Vivliovamon by Kiriaki Ganiti

Γράφει η Κυριακή Γανίτη Και τί είναι τελικά αυτό που όλοι κι όλες -φανερά, ή, κρυφά- ζητάμε από τη ζωή μας; Το ευτυχισμένο τέλος! Αυτό το κλισέ και χιλιοειπωμένο που δεν παύει να μας κάνει να είμαστε πραγματικά κι ολότελα χαρούμενοι/ες για τα όσα ζούμε! Και ναι! Μπορεί να είμαι πολύ επιλεκτική -αναφορικά με τα αισθηματικά μυθιστορήματα που επιλέγω να διαβάσω- αλλά κι εγώ αναζητώ τον ιδανικό επίλογο σε κάθε ιστορία. Μία ιστορία που δε θα προσομοιάζει με το εκάστοτε παραμύθι που μεγαλώσαμε ως παιδιά, αλλά εκείνη την ιστορία που θα βασίζεται στην αληθινή ζωή και θα με κάνει να δω τον εαυτό μου ως μέρος αυτής και θα με κάνει να σκεφτώ ότι μου αξίζει να ζήσω το θαύμα της αγάπης και του έρωτα. Ναι, μη σας κάνει εντύπωση αυτό που λέω. Μπορεί να μη διαβάζω τόσα πολλά βιβλία που να ανήκουν στο είδος της αισθηματικής λογοτεχνίας -δεν τα σνομπάρω- απλώς ψάχνω να βρω αυτά που θα με πείσουν για αυτά που γράφουν και προσπαθούν να μεταδώσουν στο αναγνωστικό κοινό, δίχως να γίνεται μία επανάληψη των ί...

Γράφει η Κυριακή Γανίτη ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ Τίτλος:   ΦΩΤΗΣ Ο ΕΦΤΑΠΟΔΗΣ Συγγραφέας:  ΑΛΚΗΣΤΗ ΨΑΛΤΗ Εικονογράφηση:  Χρύστα Δημαρέλου Όλοι κι όλες -όπως και τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης- γεννιόμαστε με τα δικά μας χαρακτηριστικά εμφανισιακά και ψυχικά και είναι αυτά που μας καθιστούν τόσο ξεχωριστούς/ες και μοναδικούς/ες. Φανταστείτε πόσο μονότονος, ανιαρός, άχρωμος κι άοσμος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι, όλες κι όλα ήμασταν φτιαγμένοι/ες/α πανομοιότυποι/ες/α δίχως να διαφέρουμε; Η συγγραφέας Άλκηστη Ψάλτη μέσα από το παραμύθι της, με τίτλο ''Φώτης ο εφταπόδης'' (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κομνηνός) θα έρθει να μιλήσει στα παιδιά ηλικίας 5 ετών κι άνω για αυτήν τη συνθήκη. Α, να μην ξεχάσω να σας πω ότι την εικονογράφηση του βιβλίου έχει επιμεληθεί η κυρία Χρύστα Δημαρέλου. Ένα από τα μελήματα των γονέων είναι να βοηθήσουν τα παιδιά τους από μικρή ηλικία να αποδεχθούν τους εαυτούς τους έτσι ακριβώς όπως είναι, να νιώθουν αυτοπεποίθηση κι όχι ντροπή! Δυστυχώς, αυτό δεν είναι ...

Γράφει η Κυριακή Γανίτη Δεν τα ξέρω όλα, ή, μάλλον δεν ξέρω πολλά πράγματα στη ζωή μου! Όμως, δεν με ενοχλεί αυτό ως συνθήκη, αφού θεωρώ ότι πάντα υπάρχει -από μεριάς μου- η καλή πρόθεση για να μάθω. Αυτό, όμως, που όχι απλώς με ενοχλεί, μα με εκνευρίζει είναι όταν παρατηρώ μερίδα ανθρώπων να αυτοχαρακτηρίζονται ως φωτεινοί παντογνώστες και κριτές των πάντων, δίχως να έχουν την παραμικρή γνώση, ή, εμπειρία για πράγματα που μπορεί να εκφέρουν κρίση, πόσω μάλλον όταν ΔΕΝ τους/τις αφορούν! Για μένα, λοιπόν, αυτή η σιωπή και η προσπάθεια να ακούσω το τί έχουν να μου πουν είναι μία στάση ζωής που επεκτείνεται ακόμη και στα βιβλία που τόσο πολύ αγαπώ να διαβάζω.  Όταν έφτασε στα χέρια μου ένα πακέτο βιβλίων από τις εκδόσεις Γράφημα (τους οποίους κι ευχαριστώ πολύ) και τα τακτοποιούσα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου προσπαθώντας να τα βάλω σε μία σειρά που θα ακολουθούσε το αναγνωστικό μου πρόγραμμα, τη ματιά μου κάπως παραπάνω ''ξέκλεψε'' το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Λευτάκη...