Ο βυθός αλλιώς
Δεν το έχω κρύψει ποτέ έως σήμερα ότι υπάρχουν συγγραφείς (εγχώριοι και μη) που διαβάζοντας τα βιβλία τους μπαίνω σε μία διαφορετική τροχιά σκέψης. Όχι! Να το πω πιο σωστά. Με κάνουν να θέλω να δω τα πράγματα έξω από τα όποια ''στεγανά'' και να βάλω τον εαυτό μου σε ξένα ''παπούτσια''. Να νιώσω πως στριμώχνομαι, αλλά και να απελευθερώνομαι. Να πάρω μία γερή γεύση ζωής μαζί με τα όποια καλά κι άσχημα μπορεί να τη συνοδεύουν. Μία, λοιπόν, εξ αυτών των συγγραφέων και η Μαρία Βουζουνεράκη, η οποία στο τρίτο της μυθιστόρημα (το οποίο διάβασα), με τίτλο ''Ο βυθός αλλιώς'' (κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική) με έκανε να πάρω το όποιο ρίσκο και να δω το βυθό αλλιώς...
Ως άβυσσος, συχνά - πυκνά, χαρακτηρίζεται η ανθρώπινη ψυχή και μία πιθανή ''βουτιά'' στα αβαθή της μοιάζει σαν μία άλλη πτώση στο κενό δίχως δίχτυ ασφαλείας από κάτω, που ίσως να μας παρείχε την απαραίτητη δόση προστασίας από τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα αυτής της ιδιότυπης ''πρόσκρουσης''. Μία, ουσιαστικά, αντιπαράθεση με τον ίδιο μας τον εαυτό κι όλα όσα κρύβουμε μέσα μας και μας φοβίζει η σκέψη και μόνο να έρθουν στο φως... Αν, όμως, αν τολμήσουμε να κάνουμε αυτό το ''άλμα'', υπάρχει περίπτωση να χαθούμε, ολότελα, μέσα στη δίνη του σκοταδιού, ή, θα αναδυθούμε με μία ανοδική πορεία προς το φως που θα συνοδεύεται από μία σιγουριά και αστείρευτη δύναμη;
''Ένας βυθός η ζωή μας· ένας απρόσμενος, μαγικός, ανεξερεύνητος βυθός, που στα μάτια μας άλλοτε φαντάζει ελκυστικός κι άλλοτε τρομακτικός. Η ιδέα του άγνωστου που κρύβει μαγνήτιζε τους ανθρώπους από πάντα. Υπάρχουν κάποιες φορές, όταν τα κύματα της θάλασσας καταφέρνουν να τον θολώσουν, που το απύθμενο σκοτάδι του τους τρομάζει, μετατρέποντάς τον σε απρόσιτο κι επικίνδυνο γι’ αυτούς. Όμως ποτέ δεν στάθηκε ικανό να τους αποτρέψει να βουτήξουν στα βαθιά του νερά και ν’ ανακαλύψουν τους θησαυρούς που βρίσκονται κρυμμένοι στα έγκατά του· να προσπαθήσουν να τον κατακτήσουν. Η Πέρσα, αν και γεννήθηκε στο νησί της Αίγινας, δεν επιδίωξε ποτέ να εξερευνήσει τον δικό της βυθό. Ούτε την ενδιέφερε να μάθει τι κρύβεται στην αγκαλιά του. Από παιδί ακόμα, επιζητούσε ένα και μόνο πράγμα: να την αγαπούν και να της το δείχνουν. Ήθελε να παραμείνει στην επιφάνεια με όποιο κόστος. Τι έχει μεγαλύτερη αξία τελικά; Να επιπλέουμε στα θολωμένα νερά της ζωής μας, παραμένοντας ασφαλείς ή να τολμάμε να κατανικήσουμε τον φόβο μας βουτώντας εντός τους; " (Από το οπισθόφυλλο)
Δεν είναι ούτε η πρώτη, μα ούτε η τελευταία φορά που διαβάζω έργο της συγγραφέως. Κι όμως κάθε φορά καταφέρνει να με παρασύρει (με την καλή έννοια) σε ένα γαϊτανάκι σκέψεων και συναισθημάτων και να μου καταστήσει όσο πιο οικείο και εύληπτο σχεδόν καθετί που παρουσιάζει μέσω των ιστοριών της, ακόμη κι αν εγώ, ή, κάποιο κοντινό μου πρόσωπο δεν έχω/έχει βρεθεί ποτέ έως σήμερα σε ανάλογη θέση. Ναι, το ίδιο μου συνέβη και με το παρόν έργο. Αν και δεν έχω ίδια βιώματα κι ενώ απέχω πολύ από την κεντρική πρωταγωνίστρια -σε πολλά επίπεδα- ένιωσα σα να τη γνωρίζω. Προβληματίστηκα και ίσως να αναθεώρησα και για πράγματα που ίσως να τα είχα ως δεδομένα, ή, που ασυνείδητα άφηνα στην άκρη, πιστεύοντας ότι δε με αφορούν ούτε τώρα ούτε μελλοντικά...
Το βιβλίο από τη στιγμή που ξεκίνησα την ανάγνωσή του έως και την ολοκλήρωσή του δεν το αποχωρίστηκα λεπτό. Το διάβασα με μία ανάσα. Σαν εκείνες τις μεγάλες ανάσες που παίρνουμε, όταν θέλουμε να κάνουμε ένα μακροβούτι στη θάλασσα. Μόνο που αυτή η βουτιά έχει ως στόχο την ψυχή μας. Ποιος/α ο/η νικητής/τρια σε μία τέτοια ''μάχη''; Θα μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν; Να συγχωρήσουμε όσους/ες μας πλήγωσαν, μα και τον ίδιο μας τον εαυτό; Ποιος ο ρόλος της αποδοχής; Και κυρίως, πόσο πιθανή φαντάζει μία λύτρωση μετά απ'όλα αυτά; Οι απαντήσεις μέσα στις σελίδες του βιβλίου...
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.
Κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου