Συνέντευξη με την συγγραφέα Χριστίνα Γαβρίλη,ή αλλιώς... Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΒΡΙΛΗ Ή ΑΛΛΙΩΣ  ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

   Σημερινή μου καλεσμένη στην στήλη των συνεντεύξεων η συγγραφέας Χριστίνα Γαβρίλη,ή αλλιώς... Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων. Την ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο καί τις απαντήσεις της. Από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο κυκλοφορεί το βιβλίο της με τίτλο ''Μικρές ιστορίες μητρότητας". Της εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν,μπορούν να το προμηθευτούν είτε από το επίσημο site του εκδοτικού,είτε από κάποιο βιβλιοπωλείο.

Για να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Ο περισσότερος κόσμος σας γνωρίζει ως «Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων». Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το ομώνυμο blog σας;

Χ.Γ. Η ιδέα γεννήθηκε το 2018 όταν ακόμη βρισκόμασταν οικογενειακώς στο Μαυροβούνιο, μια χώρα πολύ μικρή και πολύ οικονομική. Επειδή δεν δούλευα όσο είμασταν εκεί, είχα επιπλέον –για πρώτη φορά στα χρονικά– την πολυτέλεια του «ελεύθερου χρόνου». Οπότε μια μέρα, περιέγραφα στο τηλέφωνο στη νονά του γιού μου κάποια στιγμιότυπα μέσα στη μέρα κάπως «σουρεάλ» για τα μέχρι τότε δεδομένα μου, όπως για παράδειγμα ότι στην επιστροφή από το σχολείο πήγαινα τον γιο μου για ιππασία, η αντίδραση της ήταν «Τι λες βρε Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων;!». Ε και είχα γελάσει πολύ και μου κόλλησε από τότε! Όταν αποφάσισα να κάνω το blog διανύαμε το τελευταίο μας εξάμηνο εκεί, και αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό ήθελα να είναι το όνομά του… Δύσκολο στην ορθογραφία, και δύσκολο να καταλάβει κανείς τι πραγματεύεται, αλλά εγώ το αγάπησα πολύ! Και στην πορεία το αγάπησε και ο κόσμος.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Δεν έχει πολλές μέρες που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο το πρώτο σας βιβλίο,με τίτλο «Μικρές ιστορίες μητρότητας – Από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων». Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό; 

Χ.Γ. Το βιβλίο αυτό είναι το αποτέλεσμα της εγκάρδιας και μακράς αλληλεπίδρασης που έχω αναπτύξει με το «κοινό» του blog όλα αυτά τα χρόνια. Για την ακρίβεια η ιδέα προήλθε από κάποιους «πιστούς» ακόλουθους, που λάμβαναν κάθε Πέμπτη επί 2-3 χρόνια τα newsletters μου. Αυτά τα newsletters δεν ήταν αναπαραγωγή κάποιων posts που ανέβαζα στο www.iprigipessa.com. Ήταν πρωτότυπα κείμενα, εξολοκλήρου γραμμένα για τους συνδρομητές μου, και ήταν εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις για όλα όσα με απασχολούσαν. Ως μαμά, ως γυναίκα, ως σύντροφο, ως κόρη, ως άνθρωπο! Είχαν μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό και αρκετοί μου ζητούσαν να τα συγκεντρώσω σε ένα βιβλίο. Κλωθογύριζε η ιδέα για αρκετά χρόνια, ώσπου στην καραντίνα των Χριστουγέννων του 2020, σκέφτηκα ότι «τώρα ήρθε η ώρα». Το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Διάλεξα 41 από τις περίπου ... 150 που είχα στείλει μέχρι τότε και έτσι γεννήθηκαν οι «Μικρές Ιστορίες Μητρότητας από την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων». Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα να βρω εκδοτικό να πιστέψει σε αυτό, αλλά ευτυχώς οι εκδόσεις Ανεμολόγιο είδαν κάτι αξιόλογο και με βοήθησαν να το φέρουμε στα μέτρα ενός «κανονικού βιβλίου» δίχως όμως να χάσει την αμεσότητά του και την έντονα συναισθηματική του χροιά. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Ποιο το αρχικό σας συναίσθημα όταν πιάσατε για πρώτη φορά το βιβλίο σας στα χέρια σας;

