Είκοσι χρόνια σιωπή
Υπάρχουν βιβλία που ξεκινώντας την ανάγνωσή τους να θεωρούνται ως ευχάριστες εκπλήξεις, αλλά στην πορεία να μην διατηρούν αυτήν την ''ταυτότητα'' καί να απογοητεύουν, καθώς δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν των όποιων προσδοκιών εκείνα εξ αρχής έθεσαν καί υπάρχουν άλλα βιβλία, που ενώ ξεκίνησαν κάπως πιο ήπια -αν κι αυτό είναι κάτι πιο υποκειμενικό καί βασίζεται στις προσωπικές προτιμήσεις του/της κάθε αναγνώστη/στριας- στην πορεία να αποδεικνύονται ανώτερα απ'όσα μας είχαν δώσει την αίσθηση πως ήταν. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει καί το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Μαρί Βαρέιγ (Marie Vareille), με τίτλο ''Είκοσι χρόνια σιωπή" (Désenchantées), που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας σε μετάφραση της κυρίας Στέργιας Κάββαλου.
Την πένα της συγγραφέως την ''γνώρισα'' για πρώτη φορά μέσα από το μυθιστόρημά της ''Έτσι παγώνουν οι σαπουνόφουσκες'' (κι αυτό κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας) καί ''συγκρίνοντάς'' το με το νέο της βιβλίο, παρατήρησα πως η συγγραφέας παρέμεινε πιστή στο είδος του κοινωνικού μυθιστορήματος, που φέρει έναν αέρα αναζωογόνησης στο είδος, δίχως να μειώνεται στιγμή η αξία του καί τα νοήματά του. Άραγε, τί μπορεί να σηματοδοτούσαν αυτά τα είκοσι χρόνια σιωπής; Τί ''κάλυπτε'' αυτή η σιωπή; Ισχύει αυτό που λένε πως η σιωπή είναι πιο εκκωφαντική ακόμη κι από την πιο δυνατή κραυγή; Κι αν ναι, με ποιον τρόπο επηρέασε αυτή η σιωπή τις ζωές των προσώπων που θα συναντήσουμε μέσα στο βιβλίο;
"Η εξαφάνιση της δεκαπεντάχρονης Σάρα Λερουά αναστατώνει το μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Μπουβίλ-σιρ-Μερ και συγκινεί ολόκληρη τη Γαλλία. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε μπιστρό, ο κόσμος κάνει υποθέσεις, όμως αυτό που συνέβη πραγματικά δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Είκοσι χρόνια αργότερα, η Φανί αναγκάζεται να επιστρέψει στον τόπο της τραγωδίας που σημάδεψε τα νεανικά της χρόνια. Πρόκειται για ένα παρελθόν που θα προτιμούσε να ξεχάσει, αφού η υπόθεση της Σάρα Λερουά είναι και δική της, όπως και μιας παρέας φιλενάδων που ονομάζονταν «Απομαγεμένες». Η ιστορία τους έχει τη μυρωδιά από τα πρώτα τσιγάρα και το χλώριο της πισίνας, σφραγίζεται με όρκους αιώνιας φιλίας μα, κυρίως, από αβάσταχτα μυστικά." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
Η συγγραφέας επιλέγει να μας ''μεταφέρει'' μέσα στο κλίμα του βιβλίου, αρχικά, με μία σκηνή που εκ πρώτης όψεως μοιάζει αταίριαστη με τα όσα έπονται στην πορεία, αλλά αυτή η κίνησή της καθόλου τυχαία δεν είναι καί θα αποδειχθεί στην συνέχεια. Ξεκινώντας, λοιπόν, να μπαίνουμε στο βασικό κομμάτι της ιστορίας -για να είμαι ειλικρινής- σχεδόν έως καί το τέλος του πρώτου μέρους, δεν μπορώ να πω πως είχα ενθουσιαστεί στον βαθμό που θα επιθυμούσα. Από το δεύτερο, όμως, μέρος κι έπειτα άλλαξε όλο το σκηνικό καί με έκανε να ανυπομονώ να φτάσω στον επίλογο, για να δω το πως θα ολοκληρωνόταν η ιστορία.
Με λόγο οικείο, συγκινησιακά φορτισμένο καί με τάσεις εξομολόγησης η συγγραφέας αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που περιέχει μία δόση μυστηρίου κι αγωνίας, με αρκετές ανατροπές, θέτοντας επί τάπητος ζητήματα που μας απασχολούν ως κοινωνία. Από την ύπαρξη της αληθινής φιλίας καί την αλληλεγγύη μεταξύ γυναικών, τις σχέσεις μεταξύ γονέων καί παιδιών, αλλά καί μεταξύ των αδελφών, την ανάγκη για απονομή της δικαιοσύνης καί τις δεύτερες ευκαιρίες, τους όρκους σιωπής για διαφύλαξη της αλήθειας καί προστασίας αγαπημένων μας ανθρώπων έως καί παγιωμένες, λανθασμένες απόψεις που αποτελούν μικρά, ή, μεγάλα ''αγκάθια'' που μας πληγώνουν βαθειά. Ένα βιβλίο που θα μείνει για καιρό νωπό στην μνήμη μου...
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου