Sharif- Βαδίζοντας στο σκοτάδι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Ένα από τα μεγαλύτερα κι πιο επώδυνα ''αγκάθια'', που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα, είναι το προσφυγικό ζήτημα. Εκατομμύρια άνθρωποι τρέπονται προς φυγή, εκδιωκόμενοι/ες από τον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν καί έχουν ως μητέρα-πατρίδα, εξαιτίας του παραλογισμού του πολέμου. Κι αναρωτιέμαι, αφού ξέρουμε πως ο πόλεμος είναι ένα εκ των χείριστων πραγμάτων, που μπορεί να συμβούν, για ποιους λόγους οι άνθρωποι επιλέγουν να εμπλακούν σε πολέμους; Τα προσωπικά τους οφέλη, τα όποια βίαια ένστικτα που πηγάζουν από μέσα τους, η μισαλλοδοξία που τους ''θρέφει'', καθώς καί ο όποιος φανατισμός είναι αρκετοί κι ικανοί παράγοντες, ώστε να τους ''οπλίσουν'' το χέρι; Προφανώς καί η ερώτησή μου είναι ρητορική καί γνωρίζουμε εξ αρχής την απάντηση... Μα αλήθεια, πότε θα πάψουν να γίνονται πόλεμοι; Όταν, πλέον, θα έχουμε εξαφανιστεί όλοι οι άνθρωποι; 

"Συρία – ο πόλεμος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Σπίτια βομβαρδίζονται, άνθρωποι πεθαίνουν, ζωές καταστρέφονται. Ο Σαρίφ και η οικογένειά του αποφασίζουν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς, ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια… Ελλάδα – μια χώρα που μαστίζεται από την κρίση σε όλα τα επίπεδα. Ο Γιάννης, φορτωμένος με τα πάθη του παρελθόντος, πιστεύει ακόμα ότι έχει το πάνω χέρι. Δεν ξέρει όμως τι του επιφυλάσσει το μέλλον… Οι ζωές τους μπλέκονται και τότε όλα αλλάζουν. Το παρελθόν γκρεμίζεται σαν στοίβα από τραπουλόχαρτα και μια κοινή πορεία ξεκινά. Αλλά πού θα οδηγήσει;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Ο συγγραφέας Δημήτρης Μπονόβας, μέσα από το κοινωνικό-ιστορικό του μυθιστόρημα ''Sharif- Βαδίζοντας στο σκοτάδι", μας προσφέρει τροφή για σκέψη καί ανάπτυξη της κριτικής μας ικανότητας. Αρκεί να σκεφτούμε πως τα ζητήματα που τίθενται επί τάπητος μέσα στις σελίδες του βιβλίου δεν είναι καθόλου μακρινά από εμάς, μα μας επηρεάζουν σε μεγαλύτερο, ή, σε μικρότερο βαθμό. Όχι, δεν μιλάμε για ένα ανάλαφρο καί διασκεδαστικό βιβλίο που θα ξεχάσουμε σύντομα μετά την ανάγνωσή του, αλλά για ένα βιβλίο άκρως ρεαλιστικό, κατά τόπους ωμό καί βίαιο καί κατά έναν οξύμωρο τρόπο ελπιδοφόρο, καθώς μέσα από τις στάχτες της φωτιάς μπορούν να ξαναγεννηθούν πολλά, αρκεί να το επιθυμούμε καί να το επιδιώξουμε.

Διάβασα το βιβλίο με μία ανάσα (παρά την όποια αφόρητη ζέστη) καί βρήκα αρκετά στοιχεία ικανοποιητικά αναφορικά με τον τρόπο γραφής καί σκέψης του συγγραφέα. Μερικά εξ αυτών είναι η αμεσότητα καί η διαρκής ροή του λόγου του συγγραφέα, οι περιγραφές των σκηνών, τα περιεκτικά καί ορθώς δομημένα κεφάλαια του βιβλίου, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων, όπως καί η ανάδειξη καί ο σχολιασμός των ζητημάτων της προσφυγιάς, της εκμετάλλευσης καί λοιπών, όχι με τρόπο κουραστικό, κλισέ, ή, συναισθηματικά εκβιαστικό, μα με τρόπο αιχμηρό καί ρεαλιστικό, βλέποντας τα πάντα από μία ξεκάθαρη οπτική. Ένα βιβλίο που μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.