Χ.Γ. Θα σου πω ότι αρχικά, ήδη τη μέρα που είδα τη φωτογραφία της 3d μακέτας, ένιωσα ένα φτερούγισμα στο στομάχι που ακόμη δεν έχει φύγει εντελώς. Ένιωσα ότι «επιτέλους» θα γίνει στ’ αλήθεια, όλο αυτό που κάποτε ήταν απλά μια «τρελή» ιδέα, θα γίνει πράξη! Λάτρεψα και το τελικό αποτέλεσμα, οπότε ήμουν με ένα χαμόγελο στα χείλη επί μέρες. Το συναίσθημα θα το παραλλήλιζα κάπως με τη χαρά του τοκετού, όπου για λίγες μέρες οι ορμόνες της λοχείας σου χαρίζουν φυσική ντοπαμίνη και πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Ακόμη και σήμερα που το έχω κρατήσει στα χέρια μου και το έχω ξεφυλλίσει τόσες φορές, δεν το πιστεύω! Το καλύτερό μου είναι όταν οι followers μου στέλνουν φωτογραφίες με το βιβλίο στα χέρια τους, καθώς το διαβάζουν στον καναπέ τους, κάτω από το στολισμένο δέντρο, πίνοντας λίγο κρασί ή μια κούπα καφέ. Είναι μαγικό να ξέρεις ότι ένα «παιδάκι» σου πήρε σάρκα και οστά και ταξίδεψε με τόση αγάπη από τα δικά σου χέρια και τα χέρια του εκδοτικού, στα δικά τους χέρια και βρήκε μια θέση στο σπιτικό τους μέσα, σε μια στολισμένη, cozy γωνίτσα!

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Τις ιστορίες του βιβλίου σας τις διακρίνει ο ρεαλισμός. Υπάρχουν βιογραφικά σας στοιχεία μέσα σε αυτές;

Χ.Γ. Θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι ολοκληρωτικά αυτοβιογραφικό. Η πρόθεσή μου ήταν μέσα από τις αυτοαναφορικές αυτές ιστορίες να αποκαλύψω σκέψεις, συναισθήματα και κυρίως την ευαλωτότητά μου, και σαν μια δική μου άσκηση θάρρους, αλλά και σαν έναν τρόπο να πλησιάσω τις άλλες μαμάδες να νιώσουν λιγότερο μόνες σε όλο αυτό το ταξίδι που λέγεται μητρότητα. Μιλάμε πολύ για την ιερότητα και τη μαγεία της μητρότητας αλλά συχνά ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν πολύ απαιτητικό ρόλο όπου χρειαζόμαστε όση παρέα, ενθάρρυνση, υποστήριξη και χιούμορ υπάρχει!

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Διαβάζοντας το βιβλίο σας,αντιλήφθηκα πως απευθύνεται τόσο σε γυναίκες,όσο και σε άνδρες,ανεξάρτητα από το αν είναι γονείς,ή,όχι. Το είχατε αυτό κατά νου γράφοντας το βιβλίο;

Χ.Γ. Όχι! Μάλιστα κάθε Πέμπτη βράδυ που καθόμουν να γράψω τις ιστορίες μου αυτές, για να φύγουν με το εβδομαδιαίο μου newsletter, είχα στο μυαλό μου μια «φίλη». Μόνο! Ούτε καν όλες τις φόλοουερς. Είχα την αίσθηση ότι γράφω ένα «γράμμα» σε μια καλή μου φίλη, σχεδόν σαν ημερολόγιο. Είχε και ψυχοθεραπευτική χρησιμότητα για εμένα αυτό το βιβλίο καθώς με βοηθούσε να βάλω τις σκέψεις σε μια τάξη, να εκφράσω τα συναισθήματά μου, τα ευχάριστα αλλά και τα άβολα, και να μοιραστώ τη χαρά μου, ή το ζόρι μου. Εκ του αποτελέσματος, βλέποντας πόσες ακόμη γυναίκες εκεί έξω εξέφραζαν τα γραπτά μου και πόσο ταυτίζονταν, έπαιρνα όλο και πιο πολύ θάρρος να μιλήσω «επί παντός επιστητού». Κάπως έτσι νομίζω βρέθηκα να μιλάω τελικά εκ μέρους κάθε «μέσου» ευαίσθητου και ευαισθητοποιημένου ανθρώπου, είτε είναι άνδρας είτε γυναίκα, είτε είναι μαμά είτε όχι. Γιατί πολύ απλά τα ζητήματα αυτά που πραγματεύομαι όπως π,χ. η πάλη με τις ανασφάλειες, ή τις ενοχές, είναι ζητήματα πανανθρώπινα. Έχω λάβει πολύ θετική ανατροφοδότηση από κοπέλες μικρής ηλικίας, από γυναίκες χωρίς παιδιά, από άντρες στην ηλικία μου και ακόμη πιο ηλικιωμένους. Είναι αποκαλυπτικό αυτό για εμένα, πραγματικά! 

