#Αφιέρωμα: ''Ιδού ο Έλληνας'' & ''Αικατερίνα του Σινά (Η αγία της φιλοσοφίας)'' - συγγρ. Γιώργος Α. Φυτιλής
#Αφιέρωμα: ''Ιδού ο Έλληνας'' & ''Αικατερίνα του Σινά (Η αγία της φιλοσοφίας)'' - συγγρ. Γιώργος Α. Φυτιλής
Υπάρχουν εκείνες οι πένες συγγραφέων που ''εισχωρούν'' με έναν αβίαστο και φυσικό τρόπο στο μυαλό και στην ψυχή των αναγνωστών/στριων και η όποια φαινομενική ''αθωότητά'' τους, αρχικά, τους/τις κάνει να μην τις βλέπουν με μία πιο αυστηρή και επί τούτου βαρύνουσας σημασίας οπτική. Εκεί κάνουν, λοιπόν, το λάθος, που εντέλει τους/τις αποδεικνύει ότι η σοβαρότητα της γραφής ενός/μίας δημιουργού μπορεί να διαφέρει και να ξεχωρίζει μέσα σε όλη αυτήν την επιτηδευμένη σοβαροφάνεια που έχει κατακλύσει, δυστυχώς, τα βιβλία που διαβάζουμε. Ένας συγγραφέας που τον ακολουθώ, σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια -τουλάχιστον όσον αφορά τα τελευταία πέντε έργα του βάσει σειράς έκδοσης- και ανήκει στην άνωθεν κατηγορία είναι ο Γιώργος Α. Φυτιλής. Σήμερα, λοιπόν, επέλεξα να σας μιλήσω για τα δύο έργα του, με τίτλους ''Ιδού ο Έλληνας'' & ''Αικατερίνα του Σινά (Η αγία της φιλοσοφίας)'' (κυκλοφορούν αμφότερα από την Άνεμος εκδοτική) μέσα από ένα περιεκτικό αφιέρωμα. Άλλωστε, θεωρώ ότι αξίζουν της προσοχής του αναγνωστικού κοινού τα έργα του.
Ξεκινώ, λοιπόν, με το δοκίμιο του σαν άλλη μελέτη -όχι μη σας τρομάζει το είδος στο οποίο ανήκει-, με τίτλο ''Ιδού ο Έλληνας'', που έρχεται να μας αποδείξει ότι παρά τον μικρό όγκο του είναι ''μεγάλο'' από άποψη περιεκτικών κι εύστοχων συλλογισμών του συγγραφέα που προκύπτουν μέσα από οξυδερκείς προβληματισμούς που μας φέρνουν μπροστά από ζητήματα που οφείλουν να μας απασχολήσουν/ταρακουνήσουν τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο ως κοινωνία. Μία κοινωνία που θέλει να αρέσκεται να αυτοπαρουσιάζεται ως σύγχρονη που τάχα μου μπορεί να διεκδικήσει τα κάλλιστα για τους πολίτες της. Είναι, όμως, έτσι; Μήπως ζούμε μέσα σε μία πλάνη που εμείς οι ίδιοι/ες έχουμε δημιουργήσει ώστε να ''καλύψουμε'' τα λοιπά κακώς κείμενα και να φερόμαστε με τέτοιον τρόπο που να δείχνει ότι δε μας αφορά;
''Με όχημα αυτό το ολιγοσέλιδο βιβλιαράκι και οδηγό τις λογοτεχνικές σκέψεις και τα μικρά διηγήματα, θα ταξιδέψουμε στις φωτεινές γειτονιές των απλών ανθρώπων. Με σεβασμό θ’ αφουγκραστούμε τις μύχιες σκέψεις τους για τις αρχές και τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας που διαπλάθονται, την κάθε στιγμή, πάνω στις στέρεες βάσεις της ελληνικής λαϊκής φιλοσοφίας. Μια φιλοσοφία που έχει τις ρίζες της βαθιά στην αθηναϊκή δημοκρατία του Κλεισθένη, του Εφιάλτη και του Περικλή.
«Ανάρια, ανάρια το φιλί, να ’χει και νοστιμάδα» λέει η λαϊκή φιλοσοφία και θέλει το μέτρο, ακόμα και στην ευτυχία του έρωτα. Η μόνη διαφορά της λαϊκής παροιμίας απ’ το ρητό του σοφού Κλεόβουλου «μέτρον άριστον» είναι στις λέξεις.
Ευτυχώς, οι αγωνιστές της ζωής σέβονται το μέτρο. Όχι μόνο στους βατούς δρόμους και λεωφόρους της Ιστορίας, αλλά και στις σκληρές ατραπούς, όπου κάποιες κοινωνίες δεν αντέχουν την πίεση των καιρών και διολισθαίνουν σε ακρότητες.'' (Από το οπισθόφυλλο)
Ο συγγραφέας με μία πένα που κόκαλα δεν έχει, μα κόκαλα τσακίζει και μία ελαφρά κι όχι ''ξύλινη'' φιλοσοφική αίσθηση που κοσμεί όλα τα κείμενα του παρόντος έργου έρχεται να μας μιλήσει για όλα όσα ''κατοικούν'' μέσα στην ανθρώπινη και κατά τ'άλλα εύθραυστη κι ευάλωτη μπροστά σε πολλούς πειρασμούς φύση και ψυχή. Με έναν λόγο που βρίσκει, εντέχνως, τις ισορροπίες μεταξύ της σαρκαστικής διάθεσης, του εύθυμου και σκωπτικού χιούμορ, της ειλικρίνειας και της καταπολέμησης κάθε δήθεν διδαχής και χαϊδέματος αυτιών θα μας βάλει όλους κι όλες που θα επιλέξουμε να διαβάσουμε το βιβλίο του να σκεφτούμε εις βάθος και ίσως να αναθεωρήσουμε τις στάσεις μας προς πολλά. Οι λέξεις γίνονται ''όπλο'' στα χέρια του συγγραφέα που μας αφυπνίζει μέσα από εύστοχες εικόνες και παραλληλισμούς σαν άλλα παραδείγματα παρμένα από την καθημερινότητα. Μία καθημερινότητα όπου τα πρόσωπά της είτε προσπαθούν να διατηρήσουν την όποια αξιοπρέπειά τους μέσα σε όλες τις αντιξοότητες είτε ''χάνονται'' ένεκα των παθών και των λοιπών συμφερόντων που προκύπτουν από τις θέσεις που κατέχουν στην κοινωνία.
Ναι, έμεινα αρκετά ικανοποιημένη από το πώς ο συγγραφέας δεν έρχεται να το ''παίξει'' παντογνώστης, ή, καθοδηγητής. Απλώς επιλέγει να αποτυπώσει πάνω στο χαρτί αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, κάνοντάς μας να τον τρόπο που εμείς θέλουμε και μας αξίζει να ζήσουμε...
Και συνεχίζω με το βιβλίο ''Αικατερίνη του Σινά'' (υπότιτλος: Η αγία της φιλοσοφίας). Ένα μυθιστόρημα που κινείται σε ένα ευρύτερο κοινωνικό και εντέλει ''κλείνει'' με ένα πιο ιστορικό πλαίσιο. Και ναι, δηλώνω γοητευμένη από τον τρόπο που ο δημιουργός φέρει όλες εκείνες τις συγγραφικές δεξιότητες ώστε να μεταπηδά με μαεστρία από το ένα λογοτεχνικό είδος στο άλλο, υπηρετώντας καθένα εξ αυτών με τον ίδιο ζήλο, αφοσίωση, προσοχή, νοιάξιμο και σεβασμό. Και για να σας προλάβω, τα ιστορικά μυθιστορήματα -ανεξαρτήτως της εποχής που αναδεικνύουν μέσα από τις σελίδες τους- είναι ένα από τα πιο σημαντικά θεμέλια της λογοτεχνίας. Για μένα, ως αναγνώστρια, με ελκύουν χάρη στη δυναμική τους και τον τρόπο που μας δείχνουν ότι μελετώντας ιστορικά γεγονότα δυνάμεθα ώστε να δούμε το μέλλον και να προετοιμαστούμε γι'αυτό μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος με σκοπό να τα προλάβουμε και να μην τα επαναλάβουμε και βρεθούμε ενώπιον ανάλογων κακών επιπτώσεων...
''Στον αιματοβαμμένο πολιτισμό της ανθρωπότητας, μυριάδες είναι οι λόφοι που έχουν το όνομα «Γολγοθάς». Μυριάδες και οι άνθρωποι που περπάτησαν τον ανηφορικό δρόμο του δικού τους «Γολγοθά» και σταυρώθηκαν πάνω στον δικό τους σταυρό. Άνθρωποι απλοί, που δεν είχαν έναν θεό για πατέρα, να τους αναστήσει την τρίτη μέρα και να τους πάρει κοντά του στον ουρανό. Το έγκλημά τους; Είχαν στο μυαλό τους αλλιώτικες ιδέες για τη ζωή και στην καρδιά τους αλλιώτικους θεούς.
