Η οπτασία

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Τί είναι,τελικά,ο έρωτας; 'Ονειρο,πλάνη,κατάρα,ευλογία,ή,εφιάλτης; Μέχρι πού θα έφτανε ένας άνθρωπος για την αναζήτηση καί κατάκτηση του αντικειμένου του πόθου του; Δύναται ο έρωτας να μας οδηγήσει στην πράξη του κάλλιστου καί χείριστου την ίδια στιγμή μέσα από ένα παροξυσμό συναισθημάτων; Ο συγγραφέας Ταϊφούν Πιρσελίμογλου διερωτάται όλα τα παραπάνω,-κι εμείς μαζί του-,μέσα στο νέο του μυθιστόρημα,με τίτλο ''Η οπτασία'' που κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Τσουκάτου. Ένα βιβλίο η ιστορία του οποίου μπορεί να θεωρηθεί ως ένας ύμνος καί ταυτόχρονα ένα κυνικό σχόλιο σχετικά με το ζήτημα του έρωτα. Οξύμωρο; Αντιφατικό; Πείτε το όπως θέλετε,μα εγώ αντιλήφθηκα καί τα δύο διαβάζοντας το βιβλίο. Με λεπτά τα όρια ανάμεσα σε αυτά τα δύο,πιστεύω πως ο συγγραφέας προσπαθεί να δείξει τον έρωτα ως ένα νόμισμα με δύο όψεις,που στον καθένα καί στην καθεμία ξεχωριστά επιλέγει να φανερώσει μόνο την μία πλευρά. Ποιος/α ο/η τυχερός/η καί ποιος/α ο/η άτυχος/η; Ελεύθερη επιλογή,ή,καπρίτσιο της μοίρας;

   Δεν σας το κρύβω πως πιάνοντας για πρώτη φορά το βιβλίο στα χέρια μου καί περιεργάστηκα την εικόνα του εξωφύλλου καί τον τίτλο του (δεν είχα διαβάσει ακόμα την περίληψη),λανθασμένα,-όπως αποδείχθηκε στην πορεία-,δημιουργήθηκε η ιδέα στο μυαλό μου πως επρόκειτο για ένα βιβλίο θρίλερ. Ναι,καλά ακούσατε. Αυτά τα τόσο έντονα σκούρα χρώματα,η σχεδόν απόκοσμη μορφή που κυριαρχεί στην εικόνα,ακόμη καί η λέξη ''οπτασία'' που έχει επιλεγεί ως τίτλος προκαλούν την φαντασία μας,καθώς κι ένα αίσθημα φόβου ( ; ). Μπορεί,βέβαια,καί θαυμασμού... Όταν,έπειτα,στράφηκα προς την περιγραφή,η αρχική μου ιδέα δεν καταρρίφθηκε απολύτως,καθώς έχω την αίσθηση πως όσοι/ες ερωτεύονται κυριαρχούνται τόσο από την φλόγα καί την σφοδρότητα του πόθου,μα συνάμα κι από τον φόβο της απώλειας του αγαπημένου προσώπου... Άρα,για τα δικά μου δεδομένα,θα μπορούσαν να είναι δύο έννοιες ταυτόσημες,αλλά πάλι,μπορεί καί όχι...

   "Το αμούστακο αγόρι με το όνομα Χασμέτ που δουλεύει ως βοηθός κουρέα, μια νύχτα βλέπει στον ύπνο του Εκείνη και την ερωτεύεται τρελά. