Στέφανος, Όλα αρχίζουν ξανά
Από τις εκδόσεις Ευγνώμων κυκλοφορεί το νέο βιβλίο της συγγραφέως Άντρης Χαϊράλλα, με τίτλο ''Στέφανος, Όλα αρχίζουν ξανά", το οποίο αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας ''Μία Αληθινή Ιστορία''. Όχι! Δεν μου αρέσει αυτή η τυπική, ψυχρή καί σχεδόν διεκπεραιωτική εισαγωγή ως πρόλογος των σκέψεών μου γι'αυτό το βιβλίο. Διότι, δεν είναι απλώς καί μόνο ακόμη ένα λογοτεχνικό έργο, αλλά πολλά παραπάνω. Οπότε, ας ξεκινήσω πάλι απ΄την αρχή.
Πόσες φορές διαβάζοντας ένα βιβλίο έχουμε εκφράσει την σκέψη πως νιώσαμε σαν δικούς μας ανθρώπους (δώστε προσοχή σε αυτό το ''σαν'') τα πρόσωπά του; Για να είμαι ειλικρινής, ως επί το πλείστον, αυτή η συναισθηματική επίδραση διαρκεί όση ώρα κρατά η ανάγνωση των βιβλίων καί ''σβήνει'' μετά από λίγο. Τα πρόσωπα βιβλίων που πραγματικά εξακολουθώ να αισθάνομαι ως δικούς μου ανθρώπους, σαν να τους/τις έχω συναντήσει από κοντά, είναι ελάχιστοι/ες. Δίπλα στην Αναστασία, την Έλσα καί την Ακριβή ήρθε να λάβει μία θέση στο μυαλό καί την καρδιά μου κι ο Στέφανος. Με εκείνον, λοιπόν, όλα αρχίζουν ξανά.
Τον Στέφανο καί την οικογένειά του δεν τους συναντάμε για πρώτη φορά στο παρόν έργο, μα τους/τις έχουμε ξανασυναντήσει διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο της τριλογίας (''Αναστασία, Παλεύοντας με τη Σχιζοφρένεια''), με την αγαπημένη μου Αναστασία. Ένας Άνθρωπος με ''α'' κεφαλαίο που μέσα απ΄την προσωπική της ιστορία με δίδαξε πολλά καί να που τώρα ο Στέφανος ήρθε στην ζωή μου για να συνεχίσει αυτό που εκείνη άφησε πίσω της. Ποιο είναι αυτό; Μα ο τρόπος να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Να κατανοώ, να συμπονώ, να συγχωρώ καί να στέκομαι ακλόνητος φρουρός δίπλα στα πρόσωπα που αγαπώ.
''Η ανάσα του ακουγόταν με δυσκολία. Το πρόσωπό του φουσκωμένο, ο λαιμός του το ίδιο. Τα χέρια και το στήθος του γεμάτα καλώδια και λαστιχάκια. Κι αυτό το μπιπ-μπιπ, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, έσπαζε τη σιωπή.
Άραγε με νιώθει που στέκομαι στο προσκέφαλό του; Η απορία αυτή με ταλάνιζε κάθε φορά που τον κοιτούσα. Κάθε φορά που μου ερχόταν να τον σκουντήσω, όταν δεν ανταποκρινόταν καθώς του φώναζα «Στέφανε, μ’ ακούς;». Μα δεν το έκανα. Δεν τολμούσα.
Ήταν τόσο εύθραυστος, που δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου, εάν ένα και μόνο μου άγγιγμα τού προξενούσε μεγαλύτερο κακό.
Τον αγαπούσα. Πάρα πολύ. Ήθελα να γίνει καλά!
Μια ανάσα ζωής.
Έλα πίσω ξανά!" (Από το οπισθόφυλλο)
Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να μην ''λυγίσει'' από το βάρος των συναισθημάτων, όμως δεν υπήρξε στιγμή που να μου επέτρεψα να ''σπάσω''. Όχι, δεν ήταν αποδεκτό κάτι τέτοιο εκείνη την στιγμή. Όχι, όταν ένας δικός μου άνθρωπος πάλευε να επιστρέψει στην ζωή καί να σταθεί στα πόδια του. Εγώ έπρεπε καί ήθελα να σταθώ βράχος δίπλα του. Ναι, είναι αντικειμενικά δύσκολο καί επίπονο για όλους τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε κάτι τέτοιο. Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλοι κι όλες μαζί λειτουργούμε σαν συνδετικοί κρίκοι μίας αλυσίδας που, αν σπάσει ο ένας/η μία, θα προκύψουν άλλα ζητήματα. Μα να που δεν βρέθηκε κάποιος/α να λυγίσει...
Διαβάζοντας το βιβλίο, χάρηκα που είδα πως η συγγραφέας έχει κάνει βήματα ως προς την εξέλιξη της γραφής της. Ο λόγος της είναι ακόμα πιο στοχευμένος, σύγχρονος καί ''καλύπτει'' τα πάντα. Αγάπησα την τοπική ντοπιολαλιά της Κύπρου καί τους ρεαλιστικούς, εύθυμους καί ζωηρούς διαλόγους ανάμεσα στα πρόσωπα του βιβλίου. Οι γλαφυρές περιγραφές των σκηνών με ''γέμιζαν'' με ποικίλα συναισθήματα καί πάνω απ'όλα μου χάρισαν την ελπίδα μέσω της λύτρωσης... Ναι, το βιβλίο θα το ξαναδιαβάσω μαζί με την ''Αναστασία'' πολλές φορές ακόμα...
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ευγνώμων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου