To άλλο κορίτσι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Πρώτη έκανε την εμφάνισή της η ''Κρυσταλλία''. Έπειτα το ''Το Ρ της ερωμένης'' δήλωσε ότι ''Ανάρμοστον εστί'' να σκάει σαν άλλη ''Τσιχλόφουσκα''. Νέα εκδοτική στέγη και σειρά, λοιπόν, είχε ''Ο Μέντορας'' που μας οδήγησε στη ''Ζώνη 5''. Και κάπου εκεί, να κι ''Ο εραστής της'' που ήρθε τώρα να μας συστήσει ''Το άλλο κορίτσι''.... Παρέα με αυτό ''Το άλλο κορίτσι'' η συγγραφέας Ειρήνη Βαρδάκη θα έρθει να μας αποδείξει ότι ''Αν η αλήθεια ήταν μόνο μία... θα πέθαινε από μοναξιά.''. Βλέπετε -αν και δεν τη γνωρίζω προσωπικά!- η συγγραφέας έχει καταφέρει βιβλίο με το βιβλίο να ''παίζει'' με το μυαλό και το θυμικό μου. Άραγε, τί μας επιφύλασσε αυτήν τη φορά;

''H Χαρά είχε τα πάντα. Η Μία δεν είχε τίποτα.

Δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες θα εμπιστευτούν το λάθος άτομο. Και θα βιώσουν τον ίδιο εφιάλτη.

Το μοναδικό όπλο που μπορεί να τις σώσει βρίσκεται… στα χέρια τους. Με έναν και μόνο όρο.

Να μην το στρέψουν στον εαυτό τους. Ένα σεξουαλικό έγκλημα ζητά απαντήσεις σε ένα άκρως ανατρεπτικό

και ευφυέστατο παιχνίδι αντικατοπτρισμών.

Σε μια τόσο σκοτεινή ιστορία διάλεξε προσεκτικά την πλευρά που θα φωτίσεις." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Άν και το βιβλίο χαρακτηρίζεται ως ψυχολογικό θρίλερ, εγώ θεωρώ πως τείνει προς το είδος του κοινωνικού θρίλερ. Τί θέλω να πω; Είναι, ίσως, η δεύτερη φορά που -για μένα ως αναγνώστρια- η συγγραφέας επιλέγει να εμβαθύνει περισσότερο στην υπόθεση του βιβλίου της και τις όποιες κοινωνικές προεκτάσεις προκύπτουν από αυτό και ταυτόχρονα, να μένει σταθερή στον τρόπο γραφής της. Και για να σας προλάβω, δεν το λέω με αρνητική χροιά. Αντιθέτως, πιστεύω ότι έπραξε ορθώς. Εδώ θα μιλήσει για το ζήτημα των σεξουαλικών εγκλημάτων, το πώς τα θύματα συνεχίζουν τη ζωή τους μετά απ'αυτή την τρομακτική εμπειρία, τη θέση/στάση της κοινωνίας τόσο προς τους θύτες όσο και προς τα θύματα, την παρουσία της δικαιοσύνης και κατ'επέκταση το πώς όλα αυτά μεταφράζονται σε χιλιάδες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα μου επιτρέψετε -δεν με απασχολεί κι αν δεν το κάνετε- να θεωρώ ότι είμαστε μία κοντόφθαλμη και άκρως συντηρητική κοινωνία, έρμαια των παθών και των όποιων προκαταλήψεων και πεποιθήσεων που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά. Έχουμε πολύ εύκολα τα λόγια, αλλά στις πράξεις σκοντάφτουμε... Ναι, φυσικά όλοι κι όλες είμαστε με τα θύματα! Αυτό εξυπακούεται και δεν είναι διαπραγματεύσιμο! Έτσι δεν είναι; Ή μήπως κάνω λάθος; Πόσο εύκολο είναι να σταθούμε, πραγματικά κι έμπρακτα, στο πλάι των θυμάτων και πόσο πιο εύκολο το να μοιράσουμε ποινές και τιμωρίες στους θύτες; 

