Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Έρωτας και Ψυχή.
Ένα ζευγάρι εραστών αγαπημένων και αλληλένδετων στην αιωνιότητα...
Άραγε, η ανθρώπινη ψυχή και κατ'επέκταση η ύπαρξή της είναι συνδυασμένη με τον έρωτα; Και τί μπορεί να συμβεί όταν ''χαθεί'' ο έρωτας; Πώς μπορεί να πορευθεί μετά η ψυχή μόνη και πονεμένη;
Μήπως ο έρωτας είναι η κατάρα και την ίδια στιγμή η ευχή της ψυχής; Κι αν ναι, με πόση δύναμη μπορεί να μας παροπλίσει;
Αυτές δεν ήταν άλλες από τις αρχικές μου σκέψεις, ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου της ανερχόμενης και με προοπτικές εξέλιξης συγγραφέως Ελπινίκης Καλαγκιά, με τίτλο ''Η σφαγή του έρωτα'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Ένα κοινωνικό-ιστορικό μυθιστόρημα που βασίζεται, εν μέρει, και σε αληθινές μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν εκείνη την ιστορική περίοδο...
''Πόσα μπορεί να αντέξει η αγάπη και να παραμείνει ζωντανή;
Στην τουρκοκρατούμενη Χίο, που το μίσος του εχθρού παραμονεύει σε κάθε γωνιά, δύο νέοι ορκίστηκαν «μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο». Ο Ζαννής και η Ευγενία βίωναν την απόλυτη ευτυχία και ονειρεύονταν μια ελεύθερη ζωή. Υπάρχει, όμως, αγάπη που να μη γίνει ζηλευτή από τη μοίρα;
Λίγο καιρό μετά τον γάμο τους, η Ευγενία θα διαβεί τις πύλες του λεπροκομείου. Η ζωή τής στέρησε απότομα ό,τι της είχε χαρίσει απλόχερα ως τώρα και την ανάγκαζε να ζήσει σαν μια ζωντανή νεκρή. Όμως, η Ευγενία δεν λύγισε ούτε στιγμή. Ήξερε ότι ο Ζαννής δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ και πως θα στεκόταν στο παιδί τους σαν μάνα και πατέρας. Αυτό που δεν ήξερε, ήταν ότι το λεπροκομείο του Αγίου Λαζάρου σε λίγα χρόνια θα παραδιδόταν στις φλόγες της καταστροφής… Στις 30 Μαρτίου 1822, ο Βαχίτ πασάς θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Επιτέλους, η εντολή και οι ενισχύσεις του Σουλτάνου είχαν καταφτάσει. Από το σπαθί του δεν θα ξέφευγε κανείς, μήτε γυναίκα, μήτε παιδί. Η κτηνωδία είχε μόλις ξεκινήσει, το χώμα βάφτηκε κόκκινο από το αίμα αθώων…
Σαράντα χιλιάδες ψυχές αφανίστηκαν από την τουρκική λεπίδα. Ο Ζαννής και η Ευγενία είχαν δώσει όρκο να προστατέψουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, ακόμα και με τη ζωή τους. Το βλέμμα τους την ύστατη στιγμή έλαμψε από αγάπη και περηφάνια. «Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο…» και ας μην αντάμωσαν ποτέ ξανά… Όμως, ακόμα και η σφαγή δεν μπορεί να θανατώσει την ελπίδα. Γιατί τι είναι το αύριο χωρίς αυτήν;" (Από το οπισθόφυλλο)
Η συγγραφέας έχει ένα λόγο κατανοητό, στρωτό και ορθά δομημένο που ξέρει το τί λέει, το πώς το αποτυπώνει πάνω στο χαρτί, το τί ακριβώς θέλει να ''κοινωνήσει'' στο αναγνωστικό κοινό, καθώς και το πού θέλει να μας οδηγήσει όλους κι όλες (αναγνώστες/στριες και πρόσωπα του βιβλίου) στον επίλογο μέσω της πολυπόθητης λύτρωσης. Είναι, επίσης, φανερό ότι προτού προβεί στη συγγραφή του παρόντος έργου, η δημιουργός έχει κάνει μία ενδελεχή έρευνα και ταυτόχρονα έχει ''μεταφέρει'' όλη της την αγάπη για το νησί της Χίου. Ένα νησί και οι κάτοικοι του οποίου είναι τα θύματα μίας εκ των μεγαλύτερων κτηνωδιών εις βάρος της ανθρωπότητας και καταστροφών που έχει λάβει χώρα στον τόπο μας.
Πόνος και ελπίδα.
Έρωτας και μίσος.
Καταστροφή και πόλεμος.
Πίκρες και ευτυχία.
Και πολλά ακόμη αντιφατικά ζεύγη συνθέτουν όλο το σκηνικό της υπόθεσης του βιβλίου... Ένα βιβλίο και πιο συγκεκριμένα η υπόθεσή του που μας κάνει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε και έντονη λύπη και θυμό για όλα τα άσχημα που τόσο άδικα και αναίτια έζησαν αυτοί οι άνθρωποι τότε...
Ναι, δεν είναι ένα εύκολο κι ανάλαφρο ως προς την ανάγνωσή του βιβλίο. Η πραγματικότητα ''παντρεύεται'' με τη μυθοπλασία και οι γλαφυρές περιγραφές των σκηνών από τη δημιουργό ''γέννησαν'' πληθώρα ρεαλιστικών και σχεδόν απτών εικόνων στο μυαλό μου. Σκηνές που χαράχθηκαν στη σκέψη και στην ψυχή μου. Προσωπικά βρέθηκα να περνώ από διάφορα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα... Ήθελα να φτάσω στο τέλος και να νιώσω... Τί; Λύτρωση; Πώς όλα ήταν ένα κακό όνειρο; Αποκύημα της φαντασίας της δημιουργού; Μα όχι! Η ιστορία πρέπει να ειπώνεται και να μαθαίνεται και να μη χάνεται, διότι μας προσφέρει χρήσιμα για τη ζωή μας μηνύματα...
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου