέψης καί κριτικής ικανότητας;

Με ποιον τρόπο η ανεξέλεγκτη επέλαση της τεχνολογίας στην ζωή μας θα είχε τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, παραγκωνίζοντάς μας καί εντέλει, καθιστώντας μας υπηρέτες/τριες των (εντός κι εκτός εισαγωγικών);

Κι αν ίσχυαν όλα αυτά, ποιος/α θα είχε το σθένος να αντισταθεί καί να αφυπνίσει καί τους/τις υπόλοιπους/ες;

Σε αυτά τα καίρια καί μερικά ακόμη ερωτήματα θα απαντήσει η συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του παρόντος έργου, που το χαρακτηρίζει ένας ευθύς καί κατανοητός λόγος, με τις όποιες αδυναμίες (ενός πρωτόλειου δείγματος γραφής), άφθονο λεξιλόγιο, γλαφυρές περιγραφές, καθώς καί η ορθή χρήση εκφραστικών μέσων. Ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο που σας προτείνω να το αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.