Ας γνωρίσουμε την συγγραφέα Ηλιάνα Βολονάκη

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΗΛΙΑΝΑ ΒΟΛΟΝΑΚΗ

Οι δημιουργοί συστήνονται...κι ας γνωρίσουμε την συγγραφέα Ηλιάνα Βολονάκη

Γράφει η Ηλιάνα Βολονάκη

Λοιπόν, να συστήσω τον εαυτό μου,αν και μου είναι δύσκολο!

Είμαι η Ηλιάνα Βολονάκη, συγγραφέας και αρθρογράφος! Με γνωρίσατε μέσα από το βιβλίο μου: Η μελαγχολία της νύχτας και έπειτα ήρθαν πιο συγκινητικές στιγμές! Στιγμές που έζησα και ζω, μαζί σας, δημιουργώντας αληθινή φιλία.

Όπως γνωρίζετε, γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά μετακόμισα στο Μεσολόγγι. Σπούδασα στέλεχος τραπεζικών εργασιών και οργάνωση γραφείου, χωρίς ποτέ να ασκήσω τα συγκεκριμένα επαγγέλματα. Στην πορεία όμως, θεώρησα ελλειπή την εκπαίδευσή μου και πήρα το δίπλωμά μου, στη φιλοσοφία της γλωσσικής κατανόησης και πιστοποίησή μου στην θεολογική ανάλυση της εβραϊκής βίβλου.

Το ραδιόφωνο ήταν και είναι η μεγάλη μου αγάπη, εξάλλου, τη διάρκεια της εκπομπής μου: Ψιθυρίσματα, εσείς είχατε το πρώτο λόγο!

Τα άρθρα μου ήρθαν αντιμέτωπα με λογοκρισία, μιας και ενθάρρυναν τις γυναίκες, όχι να επαναστατήσουν, αλλά να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Όπως άλλωστε και όλοι οι άνθρωποι!

Λατρεύω τη τζαζ, την όπερα και το πιάνο. Μου αρέσει να χάνομαι, με τις ώρες, σε λευκές σελίδες και να μυρίζω στο τέλος της γραφής το μελάνι. Γιατί πολύ απλά, έτσι ζω, έτσι ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον, μιας και σε αυτό που ζούμε, κυριαρχεί το μίσος και η υποκρισία. 

Θα μου πείτε: Ηλιάνα, τα βιβλία σου, είναι γεμάτα φθόνο και θλίψη! Ναι, δεν έκρυψα ποτέ, ότι γράφω την αλήθεια, την αξιοποίηση των δυνατοτήτων και την ευτυχία, που διαπερνά τα παιδιά, για ένα καλύτερο κόσμο!

Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ,δυστυχώς, αποκρούονται νομίζοντας ότι "Εμείς" είμαστε ατρόμητοι. Να σας πω και ένα μυστικό; Οι άνθρωποι όταν χάσουν δικό τους άνθρωπο, τότε μαθαίνουμε, ποιοι πραγματικά στέκονται δίπλα! Ο θάνατος είναι ένα ξεκίνημα για να αντιληφθούμε το ξεκίνημα της νέας ζωής μας!

Μιας νέας ζωής, γενιάς που γνώρισα στο Μεσολόγγι, σε έναν τόπο, με ευγενικούς και διακριτικούς ανθρώπους. Με αγκάλιασαν, σε κάθε λογοτεχνική μου τρέλα, στη Βάλβειο βιβλιοθήκη, στη Λέσχη ανάγνωσής Της, στις Παρουσιάσεις μου, στις πολύωρες συζητήσεις στις καφετέριες! 

Μα, πάνω από όλα, χρωστάω ένα: Ευχαριστώ σε όλους Εσάς που με αγκαλιάσατε! Σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό, σε κάθε μου τηλεοπτική εμφάνιση, σε παρουσιάσεις βιβλίων μου, σε Όλα.

Από το 2010, ένα κορίτσι, με τρακ, στην πρώτη παρουσίαση και κυρίως στην τηλεοπτική μου εμφάνιση και όμως, εσείς μου δώσατε Δύναμη να προχωρήσω! 

Ισχυρογνώμων, ξεροκέφαλη, με πείσμα για τη ζωή, θαρραλέα, αλλά ταυτόχρονα, γκρινιάρα, ανυπόμονη, σπιτόγατα και αρκετά ευαίσθητη. Πολλές φορές, αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου, αν ζούσα το '50, το '60, το '70, σε αντίθεση με τη γέννησή μου το '80 κάτι. Η νοοτροπία, ο τρόπος που κινούνταν οι γυναίκες - σαν αερικά - σε αντίθεση με το σήμερα, οι γειτονιές, οι πόρτες που δεν κλείδωναν, το δέσιμο των ανθρώπων, όλα είχαν μια μαγεία. Θυμάμαι, όταν ήμουν στο δημοτικό, ήταν άγνωστη λέξη το μπούλινγκ, αγόρια - κορίτσια πλάι πλάι. 

Τώρα, τα κομπιουτεράκια έγιναν υπολογιστές, με ένα πάτημα ελέγχουμε όλο το κόσμο, ενώ τότε περιμέναμε πως και πως τα χρωματιστές χαρτιά αλληλογραφίας και τα περιοδικά, να κάνουμε αλληλογραφία με άλλα παιδιά της ηλικίας μας! Αναμνήσεις που τα μελλοντικά παιδιά δεν θα αποκτήσουν ποτέ!

Μέσα από κασέτες τραγουδιών, βραδινές αφιερώσεις στα ραδιόφωνα, μαθαίναμε την πορεία μας, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα. Σε μια τέτοια μοίρα λοιπόν, εγώ έγραφα, ταξίδευα, ένιωθα ελεύθερη, στην αρχή ιστορίες μιας σελίδας, ύστερα διηγήματα και μετέπειτα, βιβλία και κάπου στο βάθος, ένα ξεχασμένο ημερολόγιο.

Γι'αυτό έμαθα ότι η κάθε Ζωή: Αξίζει, όπως και η κάθε Γυναίκα! Μάνα, αδερφή, θεία, φίλη! Έχει έμμηνο ρύση, φέρνει στο κόσμο νέες ζωές! Γι'αυτό οφείλουμε να την σεβόμαστε! Όπως και τα άτομα με καρκίνο, να τα αγαπάμε, δεν ξέρουμε, για πόσο καιρό, θα κοιτάζουμε τα μάτια τους!

Αυτά λοιπόν και μην ξεχνάτε, η ζωή, αξίζει για όλους! Όχι στις διακρίσεις, όχι στις φοβίες, διεκδικήσετε και μην ξεχνάτε " Όλοι είμαστε ίσοι και όλοι έχουμε Ανάγκες και Αξιοπρέπεια! 

Την ευχαριστώ πολύ!!!

Με εκτίμηση,

Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon