Άποψη, κριτική καί λογοκρισία... Ένα τρίπτυχο φωτιά...

(Προέλευση φωτογραφίας: Shutterstock.com)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Άποψη, κριτική καί λογοκρισία... Ένα τρίπτυχο φωτιά...

Όσοι/ες αγαπάμε να διαβάζουμε βιβλία, άλλο τόσο μας αρέσει να μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας με άλλους/ες αναγνώστες/στριες γι’αυτά. Άραγε, πόσο ειλικρινείς είμαστε ως προς τις απόψεις μας σχετικά με τα βιβλία που διαβάζουμε; Υπάρχει περίπτωση να νιώθουμε φόβο πως δεν θα γίνει η γνώμη μας, -καί κατ’επέκταση κι εμείς-, αποδεκτή από άλλους/ες αναγνώστες/στριες, σε περίπτωση που διαφέρει από των υπολοίπων; Κι αν ναι, μπορεί αυτό να έχει ως αποτέλεσμα να κρύβουμε τις αληθινές μας σκέψεις για ένα, ή καί περισσότερα βιβλία, για να ανήκουμε, εντέλει, στην πλειοψηφία; 

Μα ας τα πιάσω, καλύτερα, από την αρχή. Όταν εκφράζουμε δημόσια, ή, ιδιωτικά την άποψη/κριτική  μας (ας μην παίζουμε με τις λέξεις, ουσιαστικά είναι το ίδιο) για ένα βιβλίο που διαβάσαμε, αυτό σημαίνει πως το έχουμε κρίνει καί έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα πως μας ικανοποιεί, ή, όχι. Η κριτική μας θα πρέπει να βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια όσον αφορά την δομή του κειμένου καί την ορθή ροή της εξέλιξης των προσώπων καί της ιστορίας, ώστε να βγάζει νόημα. Η υποκειμενικότητα αφορά το λογοτεχνικό είδος που ανήκει το βιβλίο καί κατ'επέκταση η υπόθεσή του. Εδώ να τονίσω πως υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά είδη που ‘’καλύπτουν’’ τις αναγνωστικές μας προτιμήσεις. 

Για αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, να πω πως δεν είναι κακό να μας αρέσουν βιβλία που δεν αρέσουν σε άλλους/ες αναγνώστες/στριες. Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό, αποδεκτό καί σεβαστό το μην μας αρέσει κάποιο βιβλίο που διαβάσαμε. Ναι, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να εκφράζουμε την άποψή μας μέσα από μία κριτική που στοιχειοθετείται από επιχειρήματα καί σεβασμό. Αυτό, όμως, που δεν θεωρώ σωστό είναι η εμπάθεια, η κακία καί η τάση για προσβολή προς το πρόσωπο των εκάστοτε δημιουργών από την πλευρά των αναγνωστών/στριων.

Βέβαια, απ’αυτό το τελευταίο προκύπτει ένα ακόμη ζήτημα που σχετίζεται άμεσα με τα παραπάνω. Είναι, άραγε, δεκτικοί/ες οι συγγραφείς προς την εμπεριστατωμένη καί καλοπροαίρετη κριτική (ακόμη κι αν αυτή είναι αρνητική) η οποία ουσιαστικά τους/τις βοηθά να εξελιχθούν, ή, θεωρούν πως τα έργα τους είναι αριστουργήματα καί δεν επιδέχονται καμία βελτίωση; Ή είναι έτοιμοι/ες να εξαπολύσουν τα πυρά τους προς όλους/ες; Ναι, μην σας φαίνεται περίεργο αυτό που λέω, καθώς έχει συμβεί πολλάκις. Παρ’ολ’αυτά, εγώ θέλω να πιστεύω πως αυτή η μερίδα των συγγραφέων, που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο, τείνει να εκλείψει ( ; ). Επίσης, να πω πως είναι πολλοί/ες εκείνοι/ες οι συγγραφείς που δέχονται την κριτική, την αφουγκράζονται, εργάζονται κι εξελίσσονται καί σέβονται το αναγνωστικό κοινό.

Κι αν αναρωτιέστε για το κατά πόσο είμαι ειλικρινής σε αυτά που γράφω για τα βιβλία, η απάντηση είναι πάντα. Απλά, ακόμη κι αν δεν βρήκα όλα όσα ήθελα μέσα σε ένα βιβλίο, επιλέγω να εστιάσω στα λίγα θετικά, παρά στα πολλά αρνητικά, σεβόμενη τόσο τους/τις συγγραφείς, αλλά καί τους/τις αναγνώστες/στριες που ίσως να το βρουν ικανοποιητικό. Βέβαια, τώρα τελευταία έχω αρχίσει να αναθεωρώ, καθώς βλέπω πως αρκετές φορές ο σεβασμός έχει ως απάντηση το θράσος καί την κακία...

Συμπέρασμα; Διαβάζετε βιβλία που σας κάνουν να περνάτε εσείς καλά, δίχως να σας νοιάζει το τι θα πει ο κόσμος...

Θα αναμένω τα σχόλια σας κάτω από το άρθρο!