Όταν το δύο δεν λειτουργεί… υπάρχει το τρίο

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί (και θα συνεχίζεται και μελλοντικά) χιλιάδες σκέψεις περί σχέσεων. Σχέσεων οικογενειακών, επαγγελματικών, φιλικών, κοινωνικών, καθώς και ερωτικών. Ειδικά, αυτές οι τελευταίες φαντάζουν και ως οι πιο ''πιασάρικες'' στα πηγαδάκια που δημιουργούνται μεταξύ παρεών. Πέρα, λοιπόν, από την όποια αντικειμενική δυσκολία για τη μακροημέρευση αυτών και συντήρησή τους (όλοι κι όλες συμφωνούμε σε αυτό), είναι δεδομένο ότι οι σχέσεις πρέπει να στηρίζονται σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και παντελή έλλειψη εγωϊσμού και ζήλειας. Πιο συγκεκριμένα, για τις ερωτικές σχέσεις πρέπει να υπάρχει εξ αρχής μία συναίνεση μεταξύ των ερωτικών συντρόφων, μα και μία δήλωση σχετικά με τα θέλω και το τι αναμένουν τα μέλη απ'αυτήν τους τη σχέση. Κι αυτό το λέω για να μη βρεθούν προ ανεπιθύμητων εκπλήξεων στην πορεία.

Δεν είμαι πουριτανή, ούτε και πρόκειται ποτέ να κρίνω έναν άνθρωπο για τις σεξουαλικές του/της προτιμήσεις και επιλογές στο τι θα κάνει στο κρεβάτι του/της, ή, όχι. Δε με αφορά. Όπως δεν αφορά και κανέναν/καμία το τι κάνω εγώ. Στο μόνο που θα μου επιτρέψετε να είμαι κάθετη, είναι να θεωρώ λάθος και ανεπίτρεπτο ένας ενήλικας να έχει οποιαδήποτε σχέση με παιδιά και οποιαδήποτε άλλη διαστροφή, ή, να προκαλεί πόνο και κακό σε κάποιον άλλον ενήλικο άνθρωπο. Είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο για μένα. 

Μεγάλος για άλλη μία φορά ο πρόλογός μου, μα ήθελα να βγάλω από μέσα μου ένα πρώτο κύμα σκέψεων που υπάρχουν καιρό στο μυαλό μου και έμοιαζε να βρήκαν θέση σε ένα κείμενό μου, με αφορμή την ανάγνωση ενός βιβλίου. Διάβασα και σας μιλώ για το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Διονύση Σγούρου, με τίτλο ''Όταν το δύο δεν λειτουργεί… υπάρχει το τρίο", το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος. Ένα μυθιστόρημα με έμφαση στον έρωτα και στις σχέσεις, που παρ'όλ'αυτά, δεν είναι αυτό το κάτι αναμενόμενο από ένα μυθιστόρημα του εν λόγω είδους. Οπότε, οφείλω να σας προετοιμάσω να μην αναμένετε κάτι το ρομαντικό. Αντιθέτως, ο συγγραφέας μας παρουσιάζει μέσα από έναν ωμό ρεαλισμό (αρκετά πικάντικο!) μία πραγματικότητα γύρω από μερίδα ερωτικών σχέσεων...

''Πρώτα ο μονόπλευρος έρωτας ενός άντρα για μια γυναίκα. Ύστερα ο αμοιβαίος έρωτας του ίδιου άντρα για δύο άλλες γυναίκες. Πότε το συναίσθημα είναι πιο δυνατό; Πότε η ερωτική πράξη είναι πιο συγκλονιστική;

Ο ήρωας θα βιώσει και τις δύο αυτές εμπειρίες αλλά και κάποιες ακόμα. Συγχρόνως, θα αφουγκραστεί τις ιστορίες ζωής άλλων ανθρώπων, προσπαθώντας να διδαχτεί από αυτές. Οι ανατροπές που θα του φέρνει η ζωή θα ανατρέπουν και τις απόψεις του.

Με οδηγό πάντα το συναίσθημα, θα καταλήξει άραγε κάπου;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Αν και το βιβλίο δεν το βρήκα αρεστό από άποψη υπόθεσης, θεώρησα πολύ ειλικρινή τον συγγραφέα ως προς τα λεγόμενά του. Όχι, δε με ενόχλησαν οι περιγραφές των σεξουαλικών σκηνών και το πιο αγοραίο λεξιλόγιο που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας. Πιστέψτε με, ήταν ταιριαστές με τα όσα ανέφερε. Δε βρίσκω τον εαυτό μου να θίγεται τόσο εύκολα από λέξεις. Αυτό, όμως, που με ενόχλησε ήταν ότι ο συγγραφέας εστίασε στο να παρουσιάζει -κατά κόρον- την οπτική του έρωτα και των σεξουαλικών σχέσεων μόνο από τη μεριά του κεντρικού πρωταγωνιστή. Θα ήθελα να δώσει το χώρο και το χρόνο και στα υπόλοιπα πρόσωπα για να δείξουν το χαρακτήρα, αλλά και πτυχές του εαυτού και της σκέψης των. Ίσως κάποιοι/ες να πείτε ότι βλέπουμε τα πάντα από την ανδρική σκοπιά. Εδώ θα διαφωνήσω. Δεν πιστεύω ότι οι άνδρες λειτουργούν, απαραιτήτως, με ένα συγκεκριμένο τρόπο και οι γυναίκες με κάποιον άλλον. Η στάση απέναντι στον έρωτα και στις σεξουαλικές σχέσεις δεν κρίνεται βάσει του φύλου, αλλά βάσει του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.

Όπως παρατηρείτε, εμμένω να ξεχωρίζω το συναίσθημα του έρωτα από τις σεξουαλικές σχέσεις, διότι δε θεωρώ ότι το ένα είναι απαραίτητο ως προϋπόθεση για να συμβεί το άλλο. Και προτού αρχίσετε να διαρρηγνύεται τα ιμάτιά σας και να στρέψετε τα βέλη σας πάνω μου, καλό θα είναι να ξεκινήσετε να φέρεστε ως ενήλικες και να δείτε την ουσία πίσω από τα λεγόμενά μου. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησα και εγώ με τη σειρά μου να προσεγγίσω το βιβλίο. Όχι, δε συμφωνώ με πολλά (ίσως και με όλα όσα αναφέρει ο συγγραφέας), αλλά δέχομαι ότι υπάρχει κι αυτή η πλευρά κι εγώ θέλω να την ακούσω. Ναι, έκανα έναν άτυπο διάλογο με το βιβλίο και εντέλει, το τι θα αποδεχθώ, ή, όχι, το αφήνω στη δική μου κρίση. 

Και τώρα το μεγάλο ερώτημα. Θα διάβαζα, μελλοντικά, κάποιο επόμενο έργο του συγγραφέα; Και για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, θα έλεγα ότι ναι, αλλά υπό κάποιες προϋποθέσεις, όπως είναι για παράδειγμα το είδος στο οποίο θα ανήκε αυτό. Εσείς;

Όπως και να έχει, σας εύχομαι καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.