Ας γνωρίσουμε την συγγραφέα Μαρία Συλαϊδή

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΜΑΡΙΑ ΣΥΛΑΪΔΗ

Οι δημιουργοί συστήνονται...κι ας γνωρίσουμε την συγγραφέα Μαρία Συλαϊδή

Γράφει η Μαρία Συλαϊδή

Είμαι η Μαρία Συλαϊδή και μένω στα Λεχαινά Ηλείας, σε ένα μέρος πραγματικά παραμυθένιο. Πριν, όμως, αρχίσω να ξεδιπλώνω εμένα για να με γνωρίσετε, θα σας πω μια μεγάλη αλήθεια. Κανονικά θα έπρεπε να παρουσιάσω τον εαυτό μου σαν συγγραφέα παραμυθιών και να μιλήσω για τα έργα μου, αλλά δε θα το κάνω, τουλάχιστον όχι πριν σας αποκαλύψω το λόγο που επέλεξα να γράφω. Ο σκοπός μου δεν είναι να με αποκαλούν συγγραφέα. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω να μιλήσω γι'αυτό που κάνω, αλλά γιατί το κάνω. Θέλω απλά να δώσω μία άλλη οπτική στον όρο, «συγγραφέας», για να γνωρίσει καλύτερα ο κόσμος εμάς, τους λίγο διαφορετικούς και γιατί επιλέγουμε τη πένα και τα βιβλία για να μιλήσουμε μέσα από αυτά.

Θα σας πάω, λοιπόν, λίγο πίσω στο χρόνο και σιγά σιγά θα σας φέρω στο σήμερα για να με καταλάβετε. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνουμε το κίνητρο του κάθε ανθρώπου. Η γιαγιά μου, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με πήρε από το χέρι και μου έδειξε το μονοπάτι. Κάθε φορά με τα ρυτιδιασμένα αλλά απαλά χέρια της έπιανε και σήκωνε αργά το πέπλο που χώριζε την πραγματικότητα από τη φαντασία. Με μάθαινε μέσα από ιστορίες που δημιουργούσε η ίδια ότι τα παραμύθια είναι ελπίδα και παρηγοριά. Ο τρόπος που είχε να με ταξιδεύει μέσα στα βασίλεια ήταν μαγευτικός. Πίστευα πως μόνο αυτή μπορούσε να σκαρφιστεί τόσους ήρωες. Πίστευα!

Ένα βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ μου είχε εκμυστηρευτεί πως η ζωή πολλές φορές ή ίσως μία φορά θα μας κάνει κι εμάς ήρωες. Και συνέβη. Έτσι ξαφνικά μια μέρα που είχα μεγαλώσει και είχα ξεχάσει όλα εκείνα τα παραμύθια της γιαγιάς μου και τα λόγια της, ανακάλυψα ότι είχα καρκίνο.

Δεν θυμάμαι να έκλαψα, ίσως γιατί δεν είχα χρόνο για να το κάνω. Μέσα σε εκείνους τους πανύψηλους τοίχους που περνούσα τόσο χρόνο κι έμοιαζαν να αγγίζουν τον ουρανό, κατάλαβα τι συνέβαινε. Ζούσα μία περιπέτεια. Είχα έναν ανόητο δρακούλη να νικήσω, αυτό το όνομα έδωσα, γιατί ήταν όντως ανόητος. Κανένας δεν τα βάζει με τους παραμυθένιους ήρωες. Έπρεπε να γίνω η ηρωϊδα και να παλέψω. Φόρεσα εκείνες τις αστραφτερές πανοπλίες που διάβαζα στα παραμύθια και ρίχτηκα στη μάχη. Είχα τον ανόητο δρακούλη και πολλά μαγικά φίλτρα για να με δυναμώνουν. Δε χρειαζόμουν κάτι παραπάνω. Ήξερα από παιδί ότι η φαντασία δημιουργεί γέφυρες και μας εξασφαλίζει το ελιξίριο του «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», έτσι μας βοηθούν να ταξιδεύουμε θαρραλέα μέσα στον χρόνο.

Και έρχομαι στο σήμερα για να ολοκληρώσω όλα όσα θέλω να σας πω. Για πολλούς ανθρώπους, λοιπόν, ο όρος συγγραφέας είναι, ίσως, λίγο παρεξηγημένος κι όχι άδικα. Σκέφτονται ότι τα βιβλία είναι συνώνυμο του κέρδους, της δόξας και της αναγνωρισιμότητας. Δε τους αδικώ. Υπάρχουν, όμως, και μερικοί που δεν κυνηγάμε αυτά. Τα όνειρά μας είναι μεγαλύτερα και ο σκοπός μάς είναι να φτιάξουμε, εάν μπορούμε, έναν κόσμο καλύτερο και πιο ανθρώπινο. Εμπνέουμε τους γύρω μας ακούγοντας το παιδί που κρύβεται μέσα μας. Αυτό μας καθοδηγεί. Σας φαίνεται τρελό, το ξέρω, αλλά έχω μάθει ότι μόνο με τα μάτια ενός παιδιού μπορώ να δημιουργήσω έναν καλύτερο και πιο όμορφο κόσμο γι'αυτό επιλέγω κατά κύριο λόγο το παιδικό βιβλίο.

Ο πραγματικός σκοπός ενός συγγραφέα είναι να εμπνεύσει τους ανθρώπους. Να τους δώσει ώθηση για

να μη σταματήσουν ποτέ να προσπαθούν. Αυτούς τους κόσμους δημιουργώ. Κόσμοι που ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα και προσφέρουν ελπίδα. Έχω κακούς, τους αντιήρωες, όπως ανέφερα. Τους καλούς που υποφέρουν, αλλά στο τέλος βρίσκουν το δικό τους ευτυχισμένο τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό, κι έχω κι αυτούς που μερικές φορές φαίνεται να είναι χαμένοι. Μέσα σ' αυτό το χάος ερχόμαστε πάντα με μία ιστορία για να δείξουμε το δρόμο της επιστροφής.

Μη ξεχνάτε, παραμύθι και πραγματικότητα είναι ένα! Ζούμε μέσα από αυτό και ταυτόχρονα αυτός ο

κόσμος ζει μέσα από εμάς.

Κι αφού πιστεύω ότι το βιβλίο μπορεί να φτιάξει ένα καλύτερο μέλλον, επιλέγω να γράψω γι'αυτό το

μέλλον όπου θέλω οι ήρωες να έχουν θάρρος, γενναιότητα, δικαιοσύνη.

Δημιουργώ την «Σαμπίν, μια μάγισσα χωρίς μαγεία».

Η Σαμπίν είναι ένα μικρό παιδί, που όμως έχει όνειρα, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με το μέλλον που έχουν σχεδιάσει οι γονείς της. Έρχονται σε αντίθεση με όσα περιμένει από εκείνη η φυλή της. Το χρέος της γνωστό και μεγάλο, αλλά όταν γράφει στο μικρό βιβλίο της, είναι ελεύθερη να φαντάζεται πώς θα ήταν η ζωή αν διάλεγε να γίνει κάτι διαφορετικό. Ένα βιβλίο που μιλάει για τα παιδιά που γνωρίζουν ίσως καλύτερα τι θέλουν και ποια είναι, που όμως φοβούνται την απόρριψη των γονιών τους. Ένα βιβλίο για ένα νεαρό κορίτσι, όχι που δε νιώθει φόβο, αλλά που κοιτάει τον εχθρό στα μάτια, παρά το γεγονός ότι τον τρέμει. Που προστατεύει τους άλλους, που συγχωρεί, που αγαπά, που δε διαλέγει μια “ασφαλή” περπατημένη αλλά που τολμά. Ένας μαγικός κόσμος που όμως κρύβει μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή μας. Όταν είμαστε μικροί, οι γονείς μας μας προστατεύουν με τα μαγικά τους από τον έξω κόσμο και στην προσπάθειά τους να μας καθοδηγήσουν, ίσως καταλήγουν να μας πληγώνουν. Όταν όμως ο έξω κόσμος μάς χτυπάει την πόρτα, και είναι πιο τρομακτικός από ό,τι περιμέναμε, μπορούμε να βασιστούμε στη βοήθεια των φίλων μας και της οικογένειάς μας, να καλέσουμε λίγη από τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, όπως η Σαμπίν, και να κοιτάξουμε κατάματα τον φόβο μας. Και τότε θα στεφθούμε νικητές.