Όλοι κι όλες αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος οφείλει να μεριμνά για την προστασία των θυμάτων και την ομαλή επανένταξή τους στην κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα θα τιμωρεί τους θύτες με σκοπό τον όποιο σωφρονισμό τους, αλλά και παραδειγματισμό των υπολοίπων ως παράδειγμα προς αποφυγή. Όμως, τί κάνουμε όλοι κι όλες εμείς; Κι αν όχι όλοι κι όλες, μα πιο συγκεκριμένα εκείνοι/ες που κάθονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο και έχουν γνώμη επί παντός επιστητού -κύριος οίδε που βρήκαν τόσες γνώσεις!- και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, αναρτώντας σχόλια επί των σχολίων με το τι έπρεπε να γίνει, ή όχι, σαν άλλοι μετά Χριστόν προφήτες, μακάριοι/ες και καθισμένοι/ες στις αναπαυτικές θέσεις των σπιτιών τους; 

Δυστυχώς! Δυστυχώς, μένουμε πολλές φορές στο ''φαίνεσθαι'' και δεν εστιάζουμε την προσοχή και τα όποια αντανακλαστικά μας στο ''είναι''... Είναι αδιαπραγμάτευτο το γεγονός ότι κανένα θύμα -πόσω μάλλον ο τρόπος ένδυσης, ή, ακόμη και πιο ευχαρούς συμπεριφοράς- δε σημαίνει ότι είναι αιτία πρόκλησης του οποιοδήποτε θέλει να διαπράξει κάποιο έγκλημα! Κανένα θύμα δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη για ό,τι μπορεί να συνέβη. Ευθύνη έχουν μόνο όσοι/ες προκαλούν κακό, εν προκειμένω, σε κάποιον άλλον άνθρωπο...

Θα μου πείτε ότι ωραία τα λέω κι εγώ, αλλά αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση, δεν μπορείς να εκφέρεις γνώμη και να μιλήσεις. Συμφωνώ. Ούτε εγώ, ούτε κάποιο δικό μου πρόσωπο έχει εμπλακεί με τον οποιοδήποτε τρόπο σε κάτι τέτοιο. Μάλιστα, το απεύχομαι για όλους κι όλες. Όμως, η ζωή δεν ακούει πάντα τις ευχές μας και καθημερινά υπάρχουν πολλά ανάλογα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα. Άλλα γίνονται γνωστά στο ευρύ κοινό κι άλλα όχι, εξαιτίας πολλών παραγόντων όπως ο φόβος, το αίσθημα της ντροπής, ο πόνος, ακόμη και το ενδεχόμενο του κοινωνικού στιγματισμού. Για να μη μιλήσω για τα εμπλεκόμενα πρόσωπα, που ίσως να έχουν μεγάλη εξουσία στα χέρια τους... Ποιος/α τολμά να τα βάλει με εκείνους και να μην υποστεί τις όποιες συνέπειες;

Ξέφυγα πάλι... Το παθαίνω αυτό όταν έχω στα χέρια μου έργα της συγγραφέως. Είπαμε! Βρίσκω αναζωογονητικό τον τρόπο που με βάζει να σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Κι εδώ ήταν τόσα πολλά αυτά που βάζει στο τραπέζι των συζητήσεων, που φοβάμαι ότι και πάλι κάτι ξεχνώ... Κρατώ, όμως, αυτό που περνά ως μήνυμα μέσα από την παρούσα ιστορία. Μιλήστε για ό,τι κακό μπορεί να σας έχει συμβεί! Μην ντραπείτε! Ζητήστε βοήθεια. Κι εσείς γονείς, μάθετε στα παιδιά σας να σας εμπιστεύονται. Να σέβονται τους άλλους ανθρώπους γύρω τους. Να ξέρουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να πουν ''όχι''. Να γίνεται κάτι μόνο με τη συναίνεσή τους. Να μη δείχνουν εκδικητικές συμπεριφορές, όταν θίγεται ο εγωϊσμός τους, ή, δεν περνάει το δικό τους. Να είναι πάνω απ'όλα άνθρωποι!

Διάβασα το βιβλίο με απόλυτη προσήλωση μέσα σε λίγες ώρες. Ναι, υπήρχαν στιγμές που επηρεάστηκα από όσα διάβαζα, δίχως να κοιτώ πίσω από τις λέξεις και τις όποιες μικρές, μα σημαντικές λεπτομέρειες που μας οδηγούν σε έναν επίλογο ανατρεπτικό και συνάμα λυτρωτικό για πολλά από τα πρόσωπα της ιστορίας. Ένα βιβλίο που με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.