Η χριστιανή Αικατερίνα κι ο ειδωλολάτρης Αχίλλειος συγκρούστηκαν με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του 4ου αιώνα. Αγωνίστηκαν για το φυσικό δικαίωμα να ζήσουν τη δική τους ζωή κι όχι τη ζωή που όριζε ο αυτοκράτορας· να λατρεύουν τον δικό τους θεό κι όχι τον θεό που όριζε η εξουσία. Δεν φοβήθηκαν τους ανθρώπους που πίστευαν σε θεούς διαφορετικούς απ’ τον δικό τους. Δεν φοβήθηκαν όσους δεν πίστευαν σε κάποιο θεό. Φοβήθηκαν εκείνους που λάτρευαν έναν άνθρωπο για θεό, τον αυτοκράτορα· αυτή ήταν η τελειότερη έκφραση της διαφθοράς." (Από το οπισθόφυλλο)
Ο συγγραφέας μας πιάνει από το χέρι και μας οδηγεί σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο και στον τόπο. Πιο συγκεκριμένα, θα βρεθούμε ως άλλοι/ες αόρατοι/ες μάρτυρες των γεγονότων που θα λάβουν χώρα στην Ρωμαιοκρατούμενη Αίγυπτο του 4ου αιώνα μ.Χ. Εκεί θα ακολουθήσουμε τα βήματα της νεαρής Αικατερίνης που τόλμησε να αντισταθεί στον κατακτητή και να θυσιαστεί για τα πιστεύω και την πεποίθησή της γύρω από το δικαίωμα των ανθρώπων στην ανεξιθρησκεία. Ένα εγχείρημα αρκετά τολμηρό και δύσκολο με δεδομένο το τί επικρατούσε τότε και κυρίως ότι το ''πήρε'' πάνω στις πλάτες της μία δυναμική νεαρή γυναίκα -κι όχι ένας άνδρας! αρκετά σοκαριστικό δε νομίζετε;- που όμως μας έδωσε την αφορμή για να προβληματιστούμε και να δούμε ότι αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, κάποια πράγματα μοιάζει σαν να μένουν στάσιμα.
Ο συγγραφέας, όμως, έχει κι ακόμη έναν άσσο στο μανίκι του. Τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν μέσα στο κείμενο μαζί με την κεντρική ηρωϊδα όχι μόνο θα μας προσφέρουν επιπλέον χρήσιμες πληροφορίες, μα θα καταστήσουν το έργο ακόμη πιο ζωντανό κι ενδιαφέρον. Σαν αυτή η πολυφωνία να εξέφραζε ένα σημαντικό κομμάτι των νέων της τότε εποχής που δε διεκδικούσαν τίποτα παραπάνω από το αναφαίρετο δικαίωμά τους να ζουν με τον τρόπο που θέλουν και τους/τις ''γεμίζει''. Σαν μία αλληγορική αντίσταση σε καθετί που μας καταπιέζει και δεν μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε ελεύθερα με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Αγάπησα τον ύμνο προς την ελευθερία και τη δύναμη που όλοι κι όλες κρύβουμε μέσα μας που πηγάζει από τη βαθύτερη ουσία του βιβλίου. Εκτίμησα δε πολύ το γεγονός ότι η γλώσσα του συγγραφέα δεν μπαίνει σε καλούπια και ''σπάει'' τα δεσμά και τα άλλα τυποποιημένα μοτίβα και ''πρέπει'' γύρω από τη συγγραφή ανάλογων έργων. Δεν υποδύεται τον κριτή των πάντων ούτε τον φωτεινό παντογνώστη. Εστιάζει στον άνθρωπο και στην ανάγκη του για να ζήσει μία αξιοπρεπή ζωή απαλλαγμένη από τη βία, την ασχήμια, καθώς και από οτιδήποτε δύναται να του στερεί την ελευθερία της σκέψης και της κριτικής ικανότητας. Κι όλα αυτά έρχονται στην επιφάνεια και μας επιτρέπουν να δούμε τον εαυτό μας, ή, κομμάτια αυτού πάνω τους χάρη στην αυθεντικότητα της αληθοφάνειας που διακρίνει όλα τα πρόσωπα του βιβλίου και τις καταστάσεις που θα βιώσουν - πάντα μέσα στα πλαίσια της μυθοπλασίας.
Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με δύο αξιόλογες συγγραφικές προσπάθειες του δημιουργού που πιστεύω ότι αξίζει το αναγνωστικό κοινό να στραφεί προς την απόκτηση και ανάγνωσή των.
Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορούν από την Άνεμος εκδοτική.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου