ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

"Aκόμα και να πονέσεις, μην φοβηθείς, σημαίνει πως είσαι ζωντανός και παλεύεις, δοκιμάζεσαι. Μην σκέφτεσαι μοναχά τον πόνο, αλλά και την ευτυχία που διαβάζεις στο πρόσωπο του άλλου όταν είστε μαζί."

    Από μικρή έχω μάθει πως πρέπει να χρησιμοποιώ με φειδώ εκφράσεις του τύπου ''για πάντα'',ή,''ποτέ'',καθώς η ίδια η ζωή επιλέγει να μας αποδείξει πως όταν κάνουμε διάφορα σχέδια καί όνειρα,έρχεται να μας τα ανατρέψει. Όχι,απαραίτητα,πως όλο αυτό είναι κάτι αρνητικό. Ναι,μην σας παραξενεύει αυτό που σας λέω. Οι δυσκολίες καί οι όποιες αναποδιές,ακόμη καί ο πόνος,λειτουργούν με τέτοιον τρόπο ώστε να πολλαπλασιάζεται η χαρά καί να εκτιμάμε περισσότερο τα όσα καλά έχουμε στη ζωή μας. Άρα,γιατί να μην ζούμε στο έπακρο καί με όλη μας την ψυχή δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάμε καί μας αγαπούν αληθινά,με ανιδιοτέλεια καί χωρίς να λέμε πολλά καί να κάνουμε βαρυσήμαντες δηλώσεις; Γιατί να μην μας αρκεί αυτό που ζούμε τώρα καί είναι καθηλωτικό; Ας μη αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα,αλλά να καταπιανόμαστε με ό,τι πραγματικά αξίζει.
    Έχοντας διαβάσει τα δύο προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως Θεώνης Μπριλή,δε γινόταν να μην διαβάσω καί το τελευταίο της βιβλίο,με τίτλο ''ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ",που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Έξη. Ναι,ξέρω πως έχει περάσει κάμποσο διάστημα από τότε που εκδόθηκε,μα τώρα ένιωσα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το διαβάσω. Αντιλαμβανόμενη από τα συμφραζόμενα άλλων αναγνωστών/στριων τι επρόκειτο να συναντήσω μέσα στις σελίδες του βιβλίου,δεν αισθανόμουν έτοιμη σε ψυχικό επίπεδο να το κάνω. Ξέρω πως ίσως να ακούγεται κουτό,με δεδομένο πως μιλάμε για ένα προϊόν μυθοπλασίας,αλλά τα αισθηματικά μυθιστορήματα που υπογράφει η συγγραφέας Θεώνη Μπριλή ανήκουν ανάμεσα σε εκείνα που επιλέγω συνειδητά να διαβάζω καί να με επηρεάζουν αναλόγως....
   "Ο Ερρίκος και η Ναταλία μεγάλωσαν από παιδιά μαζί. Μοιράζονταν τα καλοκαίρια τους και στην πορεία της ζωής τους τον έρωτα. Έναν έρωτα δυνατό, που όμως έπρεπε να μείνει κρυφός, γιατί υπήρχαν μυστικά, που αν έβλεπαν το φως της αλήθειας, θα γκρέμιζαν συθέμελα τις ζωές αγαπημένων τους προσώπων. Γι’ αυτό έπρεπε να τραβήξουν δρόμους διαφορετικούς, να ξεχάσουν. Όμως η φωτιά που σιγοκαίει δεν θέλει και πολύ για να δυναμώσει, ένα φύσημα του ανέμου φτάνει… Εννέα χρόνια μετά, μια τυχαία συνάντηση θα τους φέρει ξανά αντιμέτωπους με αυτό που ελπίζουν και φοβούνται περισσότερο, με την αγάπη τους. Γιατί τα αισθήματα των ανθρώπων δεν χάνονται ποτέ, αν είναι αληθινά. Ο Ερρίκος με τη Ναταλία θα παλέψουν για άλλη μια φορά να ακολουθήσουν το ξημέρωμα μιας νέας ζωής και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο είναι αυτή που θα τους δώσει τη δύναμη να αντέχουν… Γιατί το αύριο ξημερώνει κάθε μέρα και σε καλεί να το ακολουθήσεις, είσαι δεν είσαι έτοιμος." (Περίληψη οπισθοφύλλου)
    Η συγγραφέας,-κατ'εμέ-,έχει ένα ατού στα χέρια της όταν πλάθει τους χαρακτήρες των προσώπων των βιβλίων της. Όλοι κι όλες άρτια δομημένοι/ες τους/τις ντύνει μία αληθοφάνεια καί συνάμα τραγικότητα που μας επιτρέπουν,όχι μόνο να ταυτιστούμε μαζί τους,αλλά να αναπτύξουμε πληθώρα συναισθήματα που η έντασή τους παρατείνεται για ώρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης. Γιατί,αλλιώς,δεν θα είχαν θέση σε ένα ανάλογο βιβλίο. Πώς θα μπούμε στην θέση τους καί θα σκεφτούμε καί θα κατανοήσουμε όσα νιώθουν καί βιώνουν; Προσωπικά θεωρώ πως οι χαρακτήρες των προσώπων πρέπει να προσαρμόζονται στο είδος που εντάσσονται,διότι σε αντίθετη περίπτωση θα χαθεί το όποιο νόημα επιθυμεί να ''κοινωνήσει'' ο/η εκάστοτε συγγραφέας στο αναγνωστικό κοινό. Τώρα,όσον αφορά,πιο συγκεκριμένα,την γραφή της συγγραφέως στο παρόν μυθιστόρημα,θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως είναι στα καλύτερά της. Μεστός καί κατανοητός λόγος,περιεκτική ιστορία,γλαφυρές περιγραφές σκηνών,τόσες όσες χρειάζονταν ανατροπές,έντονα πάθη,λάθη,μυστικά,αδικίες εις βάρος αθώων,έξυπνοι ρεαλιστικοί διάλογοι μεταξύ των προσώπων καί ένα φινάλε που συγκλονίζει είναι μερικά από τα θετικά στοιχεία του βιβλίου. 
   Στο κάτω μέρος του οπισθοφύλλου υπάρχει η φράση ''Το για πάντα δεν υπάρχει. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές, σχέσεις και αισθήματα, που διαρκούν παντοτινά…" καί είναι ίσως ένας τρόπος για να νιώσουμε παρηγοριά καί ελπίδα στη ζωή μας. Είναι αυτό που σας έλεγα στην αρχή,πως πρέπει να σκεφτόμαστε την αξία των ανθρώπων όσο είναι παρόντες στη ζωή μας καί να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που τους/τις γνωρίσαμε καί νιώσαμε τόσα πολλά. Όχι,η αγάπη καί ο έρωτας δεν χάνονται,μα μπορούν να διαρκέσουν ακόμη κι αν ένας άνθρωπος έχει φύγει από τη ζωή. Οι μνήμες των όσων ζήσαμε μαζί είναι τόσο δυνατές καί ικανές ώστε να τα κρατήσουν ζωντανά στη ζωή μας μέχρι τέλους....
    Καί μην με βλέπετε τώρα,ή πιο σωστά,διαβάζετε τα όσα γράφω καί φαίνομαι ήρεμη. Δεν σας το κρύβω πως κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης γέλασα,έκλαψα,πόνεσα,αγανάκτησα καί εντέλει ένιωσα εν μέρει την πολυπόθητη λύτρωση. Ίσως να υπάρξετε κι εσείς που δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου,λέγοντας πως οι ήρωες καί οι ηρωϊδες δε λυτρώνονται καί θα είναι απόλυτα σεβαστή η άποψή σας,αλλά εγώ βλέπω μία λύτρωση πέρα από τα συνηθισμένα καί αναμενόμενα. Δεν έρχεται πάντα με βάση το δικό μας σκεπτικό,ή,''πρέπει''. Καί κάπου εδώ θα αποχαιρετήσω όλα τα πρόσωπα της ιστορίας,έναν προς έναν καί μία προς μία. Πλέον,έχουν μία θέση στην σκέψη μου κι αυτήν την φορά μπορώ να πω με σιγουριά για πάντα.
Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΘΕΩΝΗ ΜΠΡΙΛΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΞΗ





    
    

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Λάχεσις

Η κόρη της λήθης

Ο δρόμος των αυτοκρατόρων

Ας γνωρίσουμε την ποιήτρια Μαρία Σταυροπούλου

Οι συγγραφείς Ελένη Αποστολάτου & Ελευθερία Μαυρίδου (aka Ellaria Black) μας μιλούν για τους ''Κανόνες του Δράκου''