Κατά Ιωάννη

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

 Υπάρχουν βιβλία που διαβάζοντάς τα μας αφήνουν με την αίσθηση πως πέρασε ένας σαρωτικός τυφώνας παρασύροντας καί κλονίζοντας συθέμελα την ψυχή μας...

   Βιβλία που μας οδηγούν στην άκρη ενός νοητού γκρεμού με την συναισθηματική μας φόρτιση να εναλλάσσεται συνεχώς καί να ''χτυπά'' κόκκινο...

   Ίσως να μοιάζει πως δεν υπάρχουν στιγμές κατάπαυσης αυτής της εσωτερικής τρικυμίας,μα εντέλει μέσω αυτής της κάθαρσης να φτάνουμε στην λύτρωση... 

   Είναι βιβλία που δεν βρίσκεις τα κατάλληλα λόγια για να τα περιγράψεις,κι όσες φορές προσπαθείς,είναι λες κι έχουν στερέψει οι λέξεις... 

   Κι όμως,είναι βιβλία που χαράσσουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στην ψυχή μας,κι όσες φορές κι αν τα διαβάσουμε,μας προκαλούν τα ίδια συναισθήματα...

   Όχι μία,όχι δύο,αλλά η παρούσα είναι η τρίτη προσπάθεια να τιθασεύσω την σκέψη μου καί να σας μιλήσω για το νέο βιβλίο του συγγραφέα Σπύρου Πετρουλάκη,με τίτλο ''Κατά Ιωάννη'',που κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Μίνωα. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που μου απέδειξε,περίτρανα,τους λόγους για τους οποίους είμαι πιστή αναγνώστρια του συγκεκριμένου συγγραφέα,αλλά καί την αιτία που με έκανε,-από το πρώτο δικό του έργο που διάβασα-,να τα αγαπήσω τόσο βαθειά κι ολοκληρωτικά. Ναι,όλα τα βιβλία του που έχω διαβάσει έως τώρα έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου,μα το παρόν βιβλίο ήρθε να ''μοιραστεί'' την πρωτιά μαζί με τα βιβλία ''Η εξομολόγηση'' καί ''Η Παναγία της φωτιάς''. Κι αυτό συνέβη διότι αγάπησα,συμπόνεσα,δικαιολόγησα,κατανόησα καί συγχώρεσα (εντός κι εκτός εισαγωγικών) τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτά τα βιβλία. Τους/τις αποκαλώ με τα μικρά τους ονόματα καί τους/τις αισθάνομαι σαν πραγματικούς ανθρώπους κι όχι σαν λογοτεχνικούς/ες ήρωες καί ηρωϊδες. Κι αν σας ακούγεται κάπως παράξενο αυτό που λέω,θέλω να με πιστέψετε,διότι είναι η αλήθεια μου...

   Ξεκινώντας να γράφω τις σκέψεις μου,σταματούσα,έσβηνα καί πρόσθετα,αλλά δεν με ''κάλυπταν'' τα ίδια μου τα λόγια. Όχι,δεν είμαι συγγραφέας,ούτε έχω καμία πρόθεση να γίνω,μα ήθελα να μεταφέρω αυτούσια τα όσα ένιωσα καί πρόσεχα μην άθελά μου έλεγα κάτι που θα αφαιρούσε το οτιδήποτε από την αξία της ιστορίας. Άλλωστε,δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης της πένας του συγγραφέα. Δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Αντιθέτως,κάθε φορά αποδεικνύει το πόσο εύστοχη,πλούσια,περιγραφική καί μεστή είναι η γραφή του. Η ευγλωττία του,ο λόγος του που βιβλίο με το βιβλίο μεστώνει όλο καί περισσότερο,καθώς καί τα θέματα που επιλέγει κάθε φορά να θίξει,-πάντα με προσοχή καί σεβασμό-,όχι μόνο με ψυχαγωγούν,μα ταυτόχρονα με ''απογυμνώνουν'' καί με ξαναγεμίζουν με χιλιάδες σκέψεις καί συναισθήματα... Βιρτουόζος στο να προβαίνει σε ένα άρτιο ψυχογράφημα της ανθρώπινης ψυχής,ο συγγραφέας θα μιλήσει για πολλά...

   "Χανιά, σήμερα

Στην Ιερά Μονή της Παναγιάς Ακρωτηριανής ο συντηρητής έργων τέχνης Σταύρος Βεγράκης ανακαλύπτει μια αριστουργηματική και συνάμα «βλάσφημη» εικόνα, που κανείς δεν θα περίμενε να βρίσκεται σ’ ένα μοναστήρι. Ποιος είναι, άραγε, ο άγνωστος δημιουργός της, του οποίου την τέχνη χαρακτηρίζει ένας γνήσιος και απαράμιλλος ρεαλισμός, και κυρίως πώς έφτασε να ακολουθήσει μια τόσο τολμηρή τεχνική στις αγιογραφίες του;

Σε ένα ταξίδι του στη Σμύρνη ο Βεγράκης θα βρει την άκρη της ιστορίας σε ένα εντελώς απρόσμενο μέρος. Επιστρέφοντας στα Χανιά, θα του αποκαλυφθεί μια τραγική ιστορία, βαθιά θαμμένη στη μνήμη της πόλης.

Χανιά, 1900-1922

Μια μάνα ψαλιδίζει με άκαρδο πείσμα τις φτερούγες που πάνε να φυτρώσουν στις πλάτες του παιδιού της. Ξεφεύγοντας για λίγο από το υγρό υπόγειο, τη φυλακή του, ο Ιωάννης, ένας «ατελής» άνθρωπος, πασχίζει να φτάσει στην τελειότητα. Ο νεαρός ζωγράφος τολμά το αδιανόητο, αδιαφορώντας για το τίμημα. Βλασφημία ή ωδή στον έρωτα είναι η δημιουργία του; Ποιος, όμως, μπορεί να κρίνει την τέχνη που πηγάζει από την αλήθεια της ψυχής;

Στη δίνη της ανασφάλειας και των τραγικών ιστορικών γεγονότων, δύο νέα παιδιά δεν διστάζουν να ερωτευτούν μέχρις εσχάτων. Έναν αιώ­να μετά, η αγάπη, η ανθρώπινη αναλγησία και το φοβερό τέλος είναι αδύνατο να ξεχαστούν…" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Με παράλληλη δράση καί αφήγηση σε παρόν καί παρελθόν,με τα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα σε δύο διαφορετικά μέρη,η ιστορία δεν αποκλίνει σε κανένα σημείο. Είναι σαν να έρχεται το ένα γεγονός να αιτιολογήσει καί να ''κουμπώσει'' πάνω στο άλλο ώστε να δοθούν οι όποιες απαντήσεις. Έρωτας,πόνος,προδοσία,μίσος,ρατσισμός,αδικία,άνθρωποι με διαφορετικές πεποιθήσεις,θρήσκευμα καί έθιμα,ένοχα μυστικά,αλλά καί το ζήτημα της πίστης είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό το αλλιώτικο ''υφαντό''... Η τραγικότητα όλων των προσώπων όμοια με εκείνη των αρχαίων τραγωδιών δεν οδηγεί πάντα στην λύτρωση με τον τρόπο που εμείς την εννοούμε καί την προσδοκούμε κι ένα ''γιατί'' είναι σχεδόν μόνιμα καρφωμένο στα χείλη μας. Αλλά θα μου πείτε πως έτσι είναι η ζωή καί πολλές φορές η ανθρώπινη φύση δείχνει να μην μπορεί να αντιληφθεί καί να αγκαλιάσει την καλοσύνη... 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΣΠΥΡΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