Ας γνωρίσουμε τον συγγραφέα Άγγελο Γαλάνη

Φεβρουαρίου 17, 2023

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΑΛΑΝΗΣ

Οι δημιουργοί συστήνονται...κι ας γνωρίσουμε τoν συγγραφέα Άγγελο Γαλάνη

Γράφει ο Άγγελος Γαλάνης

Χαίρετε, είμαι ο Άγγελος Γαλάνης. Πρόσφατα εκδόθηκε το μυθιστόρημά μου με τίτλο «Όνειρα από Ιστό», το οποίο αποτελεί και το πρώτο μου βιβλίο που βλέπει πώς είναι ο κόσμος εκτός των συνόρων του υπολογιστή μου. Οπότε σας συστήνομαι μέσα από αυτό το σημείωμα σε απόλυτο συγχρονισμό με την αυλαία της λογοτεχνικής μου διαδρομής να ανοίγει. Με πιάνετε λοιπόν σε κατάσταση πλήρους άγνοιας για το τι θέα θα αντικρύσω μπροστά μου από την οπτική της σκηνής, με μάτια μισόκλειστα από το απότομο θάμπωμα του προβολέα.

Μεγάλωσα στην Αθήνα, σε μία ήσυχη γειτονιά της Άνω Ηλιούπολης, και αυτό που είχα για γείτονα στην απέναντι μεριά του δρόμου του σπιτιού μου ήταν το βουνό του Υμηττού. Ένας περίεργος μα υπέροχος φίλος. Μία σταθερή, αστείρευτη πηγή μυστηρίου. Χρόνια μετά έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν αυτή η φιλία ήταν ένας από τους λόγους που οι περισσότερες ιστορίες που κατάστρωνα είχαν και ένα βουνό σαν σημείο αναφοράς. Ήταν συνηθισμένο μου παιχνίδι τότε να πιάνω και να κακοποιώ μία πανέμορφη γραφομηχανή Royal της μητέρας μου. Η εικόνα είναι ολοκάθαρη ακόμη στη μνήμη μου. Τα παιδικά μου δάχτυλα να χτυπούν ασυγχρόνιστα τα κομψά πλήκτρα της γραφομηχανής και το χαρτί να υποφέρει σιωπηλά το συνεχές μου, πειραματικό πλην βάρβαρο μαστίγωμα. Οι ιστορίες που γεννιόντουσαν από αυτή τη διαδικασία περιείχαν ξεχειλωμένη παιδική φαντασία, ό,τι περνούσε για μυστήριο στο μυαλό μου τότε, μπόλικο παραβρασμένο τρόμο, και φυσικά ένα βουνό πάντοτε κοτσαρισμένο μέσα στο τοπίο.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τη στιγμή που γράφω ετούτες τις γραμμές μόλις συνειδητοποιώ πόσο με έχει επηρεάσει εκείνη η παλιά φιλία. Οι εποχές ήταν αρκετά διαφορετικές, οπότε το να με αφήσουν οι γονείς μου να σουλατσάρω μονάχος μου στα χαμηλά μονοπάτια του τότε κατάφυτου βουνού δεν ήταν τόσο αδιανόητο όσο θα ήταν για έναν γονιό σήμερα. Οι βόλτες αυτές ανάμεσα στα δέντρα νομίζω με έμαθαν να παρατηρώ, να τρέφω τη φαντασία με την παρατήρηση. Την παρατήρηση όσων έβλεπα γύρω μου, μα και όσων δεν έβλεπα. Και η σύνδεση που μόλις έκανα στο μυαλό μου με εκείνη την εποχή και εκείνες τις εξορμήσεις έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που βλέπω σήμερα το βασικό εργαλείο της συγγραφής. Τις λέξεις. Πιστεύω ότι οι λέξεις και η γλώσσα παίζουν μεγάλο ρόλο στον τρόπο που σκεπτόμαστε, που αντιλαμβανόμαστε τις έννοιες γύρω μας. Δεν εννοώ ότι είναι οι λέξεις που κάνουν τις έννοιες. Κάθε άλλο. Ωστόσο αν οι έννοιες είναι τα δέντρα, τότε οι λέξεις είναι τα κλαδιά. Είναι γεννημένες από αυτές, κομμάτι τους. Μας δίνουν λαβές και πατήματα, ώστε να πιαστούμε και να παρατηρήσουμε αυτά τα δέντρα των εννοιών από διάφορες οπτικές γωνίες, να τις ακουμπήσουμε, να πατήσουμε γερά επάνω τους. Να τις χειριστούμε και να τις διαπραγματευτούμε καλύτερα. Η συγγραφή αποτελεί μια βόλτα ανάμεσα σε αυτά τα δέντρα, να πιάνεσαι από κλαδί σε κλαδί σαν τον Ταρζάν, προσπαθώντας να βρεις τις πιο διασκεδαστικές διαδρομές, αυτές με την καλύτερη δυνατή θέα. Όσο δυσκολότερη η διαδρομή ανάμεσα στα δέντρα των εννοιών, τόσο πιο συναρπαστική.

Φυσικά αυτό είναι κάτι που προϋποθέτει και κινδύνους. Κάποια κλαδιά σπάνε, δεν είναι και τόσο γερά. Δεν μπορείς να πιαστείς από δαύτα με πολλή φόρα ή να βρεις σταθερό πάτημα επάνω τους. Θέλει εμπειρία και προσοχή αυτού του είδους η ταρζανιά, όπως και να μαθαίνεις από τα λάθη σου. Όσο ψηλότερα ανεβαίνεις, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η πτώση, και κάποια από αυτά τα δέντρα είναι πανύψηλα, ούτε που έχουμε ονειρευτεί τις κορυφές τους. Επίσης βουνά έχουν κακοτοπιές, και τα δάση των εννοιών έχουν μονοπάτια σκοτεινά από την πυκνή βλάστηση, δεν θέλει και πολύ να χάσεις τον προσανατολισμό σου. Εντούτοις κατά την ταπεινή μου άποψη, αξίζει τον κόπο, και με το παραπάνω. Ίσως και να το έχει η μοίρα μας να περιπλανιόμαστε στα δέντρα, μιας και από εκεί ξεκινήσαμε σαν είδος. Μπορεί να κατεβήκαμε από δαύτα μόνο και μόνο για να κάνουμε έναν μεγάλο κύκλο και να ξαναγυρίσουμε επάνω τους, μα αυτή τη φορά με τη νόηση και όχι με το σώμα μας. Όπως και να έχει το πράγμα, να με συμπαθάτε που διάλεξα να σας συστηθώ με μια τέτοια αναδρομή σε παλιές φιλίες και τη σχέση τους με το σήμερα, μα άρμοζε στην περίσταση πιστεύω. Κάνω ένα νέο ξεκίνημα, και φάνηκε πρέπον να συστηθώ με την αναφορά ενός παλιότερου ξεκινήματος. Κάτι σαν φόρος τιμής, βρε παιδί μου. Και αν θέλω να είμαι ακριβοδίκαιος, η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτό το σημείωμα με γνωρίσατε πολύ καλύτερα από ότι αν σας παρέθετα καμιά εικοσαριά βιογραφικά. Και για να μην κουράσω άλλο – ιδιότητα που παίζουμε στα δάχτυλα εμείς οι συγγραφείς - θα ρίξω την πρώτη διαταγή στα δάχτυλα να σταματούν να ταλαιπωρούν το πληκτρολόγιο. Ναι, φυσικά και δεν την έκοψα ποτέ αυτή τη συνήθεια.

Συνοψίζοντας, θα πω έτσι για την ιστορία ότι οι ιστορίες μου δεν άλλαξαν και πολύ από εκείνες που γεννιόντουσαν σε εκείνη τη Royal. Έχουν το μυστήριό τους, έχουν τον τρόμο τους, ε, και βουνά βέβαια. Όμως φίλε αναγνώστη, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για ό,τι άλλο έχει κατεβάσει η κούτρα μου. Υπάρχει φως αναμμένο στο μαγαζί αλλά και μπόλικες σκοτεινές γωνίες. Η πόρτα είναι παραδοσιακά ορθάνοιχτη και όποιος θέλει μπαίνει, δική του η ευθύνη. Κώδικας ενδυμασίας δεν υπάρχει, το μόνο που θα σε συμβούλευα να μην φορέσεις είναι οτιδήποτε στενεύει το μυαλό. Άσ’ το ελεύθερο να ανασαίνει και κόπιασε. Αν έχεις πάλι κάτι άλλο να κάνεις, καλή συνέχεια, να πας στο καλό, και ίσως τα ξαναπούμε. Εμείς εδώ θα είμαστε.

Το βιβλίο "Όνειρα από ιστό'' κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.