Η κόρη του Παρισιού - Διαβάζοντας βιβλία σύγχρονης ξένης λογοτεχνίας (Μέρος 1ο)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

''Διαβάζοντας βιβλία σύγχρονης ξένης λογοτεχνίας"

Κοινωνία, πολιτική, ιστορία, αλλά καί ο άνθρωπος μέσα από τα μάτια των δημιουργών της σύγχρονης ξένης λογοτεχνίας γίνονται η ''αφετηρία'' για το νέο μου αφιέρωμα, με τίτλο ''Διαβάζοντας βιβλία σύγχρονης ξένης λογοτεχνίας'', το οποίο θα διαρκέσει πέντε ημέρες. Ναι, αυτήν την φορά δεν επιθυμούσα να σας μιλήσω για ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Ήθελα ένα αφιέρωμα με μία πολυεπίπεδη βάση, αποτελούμενη από βιβλία που εκπροσωπούν όλα τα παραπάνω μέσα από τις υποθέσεις τους. Πέντε μυθιστορήματα γραμμένα από διαφορετικούς συγγραφείς, καθένα εκ των οποίων μας υπόσχεται κι από ένα ικανοποιητικό, νοερό ταξίδι της ψυχής. Εύχομαι να τα βρείτε ενδιαφέροντα. Πάμε να δούμε το πρώτο...

~ Μέρος 1ο ~

Τίτλος: Η κόρη του Παρισιού (The Paris Daughter)

Συγγραφέας: Κριστίν Χάρμελ (Kristin Harmel)

Το νήμα της εκκίνησης αυτού του αφιερώματος ''κόβει'' το νέο ιστορικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Κριστίν Χάρμελ, με τίτλο ''Η κόρη του Παρισιού'', το οποίο κυκλοφόρησε προ ολίγων εβδομάδων καί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας, σε μετάφραση της κυρίας Αγορίτσας Μπακοδήμου. Μία γνώριμη για μένα συγγραφέας, αφού την είχα ''πρωτογνωρίσει'' μέσα από το προηγούμενο βιβλίο της, με τίτλο ''Το βιβλίο των χαμένων ονομάτων'' (εκδ. Μίνωας). Άραγε, τί είχε να μοιραστεί μαζί μας μέσα από την παρούσα υπόθεση;

Έχετε νιώσει, ποτέ, πως η ιστορία του βιβλίου που διαβάζετε -εκείνη την στιγμή- μοιάζει σαν να ''ξεπηδά'' από την ιστορία ενός άλλου βιβλίου (του ίδιου/της ίδιας δημιουργού), που έχετε διαβάσει κατά το παρελθόν; Ενώ, παράλληλα, καθένα εκ των δύο να μπορεί να χαράσσει την δική του αυτόνομη πορεία καί υπόσταση... Ναι, ξέρω πως μπορεί όλο αυτό να ακούγεται ασυνήθιστο, ειδικά όταν δεν πρόκειται για μία σειρά βιβλίων, μα εγώ αυτήν την αίσθηση είχα καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης του παρόντος έργου. Πρωτόγνωρη ως συνθήκη καί αισθάνθηκα ότι όφειλα να το μοιραστώ μαζί σας. Καί για να μην παρεξηγηθώ, να πω ότι δεν με ενόχλησε καθόλου, αντιθέτως πιστεύω πως καί η συγγραφέας ένιωσε την ανάγκη να το κάνει...

''Η κόρη του Παρισιού'', όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί όπως καί στο προηγούμενο βιβλίο της, έτσι καί σε αυτό, η συγγραφέας διατηρεί, κατά κόρον, το ίδιο ιστορικό πλαίσιο καί χώρο διεξαγωγής των γεγονότων. Εσκεμμένως, επιλέγει να μην αναφέρει το όνομα της κόρης, αλλά γύρω από την λέξη ''κόρη'' να μπορούν να ταυτιστούν όλα εκείνα τα κορίτσια που υπήρξαν κόρες κάποιων καί πέθαναν, ή, χωρίστηκαν από τους δικούς τους κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου στο Παρίσι. Μα τί παραπάνω θα μπορούσε να υπάρχει πίσω απ'αυτόν;

''Δύο μητέρες, δύο κόρες.''

''Δύο οικογένειες που διαλύθηκαν για πάντα.''

Ο πόλεμος... Άχ, ο πόλεμος... Εκείνος ο απάνθρωπος που ξεριζώνει συθέμελα σπίτια, ζωές, χώρες, αλλά κυρίως ψυχές καί οικογένειες. Εκείνος που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Που δεν υπολογίζει τις συνέπειες των ''πράξεών'' του. Που δεν λογαριάζει θύματα... Εκείνος που θρέφεται με αίμα, αλλά καί την αλαζονεία της τρέλας μερίδας των ανθρώπων που τον υποκινούν... Ένας τέτοιος πόλεμος ο υπαίτιος καί του δράματος των κεντρικών προσώπων της παρούσας ιστορίας...

''Παρίσι, 1939.

Οι νεαρές μητέρες Ελίζ και Ζουλιέτ γίνονται γρήγορα φίλες την ημέρα που συναντιούνται στο όμορφο δάσος της Βουλόνης. Αν και πάνω από την Ευρώπη απλώνεται η σκιά του πολέμου, καμία δεν υποψιάζεται το μέλλον που τις περιμένει. Η Ελίζ γίνεται σύντομα στόχος των γερμανικών δυνάμεων κατοχής και εμπιστεύεται στη Ζουλιέτ ό,τι πιο πολύτιμο έχει – τη μικρή της κόρη. Η ίδια θα αναγκαστεί να διαφύγει με πλαστά χαρτιά, για να μη συλληφθεί. Το 1943, όμως, πέφτει μια βόμβα στην περιοχή τους και το μικρό βιβλιοπωλείο της Ζουλιέτ μετατρέπεται σε ερείπια. Ο κόσμος των δύο γυναικών καταρρέει, αγαπημένα πρόσωπα χάνονται για πάντα και ο αγώνας για επιβίωση γίνεται πιο επιτακτικός από ποτέ. Έναν χρόνο αργότερα, με τον πόλεμο να οδηγείται προς το τέλος του, η Ελίζ επιστρέφει για να ξανασμίξει με την κόρη της, αλλά η Ζουλιέτ έχει εξαφανιστεί…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία μας μιλάει για τις εμπειρίες, σκέψεις, αλλά καί γενικότερη στάση ζωής όλων εκείνων των γυναικών, που βρέθηκαν στην χείριστη θέση να αποχωριστούν τα παιδιά τους (με τον έναν, ή, τον άλλον τρόπο), όχι επειδή το ήθελαν, αλλά γιατί οι ίδιες οι καταστάσεις τις ανάγκασαν... Ναι, αυτές οι κεντρικές ηρωϊδες θα μπορούσαν να είναι η κάθε γυναίκα που βρέθηκε μπλεγμένη σε μία ανάλογη κατάσταση. Οικείες φιγούρες, όπως θα μπορούσαμε να τις πλάσουμε όλοι κι όλες με την φαντασία μας, σαν να τις είχαμε δει κάπου, ακόμη καί να έμοιαζαν σαν ένα χαμένο κομμάτι του εαυτού μας...

Η συγγραφέας είναι αλήθεια πως φέρνει τις πρωταγωνίστριές της στα άκρα καί οι αποφάσεις που θα πρέπει να λάβουν, σε καμία περίπτωση, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο για κανέναν άνθρωπο. Πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για μητέρες που θα βρεθούν στο δίλημμα να θυσιαστούν μαζί με τα παιδιά τους, ή, θα επιλέξουν να τα στείλουν μακρυά από εκείνες για να σωθούν. Δεν ξέρω αν χωρά οποιαδήποτε τάση εγωϊσμού σε αυτήν την επιλογή, μα μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν υπάρχει κάποιος/α που να δύναται να αμφισβητήσει/ακυρώσει την αγάπη που τρέφει μία μητέρα για το παιδί/τα παιδιά της... Αλίμονο αν υπάρχει κάποιος/α που θα πιστέψει πως ισχύει κάτι τέτοιο. Εγώ δεν το δέχομαι! Άν, ω μη γένοιτο!, χάσεις το παιδί/τα παιδιά σου θα είναι σαν να σταματά ο κόσμος. Τα πάντα χάνουν το νόημά τους καί η ζωή θα είναι ένα τεράστιο κενό...

''Η κόρη του Παρισιού'' σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο κι ανάλαφρο ως προς την ανάγνωσή του μυθιστόρημα. Πλημμυρισμένο από έντονα καί καθηλωτικά συναισθήματα, αληθοφανείς ιστορίες ζωής, πόνο, δυστυχία, ελπίδα, όνειρα, αλλά καί μία ηθελημένη αναβίωση του παρελθόντος καί τοποθέτησή μας μέσα σε αυτό σαν άλλο υποκατάστατο των όσων αγαπούσαμε καί έχουν χαθεί, καθώς καί μία εσκεμμένη προσπάθεια διαφύλαξης των όσων μας έχουν απομείνει -με κάθε κόστος- ήταν μερικά από εκείνα τα στοιχεία του που με έκαναν να μην θέλω να αφήσω λεπτό από τα χέρια μου το βιβλίο. Ένα βιβλίο σαν μία άλλη εκκωφαντική κραυγή απελπισίας των μητέρων προς τα παιδιά τους... Ένα βιβλίο που με διαπέρασε η δυναμική των νοημάτων του καί που σίγουρα θα θυμάμαι για αρκετό καιρό...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.

Υ.Γ. Μείνετε συντονισμένοι/ες γιατί έρχεται καί το 2ο μέρος του αφιερώματος.