ΕΡΩΤΗΜΑ 6: Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε την συγγραφή του βιβλίου σας; Πόσο έντονη ήταν η συναισθηματική σας φόρτιση κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Χ.Γ. Θα ξεκινήσω με το δεύτερο σκέλος της ερώτησης που έχει και εύκολη απάντηση: ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ! Υπήρχαν κεφάλαια που κατά τη διάρκεια συγγραφής των πρωτότυπων κειμένων τα έγραφα με δάκρυα στα μάτια και έπρεπε να τα σκουπίζω για να βλέπω την οθόνη και το πληκτρολόγιο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Κεφάλαιο 18 «Στον μπαμπά μου» ή το Κεφάλαιο 22 «Εδώ και χρόνια». Ωστόσο όταν αποφάσισα να κάνω αυτή τη συλλογή, έπρεπε απλώς να τα βάλω μαζί σε ένα αρχείο με κάποια σχετικά λογική σειρά, οπότε εκείνη η φάση δεν μου πήρε πάνω από μερικές εβδομάδες. Και δεν είχα φυσικά τόσο μεγάλη συναισθηματική φόρτιση πλέον αφού είχε περάσει καιρός και υπήρχε μια απόσταση. Σε γενικές γραμμές ωστόσο βλέπω ότι η έκδοση ενός βιβλίου είναι μια διαδικασία που απαιτεί μεγάλη υπομονή και επιμονή. Όταν όμως το αποτέλεσμα είναι τόσο προσεγμένο και όμορφο, σε δικαιώνει 100%. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Είναι μύθος η ύπαρξη τέλειων γονέων και παιδιών;

Χ.Γ. Από τους μεγαλύτερους της σύγχρονης εποχής, κατά τη γνώμη μου. Μάλιστα μέσα στα πλαίσια της πτυχιακής μου διαβάζω διεθνή βιβλιογραφία και υπάρχει όρος για αυτόν τον μύθο. Λέγεται “intensive motherhood”, ξεκίνησε γύρω στα 90ς και είναι το προϊόν της παγκοσμιοποίησης των κοινωνιών μας, που θέλει τα παιδιά μας άριστους μαθητές, ανταγωνιστικούς αλλά και ευγενικούς, με έντονη κοινωνική ζωή αλλά και στενούς δεσμούς, και εμάς τις μαμάδες αντίστοιχα πολύπλευρα ανεπτυγμένες και απόλυτα αποτελεσματικές managers όλων των πτυχών της διαπαιδαγώγησής τους. Όλα αυτά δημιουργούν μη ρεαλιστικές προσδοκίες τόσο από τους εαυτούς μας όσο και από τα παιδιά μας, που μας αφήνουν συχνά εντελώς αποθαρρυμένες και με αχρείαστες ενοχές και αισθήματα ανεπάρκειας. Είναι πραγματικά άδικο για τους γονείς και για τα παιδιά μας να παλέυουμε για το ανεδαφικό «τέλειο», και δυσχεραίνει τελικά την ποιότητα των σχέσεών μας μαζί τους. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 8: Τέλος,ποια συμβουλή θα δίνατε τόσο στις μαμάδες,όσο και στους μπαμπάδες που μας διαβάζουν τώρα;

Χ.Γ. Διαβάστε, ενημερωθείτε, μελετήστε, ψαχτείτε, πάρτε βοήθεια αν χρειαστεί και μετά κάντε ένα βήμα πίσω και «ξεχάστε τα όλα». Συνδεθείτε με τον εαυτό σας στον πυρήνα του και με τα παιδιά σας. Ξεχάστε τους κανόνες και τις συμβάσεις και εστιάστε στο ένστικτό σας. Αγαπήστε αβίαστα και αβασάνιστα, πρώτα τον εαυτό σας και μετά τα παιδιά σας (δεν υπάρχει άλλωστε τρόπος να γίνει αντίστροφα αυτό). Μην ντρέπεστε αν νιώθετε ανεπαρκείς και χρειάζεστε κάπου βοήθεια, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είστε μόνοι σε όλο αυτό και δεν θα έπρεπε να είστε μόνοι. «It takes a village to raise a child” (Χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί) λέει μια Αφρικάνικη παροιμία και όχι τυχαία. Απλά έχουμε ξεφύγει τόσο από τις «ρίζες» μας που το μεγάλωμα του παιδιού έχει γίνει «ατομική» υπόθεση και με ελάχιστη θεσμική υποστήριξη. Ας ενωθούμε, ας συσπειρωθούμε. Είμαστε όλοι οι γονείς σε αυτή τη βάρκα και κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Ας το απολαύσουμε και λίγο! 

Για τους μπαμπάδες θα πω: φροντίστε τις μαμάδες των παιδιών σας λίγο παραπάνω για να μπορούν κι αυτές να φροντίσουν για όλα τα άλλα ή ακόμη καλύτερα αν μπορείτε αναλάβετε κομμάτι των ευθυνών τους σχετικά με το σπίτι και τα παιδιά. Το ψυχικό φορτίο του να αισθάνεσαι υπεύθυνη για όλα τα πρακτικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, ακαδημαϊκά, αναπτυξιακά, σωματικά, διατροφικά ζητήματα του παιδιού/των παιδιών είναι τεράστιο σήμερα και περιλαμβάνει και αμέτρητες πρακτικές λεπτομέρειες που κάποιος πρέπει να φροντίζει σε καθημερινή βάση. Θέλουμε συντρόφους και αληθινούς συνταξιδιώτες, για να γίνει όλο αυτό λίγο πιο ελαφρύ και να μη χαθούμε ο καθένας στον «κόσμο» του. 

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση,Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon

Διαβάστε την κριτική μου για το βιβλίο εδώ https://vivliovamon.blogspot.com/2022/11/blog-post_25.html