Το Λαϊνάκι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Συναντώντας ξανά αγαπημένους/ες συγγραφείς... και σήμερα νιώθω πολλή χαρά -ίσως μεγαλύτερη κι απ'όση αισθάνθηκα διαβάζοντας το βιβλίο ως βιβλίο- που μου δόθηκε η ευκαιρία να ''γευτώ'' την πένα της συγγραφέως Λίας Νικολάου, μέσα από το μυθιστόρημά της, με τίτλο ''Το Λαϊνάκι'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Άραγε, τί ήταν αυτό ''Το Λαϊνάκι''; Κάποιο υποκοριστικό ονόματος, ή, η ονομασία ενός αντικειμένου που μπορεί να διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση; Συγγνώμη, αλλά πρώτη φορά άκουγα αυτή τη λέξη και το μυαλό μου έκανε διάφορους συνειρμούς και υποθέσεις. Οι απαντήσεις, όμως, με περίμεναν μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Πήρα, λοιπόν, μία βαθειά ανάσα και ''χάθηκα'' μέσα στον κόσμο του...

''Μία επαρχιακή πόλη, από τη δεκαετία του ’30 έως λίγο πριν κλείσει η πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, και η ανθρωπογεωγραφία της. Μια γενιά που κληροδοτεί τις παθογένειές της σε μια άλλη. Γονείς εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία οργωμένη από πάθη σε χρόνους δύσκολους, και παιδιά που θεμελιώνουν τις ζωές τους στα χέρσα χωράφια μιας εσωτερικής ανεπάρκειας που κληρονόμησαν από τους γονείς τους." (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας -όσοι/ες έχετε διαβάσει και κάποιο προγενέστερο έργο της θα καταλάβετε, αμέσως, το τι θα πω στη συνέχεια- έχει τον τρόπο να μετατρέπει τα πιο απλά και ξεκάθαρα λόγια σε σκέψεις, προβληματισμούς και μηνύματα με ουσία. Προσέξτε! Δεν έχει καμία τάση επίκρισης, διδαχής, ή, δήθεν ανωτερότητας. Όχι! Σε καμία των περιπτώσεων δεν κάνει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, μιλά με ειλικρίνεια. Κάτι που μοιάζει να σπανίζει στις μέρες μας. Μάλιστα! Αυτό που διαβάσατε. Δεν μας ''πουλά'' αυτό που ίσως να είναι ευχάριστο στ'αυτιά μας, αλλά μας προσφέρει αυτό που όλοι κι όλες γνωρίζουμε ότι είναι η αλήθεια. Μία αλήθεια επώδυνη και αρκετές φορές αποκρουστική, την οποία θέλουμε να διώξουμε μακρυά, ή, τουλάχιστον να καταχωνιάσουμε κάπου ώστε να μην την βλέπουμε και να μην είμαστε υποχρεωμένοι/ες να την αντιμετωπίσουμε. Ελάτε, όμως, που με τον έναν, ή, τον άλλον τρόπο η ζωή βρίσκει εκείνη την κατάλληλη στιγμή που θα μας το υπενθυμίσει και τότε δε θα μπορούμε να γίνουμε λιποτάκτες...

''Είναι η Μνήμη που οδηγεί την ιστορία του Χαραλάμπη. Τα μακριά, σφιχτοπλεγμένα δίχτυα της γίνονται ο καμβάς όπου οι άνθρωποι της ζωής του άφησαν το στίγμα τους, καθώς  η Ιστορία ξεμπλέκει το δικό της νήμα." λέει ένα κομμάτι από την περιγραφή του βιβλίου και δε θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Μόνο που εδώ ο Χαραλάμπης είναι ο καθένας και η καθεμία από εμάς. Εμείς με όλα αυτά που έχουμε ζήσει, ή, θελήσαμε να ζήσουμε, τα θετικά κι αρνητικά στοιχεία του εαυτού μας, τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, τα σωστά και τα λάθη μας, όπως κι αρκετά ακόμη που ''συνέθεσαν'' αυτό που είμαστε και καθόρισαν την πορεία μας σε αυτό που λέγεται ζωή. Μία ζωή άλλοτε σύμφωνη με τα δικά μας θέλω κι άλλοτε προκαθορισμένη από τρίτους μαζί με τις όποιες προκαταλήψεις, κακώς κείμενα και λοιπά κληροδοτήματα από προηγούμενες γενιές... 

''Αλλάζουν οι άνθρωποι όταν ταξιδεύουν; Ησυχάζουν τα όνειρα όταν οι άνθρωποι γερνούν;" ακόμη δύο εύλογα και με εύστοχο τρόπο ειπωμένα ερωτήματα που ενώ φαντάζουν τόσο απλοϊκά ως προς την απάντησή τους άλλο τόσο μας φέρνουν ενώπιον των όποιων ''ευθυνών'' μας κι άλλων προβληματισμών που θα μας κάνουν να σκεφτούμε πολύ, κάνοντας την όποια αυτοκριτική μας. Σαν μία άλλη βαθειά ενδοσκόπηση του εαυτού. Και αν με ρωτάτε, δεν νομίζω ότι αλλάζουν οι άνθρωποι, πάντα, όταν ταξιδεύουν. Είναι τόσο αναλλοίωτα χαραγμένα πάνω τους όλα αυτά που ''κουβαλούν'' μία ζωή, που δύσκολα μπορούν να τα αποβάλλουν. Σαν να έχουν γίνει ένα και το αυτό. Κι όχι! Δεν ησυχάζει ο άνθρωπος να ονειρεύεται όσο χρονών κι αν φτάσει. Το γήρας μπορεί να επηρεάζει το κορμί, μα όχι την ψυχή. Διότι, η ψυχή πάντα λαχταρά κι ελπίζει...

Τί έχουμε, συνεπώς, εδώ; Μία ιστορία από εκείνες που μας (υπεν)θυμίζουν το πώς κάποια πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα των ετών, το να πάψουμε να ζούμε μακάριοι/ες μέσα στην πλάνη ότι το χθες ήταν καλύτερο -σε όλα τα επίπεδα- σε σχέση με το σήμερα, να μάθουμε να μην ωραιοποιούμε ούτε να δικαιολογούμε, απολύτως, τα πάντα, να μην πάψουμε να ελπίζουμε, όπως και να μην μοιρολατρούμε για το μέλλον, μα πάνω απ'όλα να θυμόμαστε ότι τα πιο απλά κι ασήμαντα για πολλούς/ες πράγματα μπορεί για κάποιους/ες να είναι εκείνες οι σταθερές που όχι μόνο τους/τις κρατούν στη ζωή, αλλά τους/τις θυμίζουν κι όσα δεν πρέπει να ξεχάσουν. Σαν άλλα αποκούμπια αγάπης, προσφοράς, εμπιστοσύνης, κατανόησης, συντροφιάς και διαφύλαξης της όποιας μνήμης αγαπημένων προσώπων και στιγμών. Οπότε, μη βιαστείτε να πετάξετε ένα ανάλογο ''λαϊνάκι'' όταν βρεθεί στα χέρια σας.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.