Η πόλη της σιωπής

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Όσο περνάνε τα χρόνια καί μεγαλώνω,τόσο παρατηρώ τον εαυτό μου να διαμορφώνει διαφορετική στάση καί άποψη προς την σιωπή. Άλλες φορές αισθάνομαι να με ''πνίγει'' καί να μου προκαλεί έντονα συναισθήματα όπως φόβο καί απελπισία καί άλλες φορές μου προσφέρει αυτήν την πολυπόθητη ψυχική γαλήνη. Σε ένα,όμως,συμπέρασμα δύναμαι να καταλήξω με σιγουριά. Κι αυτό δεν είναι άλλο,από την τεράστια δυναμική που έχει η σιωπή. Ναι,δεν υπερβάλλω. Η σιωπή μπορεί είτε να κρύβει αλήθειες που όταν ειπώνονται/αποκαλύπτονται να μας πονούν,είτε να φωνάζει με στεντόρια φωνή καί να είναι ακόμα πιο εκκωφαντική.

Η συγγραφέας Μέρι Λόσον με το βιβλίο της ''Η πόλη της σιωπής'' (υποψήφιο για βραβείο Booker 2021) επιλέγει να μας μιλήσει για την σιωπή καί τα αποτελέσματα αυτής σε ένα κοινωνικό πλαίσιο,όπως είναι μία πόλη. Άραγε,οι κάτοικοί της είχαν μάθει να συμβιώνουν με την σιωπή επειδή κατά κάποιον τρόπο τους είχε επιβληθεί αυτή η ιδιότυπη συνθήκη,ή,ήταν μία ηθελημένη δική τους απόφαση; Μήπως με τον έναν,ή,τον άλλον τρόπο ένιωθαν μία ασφάλεια καί απέφευγαν οτιδήποτε οδυνηρό; Για να είμαι ειλικρινής,δεν μπορούσα να δώσω ικανοποιητικές,-τουλάχιστον για μένα-,απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα που ενεργοποίησαν την σκέψη μου,προτού διαβάσω το βιβλίο. Οπότε,αφέθηκα στην ιστορία του...

"Στην επαρχιακή πόλη Σόλας του Οντάριο η οκτάχρονη Κλάρα προσπαθεί να μείνει ψύχραιμη, καθώς η έφηβη αδελφή της Ρόουζ έχει φύγει από το σπίτι εδώ και δύο εβδομάδες και από τότε δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Οι γονείς της προσπαθούν να δείχνουν ατάραχοι και σε κάθε ερώτηση της μικρής Κλάρα απαντούν καθησυχαστικά. Η αστυνομία έχει ήδη κινητοποιηθεί και αναζητεί τη Ρόουζ σε κάθε σπιθαμή μέσα και έξω από την πόλη. Η Κλάρα όμως έχει να διαχειριστεί και άλλο ένα απρόσμενο γεγονός: στο σπίτι της γειτόνισσάς τους, της κυρίας Ελίζαμπεθ Όρτσαρντ, εισβάλλει ξαφνικά ένας κύριος που φαίνεται ότι θέλει να εγκατασταθεί εκεί. Η Κλάρα ταράζεται και δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει: ξέρει πως η κυρία Όρτσαρντ βρίσκεται στο νοσοκομείο γιατί είναι άρρωστη. Μάλιστα της έχει εμπιστευτεί τον γάτο της Μόουζες για να τον ταΐζει μέχρι εκείνη να επιστρέψει. Ποιος λοιπόν είναι αυτός ο άνθρωπος που μένει στο σπίτι της και μετακινεί τα πράγματά της;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Ξεκινώντας την ανάγνωση,έκανα το σφάλμα να παρασυρθώ από την αρχική μου εντύπωση πως έχουμε να κάνουμε με κάποιο αστυνομικό θρίλερ. Η αλήθεια είναι πως η συγγραφέας έχει έναν δικό της ξεχωριστό τρόπο ώστε να χτίζει βήμα-βήμα την ιστορία καί ουσιαστικά η αφήγηση ξεχωριστά από κάθε πρόσωπο να μας δίνει ένα επιπλέον κομμάτι του παζλ. Άν καί δεν μιλάμε για μία αμιγώς αστυνομική υπόθεση,το κοινωνικό κομμάτι υπερτερεί,με αποτέλεσμα η συγγραφέας να θέτει επί τάπητος σοβαρά ζητήματα που μας απασχολούν σε ατομικό,ή,γενικευμένο επίπεδο μέσα στην κοινωνία όπου ζούμε.

Ξέρω πως μπορεί να σας φανεί ως κλισέ,μα η συγγραφέας θα μιλήσει για τις οικογενειακές σχέσεις,τις αντιπαραθέσεις μεταξύ γονέων καί εφήβων καί κατ'επέκταση την σχέση ανάμεσα σε γονείς καί τα παιδιά τους,το πόσο λανθασμένα κάποιοι γονείς δείχνουν την προτίμησή τους σε ένα,ή,περισσότερα παιδιά τους έναντι κάποιου άλλου,την αδελφική αγάπη καί δέσιμο,τις ερωτικές σχέσεις,την ανάγκη για φυγή καί νέα αρχή,την απώλεια καί την εμπιστοσύνη,το μητρικό ένστικτο,την συμφιλίωση με το παρελθόν,καθώς καί τους κινδύνους που ελλοχεύουν εκεί έξω καί περιμένουν εναγωνίως τα επόμενα θύματά τους.

Με λόγο ευθύ,γρήγορο,οικείο καί ορθά δομημένο,η συγγραφέας μας παρουσιάζει μία ιστορία αληθοφανή που με έκανε να πιστέψω πως ίσως να την έχω ξανακούσει στο παρελθόν,ή,έστω να έχει τύχει να συναντήσω κάπου,κάπως,κάποτε κάποιον/α από τα πρόσωπα που θα πρωταγωνιστήσουν καί θα γίνουμε κομμάτι του κόσμου τους για όσο διαρκέσει η ανάγνωση. Μπορεί καί λίγο παραπάνω... Εμένα,πάντως,το βιβλίο μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση,που δεν την βρήκα καθόλου ενοχλητική. Αντιθέτως,θα ψάξω μελλοντικά κι άλλα έργα της ιδίας.

Αναζητήστε το. Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΕΡΙ ΛΟΣΟΝ (MARY LAWSON)

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: A Town Called Solace

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΣΤΕΡΓΙΑ ΚΑΒΒΑΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