«Εγώ και ο εξωγήινος εαυτός μου»

Είναι ένα κείμενο που λειτουργεί ως ιδιαίτερα ευεργετικό άκουσμα για μικρούς και μεγάλους καθ’ όλη την ιστορική διαδρομή του χαρακτήρα. Είναι η πρώτη φορά που διαλέγω να γράψω ένα διδακτικό παραμύθι, που μέσα από την αστεία και γοητευτική περιπέτεια της πορείας του διαδραματίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην παιδαγωγία και την εξελικτική διαδικασία του παιδιού. Όλοι ξέρουμε πως ένα παραμύθι μπαίνει με ξεχωριστό τρόπο στην ψυχή των παιδιών και αποτελεί ,πέρα από τον ψυχαγωγικό του ρόλο, μέσο για την παιδαγωγική ανατροφή και την κοινωνικοποίηση του. Αυτό προσπαθεί να σας δείξει και ο παιδικός χαρακτήρας της Μελένιας. Η παιδική ιστορία της ξεκινάει λίγο πριν πάει στο νηπιαγωγείο. Όπως όλα τα παιδάκια είναι λίγο ατίθαση και λίγο ξεροκέφαλη, αλλά με την κατάλληλη καθοδήγηση, αν και με λίγα εμπόδια, η μαμά της θα καταφέρει να της μάθει τρόπους καλής συμπεριφοράς.

«Το Σεντούκι των ευχών»

Αποτελεί, ίσως, ένα πάζλ ανθρωπιστικών αξιών. Γι'αυτό το λόγο επέλεξα την εποχή των Χριστουγέννων. Τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη θρησκευτική γιορτή που εορτάζεται από πολλές χώρες του κόσμου και μέσα σε όλο αυτό το γιορτινό πνεύμα ο καθένας μας βιώνει τα Χριστούγεννα με διαφορετικό τρόπο και αυτή η γιορτή έχει άλλη σημασία για τον καθέναν από εμάς. Τα Χριστούγεννα είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό, μια ατομική και εσωτερική εμπειρία, όπως είναι και η εμπειρία που θα βιώσει ο ήρωας της ιστορίας, ο Ορέστης, που είναι αμέα, μέσα απο μια σειρά παλιών Χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων θα θυμηθεί τον παλιό του εαυτό.

«Το μυστικό των επτα θαλασσών»

Είναι η πρώτη φορά που αγγίζω τη ζωή των εφήβων και η πρώτη φορά που ένιωσα ότι έβαλα ένα λιθαράκι στη ζωή τους που θα τους συντροφεύσει. Η Αμφιτρίτη και ο Αρίωνας δεν είναι μια ακόμα ιστορία. Είναι μια αλήθεια που διαπραγματεύεται τη σημερινή εποχή όπου η τεχνολογία έχει εισβάλλει στη ζωή μας, τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι και οι συγκρούσεις με τους γονείς που πολλές φορές οδηγούν στη μοναχικότητα. Αυτό το μυστικό των επτά θαλασσών σκοπό έχει να βοηθήσει στο ταξίδι της ψυχής.

«Ένα πιο σκοτεινό φως»

Έμπνευσή μου και δημιουργία του βιβλίο. Ένα πιο σκοτεινό φως, είναι οι ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου από το χωριό μου. Μέρη και γεγονότα συνέβαλλαν για τη τελειοποίησή του. Πάντα ήθελα μέσα από ένα μέρος όπως είναι το Κάστρο Χλεμούτση να φτιάξω μια ιστορία τρόμου ή μέσα από την αγροτική ζωή να δημιουργήσω το βασιλιά του αγρού όπου ένα σκιάχτρο ζωντανεύει ή από τους ενδιάμεσους, τους αλαφροΐσκιωτους που λέμε στο χωριό μου να δώσω τη τραγική ιστορία που ζει κάποιος με αυτό το χάρισμα. Βέβαια, μπορεί να είναι σκοτεινά διηγήματα αλλά φρόντισα να δώσω το τέλος που ενώ δίνει τη κάθαρση στο χαρακτήρα, ταυτόχρονα το κάνει επικό.

Μέσα από αυτά τα διηγήματα προσπαθώ να δείξω μια διαφορετική εκδοχή του τρόμου, του φόβου και του θανάτου. Τελικά όλα όσα έχουμε στο μυαλό μας σαν κακό, ίσως να μην είναι τόσο τρομακτικό. Ας μη ξεχνάμε ότι τα κλασσικά παραμύθια ήταν σκοτεινά και το τέλος των χαρακτήρων ήταν τραγικό και σκοτεινό. Η Ντίσνεϊ πήρε όλα τα κλασσικά παραμύθια και τα μετέτρεψε στα παραμύθια που ξέρετε και διαβάζετε σήμερα.

 Το βιβλίο ''Ένα πιο σκοτεινό φως" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.

Την ευχαριστώ πολύ!!!

Με εκτίμηση,

Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon