Στις όχθες του Νείλου
Ο Γιάννης και η Μαρίνα Αλεξάνδρου είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ζευγαριών συγγραφέων που αρέσκομαι να διαβάζω τα έργα τους. Μετά από καιρό, τους ''συναντώ'' ξανά μέσα από το νέο τους ιστορικό/κοινωνικό μυθιστόρημα, με τίτλο ''Στις όχθες του Νείλου'', το οποίο κυκλοφόρησε, προσφάτως, από το καινούργιο τους εκδοτικό σπίτι, τις εκδόσεις Μίνωας. Έχοντας, λοιπόν, διαβάσει αρκετά βιβλία των συγγραφέων, μπορώ να πω ότι υπάρχει μία αρμονία στα λεγόμενά τους που ενισχύεται από την αμεσότητα της γραφής τους, το σεβασμό με τον οποίο προσεγγίζουν κάθε θέμα του εκάστοτε έργου τους, όπως και την έρευνα που έχουν κάνει προτού οι σκέψεις τους μετατραπούν σε λογοτεχνικά έργα. Άραγε, τί μας επιφύλασσαν αυτήν τη φορά; Τί θα συναντούσαμε στις όχθες του Νείλου; Ποιες εμπειρίες θα αποκτούσαμε και με ποιον τρόπο εκείνες θα επηρέαζαν τη σκέψη και την ψυχή μας;
''Τρεις γυναίκες από διαφορετικές εποχές συναντιούνται στην Αλεξάνδρεια: η γοητευτική και αξεπέραστη γιαγιά Νόρα, η Βάλη, η εγγονή της, και η Βαΐα, η πανέμορφη θεραπαινίδα της Κλεοπάτρας. Περπατώντας στα δρομάκια και στις γειτονιές της ιστορικής πόλης, αφουγκραζόμαστε τον ψίθυρο που έρχεται από τη μακρινή έρημο και με τις φελούκες τριγυρνάμε στις καλαμιές του Νείλου.
Περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μας οι Πτολεμαίοι, η Κλεοπάτρα και οι Ρωμαίοι. Συναντάμε τη μελαγχολική ματιά του Καβάφη και την αρχοντιά των Ελλήνων στα χρόνια που βασίλευαν εκεί ως βαμβακέμποροι. Ζούμε τις μάχες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ακούμε τα κανόνια του Ελ Αλαμέιν. Τριγυρνάμε στις επαύλεις των Ελλήνων, αυτές που εγκατέλειψαν όταν όλα κρατικοποιήθηκαν μετά τον Νάσερ.
Συγκινούμαστε από τα γυρίσματα που έφερε η ζωή στην οικογένεια του Λέοντα Χρυσού, τα μέλη της οποίας αναγκάστηκαν να φύγουν από την Αλεξάνδρεια, αφήνοντας τα πλούτη τους, για να βρουν τελικά στην Αθήνα αγάπη και ευτυχία. Και με ένα κοσμοπολίτικο πέρασμα από την Ελβετία, τη Νέα Υόρκη και τη Μύκονο, στα ίχνη μιας αστυνομικής περιπέτειας, μεταφερόμαστε στο σήμερα, βιώνοντας συγκλονιστικούς έρωτες, ιστορικές στιγμές, δάκρυα και χαρές. Όλα αυτά μαζί με Έλληνες Αλεξανδρινούς, παλαιότερα και σήμερα…" (Από το οπισθόφυλλο)
Μπορεί να έχετε παρατηρήσει ότι οι συγγραφείς συχνά - πυκνά επιλέγουν να συνδυάσουν το παρόν με το παρελθόν μέσω των ιστοριών των έργων τους. Με αυτόν τον τρόπο μας δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να ζήσουμε σε τόπους και χρόνους μακρινούς από τους δικούς μας, αλλά να γίνουμε κι εμείς με τη σειρά μας ένα αθέατο κομμάτι της ιστορίας. Έτσι και στο παρόν έργο, οι δημιουργοί μας προσφέρουν μία πολυεπίπεδη και ενδιαφέρουσα -από άποψης περιεχομένου- υπόθεση που περιέχει καίρια σημαντικά γεγονότα, μυστήριο, έντονα συναισθήματα, καθώς και κοινωνικά ζητήματα που μας αφορούν και επηρεάζουν τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Τί αγάπησα πολύ στο παρόν βιβλίο; Την αφήγηση από μεριάς των κεντρικών τριών γυναικών, όπου η καθεμία έμοιαζε σα να αντιπροσωπεύει μία συγκεκριμένη περίοδο μέσα στο χρόνο, ''ανοίγοντας'' κι ένα διαφορετικό παράθυρο που μας επιτρέπει να κοιτάξουμε βαθειά μέσα στην ιστορία, καθιστώντας μας σαφές το πόσο διαχρονικά παρόντα είναι κάποια πράγματα στη ζωή μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν... Αν και δεν έχω κοινά βιώματα με κανένα από τα πρόσωπα της πλοκής, ούτε καν έχω επισκεφθεί αυτά τα μέρη που θα λάβουν χώρα τα γεγονότα, ένιωσα σα να ήμουν κι εγώ εκεί. Πόνεσα και χάρηκα. Νοστάλγησα και ήλπισα. Κάποιες φορές δικαιολόγησα και κατανόησα, ενώ κάποιες άλλες δεν το μπόρεσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βιβλίο δεν μου ''πέρασε'' αδιάφορο. Αντιθέτως, με έκανε να δω πτυχές της σύγχρονης ιστορίας και το πως η πολιτιστική ταυτότητα ενός τόπου μπορεί να επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες και να προσαρμόζεται δίχως να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της.
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου