Ας γνωρίσουμε την ποιήτρια Ανδρομάχη (Άντα) Μασούρου
Είμαι η Ανδρομάχη Μασούρου και η πρώτη μου ποιητική συλλογή
με τίτλο «Αντάρα» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν. Γράφτηκε μέσα
σε 6-7 περίπου χρόνια, με διαλείμματα. Αποτελείται από 47 ποιήματα με ελεύθερο
στίχο, που περισσότερο θα έλεγα πως μοιάζουν με διάλογοι με τον εαυτό. Κάθε ποίημα θεωρώ πως είναι μια αντάρα με την
οποία αναμετρήθηκα για να καταλήξω στη νηνεμία, στην κάθαρση και την υπέρβαση.
Τα θέματα που πραγματεύονται τα ποιήματα αυτά είναι: η
απώλεια που όλοι την έχουμε νιώσει είτε με τον θάνατο κάποιου δικού μας
ανθρώπου, είτε με τον χωρισμό, είτε ακόμα και συμβολικά (η απώλεια της
νιότης,της ελπίδας…), η ματαίωση, η μοναξιά, η διαφορετικότητα και η ανάγκη της
αποδοχής, η ενσυναίσθηση, η ατομική ευθύνη, αλλά και η συλλογική ευθύνη, οι
προσωπικές επιλογές (αναγκαστικές ή μη), η φροντίδα του άλλου αλλά και η
αυτοφροντίδα, η τοξικότητα που υπάρχει στις
ανθρώπινες σχέσεις σήμερα και τέλος, τα ψυχικά τραύματα που όλοι κουβαλάμε
λίγο-πολύ. Θα έλεγα λοιπόν, πως ξεδιπλώνονται θέματα υπαρξιακά και
συναισθηματικά.
«Χρειαζόμαστε λιγότερους ανθρώπους-πρέσες και περισσότερους ανθρώπους-φιάλες οξυγόνου.»
«Και δε μίλησα και με προσπέρασα.
Γιατί με φοβήθηκα και δε με αντιμετώπισα.
Εγώ ήμουν η στρατιά των αόρατων ανθρώπων και γεννήθηκα στο όνειρό μου.»
Έγραψα τις σκέψεις μου χρησιμοποιώντας απλό καθημερινό
λεξιλόγιο, άλλοτε ξεκινώντας από εικόνες της καθημερινότητάς μας, (όπως
ένα πλυντήριο, μια κρεμάστρα, το τζάκι,
κλπ.) άλλοτε δραματοποιώντας κάποια ανάμνηση ή ένα γεγονός ( το δράμα, οι
Συμπληγάδες, ο διάβολος, το τέρας) κι άλλοτε παρατηρώντας τη φύση ( η
πεταλούδα, η μπότα και το μυρμήγκι, η κερασιά).
«Και τότε καταλαβαίνω.
Οι Συμπληγάδες μόνο αυτό ξέρουν.
Να ρημάζουν ανθρώπους και να βουλιάζουν πλοία.»
«Κι όπως αυτή η κερασιά δεν μπορεί να φύγει από το χώμα, έτσι κι εγώ έχω βγάλει ρίζες για ‘σένα.»
Κάποια ποιήματα είναι επηρεασμένα από προσωπικά βιώματα (ο έρωτας, ο χωρισμός) κι άλλα από τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός, αλλά και το παιδί που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, μικροί-μεγάλοι (το παιδί με την τρύπα, το πληγωμένο παιδί, ο γονιός και το παιδί). Το πρώτο ποίημα που λέγεται «Η άδεια κρεμάστρα» συνδυάζει την εικόνα ενός απλού αντικειμένου που έχει χαραχτεί στο μυαλό μου από την παιδική μου ηλικία σε συνδυασμό με την απώλεια του πατέρα μου, όταν ήμουν μικρή.
«Φοβάμαι να είσαι εκεί και μετά να μην είσαι.
Και το καταλαβαίνω πως δεν είσαι, απ’ την άδεια κρεμάστρα.»
«Μέσα στο παιδί υπάρχει ακόμα φως και αλήθεια.
Μέσα στο παιδί υπάρχει αγάπη και πίσω απ’ τη αγάπη κρύβεται η ανάγκη της και πίσω απ΄ την ανάγκη της κρύβεται πάλι, ξέρεις ποιος…εγώ κι εσύ.»
Μέσα από αυτά τα ποιήματα προσπάθησα να αγκαλιάσω τα δίπολα
της ζωής και να αναδείξω τη μαγεία, που ξεδιπλώνεται μέσα από τις αντιθέσεις. Ο
πόνος μας κάνει να εκτιμάμε τις χαρούμενες στιγμές, η απώλεια μας θυμίζει να
δίνουμε πιο πολλή σημασία σε αυτό που υπάρχει τώρα και ο θάνατος εξυμνεί την
ίδια τη ζωή. Η ποιητική συλλογή «Αντάρα» ήταν ένα μαγευτικό, αυτοθεραπευτικό
ταξίδι για ‘μένα και εύχομαι να παρασύρει κι άλλους να ταξιδέψουν στις
ανταριασμένες και μη, σελίδες της.
Με πυξίδα την αγάπη.
«Όλες οι πυξίδες θα ‘πρεπε να δείχνουν την αγάπη.»
Ευχαριστώ, Ανδρομάχη Μασούρου
Την ευχαριστώ πολύ!!!
Με εκτίμηση,
Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon
Διαβάστε την κριτική μου για το βιβλίο εδώ:
- https://vivliovamon.blogspot.com/2022/11/blog-post_17.html
- https://www.dominicamat.gr/2022/11/blog-post_17.html
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου