ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Εάν θα έπρεπε να επιλέξω τρία αγαπημένα λογοτεχνικά είδη, σίγουρα ένα εξ αυτών θα ήταν το είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας. Θα μου επιτρέψετε να τρέφω μία ιδιαίτερη αδυναμία στην συγκεκριμένη κατηγορία βιβλίων, καθώς δύναται καί συγκεντρώνει κάτω από μία κοινή ''ομπρέλα'' το κοινωνικό στοιχείο, την περιπέτεια, το μυστήριο, ακόμη καί θέματα από την αληθινή ζωή. Διεγείρουν τις αισθήσεις καί την φαντασία μου. Με κρατούν σε μία μόνιμη εγρήγορση καί τρόπω τινά βοηθούν στην ''κάλυψη'' της ανάγκης για μία απονομή της δικαιοσύνης, -έστω καί στο πλαίσιο της μυθοπλασίας-, μέσω μίας τεχνητής ψυχικής λύτρωσης. 

Αναγνώσεων συνέχεια καί αυτήν την φορά μου κράτησε πολύ όμορφη συντροφιά το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Νεοκλή Γαλανόπουλου, με τίτλο ''Βάσει σχεδίου'', που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Κι επειδή εγώ έχω την καλή/κακή, -πείτε την όπως θέλετε-, συνήθεια να ''αποκρυπτογραφώ'' τους τίτλους των εκάστοτε βιβλίων που διαβάζω, ο συγκεκριμένος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, μα επιβεβαίωσε αυτόν τον ''κανόνα''.

''Βάσει σχεδίου'', λοιπόν, κι εγώ αναρωτιέμαι σε τι σχέδιο που πρέπει να ακολουθηθεί κατά γράμμα μπορεί να αναφέρεται. Σε ένα σχέδιο που αφορά την διετέλεση ενός εγκλήματος; Σε ένα σχέδιο που στοχεύει στην επίλυση ενός μυστηρίου, ή, εγκλήματος; Κάτι άλλο; Όλα τα παραπάνω; Ή καί τίποτα απ’όλα αυτά; Τα ερωτήματα πολλά καί οι απαντήσεις τους θα δινόντουσαν μέσα στις σελίδες του βιβλίου κι αφότου θα έμπαινε η τελευταία τελεία. Βλέπετε, το να υποθέσει κάποιος/α τι μπορεί να μας ''μεταφέρει'' η ιστορία ενός βιβλίου, απέχει παρασάγγας από το να το διαβάσει ολόκληρο καί να εκφράσει μία γνώμη. Γι’αυτό κι εγώ την τελευταία μου κουβέντα την λέω μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης κι όχι πιο πριν. Έτσι έγινε καί με το παρόν βιβλίο. Μόνο που εδώ έριξα κάποιες κλεφτές ματιές καί στην περίληψη, μήπως καί βρω κάποια παραπάνω στοιχεία...

''Η έρευνα για το ύποπτο θανατηφόρο τροχαίο, που έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας ο απόστρατος ταξίαρχος της αστυνομίας και νυν δημοφιλής ‒λόγω τηλεόρασης‒ ιδιωτικός ντετέκτιβ Βαγγέλης Διαλυνάς, θα τον οδηγήσει στη νεαρή ζάπλουτη κληρονόμο Ελευθερία Μώρου, η οποία, αν και ιδιοκτήτρια-ένοικος μιας μεγαλοπρεπούς έπαυλης στην Κηφισιά, βγαλμένης λες από μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή, δεν έχει ‒και ούτε θέλει να έχει‒ καμία σχέση με «αριστοκρατικά τζάκια». Ο Διαλυνάς δεν θα αργήσει να διαπιστώσει ότι η απλή, προσηνής και μάλλον αιθεροβάμων δεσποινίς με τις καλλιτεχνικές τάσεις και φιλοδοξίες –καθώς και η επίζηλη περιουσία της, ασφαλώς– βρίσκεται στο επίκεντρο μιας σκοτεινής υπόθεσης με περίεργα «δυστυχήματα», οικογενειακά μυστικά και κακόβουλα ψέματα. Το κλειδί του μυστηρίου, όμως, δεν είναι το μόνο κλειδί που κρατάει η Μώρου. Κρίνοντας από αρκετά δείγματα ασυνήθιστης για το χαρακτήρα του και αντίθετης προς τη φήμη του συμπεριφοράς του βετεράνου ντετέκτιβ, ήδη από τη μέρα της αρχικής γνωριμίας τους, θα έλεγε κανείς ότι η Μώρου κρατάει και το κλειδί της καρδιάς του…'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Βάσει, λοιπόν, ενός σχεδίου καί πάντα με λεπτές,σχεδόν χειρουργικές,κινήσεις ο συγγραφέας μας προσφέρει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που επάξια ανήκει στην κατηγορία των νουάρ. Οι εν δυνάμει ένοχοι πολλοί... Ποιος, όμως, μπορεί με βεβαιότητα να τους υποδείξει; Καί εμείς ως αναγνωστικό κοινό, κάπου στην μέση, να ''δεχόμαστε'' τα διασταυρώμενα πυρά όλων των πλευρών που αντικρούουν την δύναμη καί την αλήθεια του ενός καί του άλλου... Ποια αλήθεια να δεχθούμε ότι ευσταθεί καί ποια να απορρίψουμε; Ισχύει αυτό που λένε πως η αλήθεια έχει τόσα πρόσωπα, όσοι κι εκείνοι που διατείνονται πως την κατέχουν;

Πρώτη, μα καίρια, γνωριμία με την πένα του συγγραφέα καί οφείλω να ομολογήσω πως εντυπωσιάστηκα από την οξυδέρκεια της σκέψης του καί το πως αυτή ''μεταφράζεται'' μέσα στην επίσης ευφυή ιστορία του βιβλίου. Ένα βιβλίο καλογραμμένο καί προσεγμένο μέχρι καί την τελευταία λεπτομέρεια. Από το πλούσιο λεξιλόγιο, το απαραίτητο χιούμορ, τα εύστοχα αινίγματα, τον στρωτό καί αδιάκοπο λόγο του συγγραφέα που πείθει με μία τόση φυσικότητα, τους ρεαλιστικούς διαλόγους, τους αληθοφανείς χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν σαν άλλοι ''άγιοι'' καί ''δαίμονες'', όμοιοι με πρόσωπα που συναντάμε μέρα καί νύχτα στην καθημερινότητά μας έως καί τις γλαφυρές περιγραφές των

σκηνών, καθώς καί την αγωνία που ''χτυπά’’ κόκκινο, είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα, όχι μία, αλλά πολλές φορές με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον.

Εν κατακλείδι, μπορώ να πω πως αγάπησα τόσο την γραφή του συγγραφέα, όσο καί τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου, που είναι σίγουρο πως μελλοντικά θα αναζητήσω να διαβάσω κι άλλο έργο του καί γιατί όχι μία επικείμενη συνέχεια με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μας ήρωα. Ένα βιβλίο που αξίζει να αναζητήσετε κι εσείς, για να διαπιστώσετε πως καί στην χώρα μας έχουμε εξαιρετικές πένες δημιουργών κι ανάλογα έργα.

Καλή ανάγνωση!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

*Προέλευση φωτογραφίας εξωφύλλου από το επίσημο site του εκδοτικού.

*Το παρόν κείμενο επαναδημοσιεύεται.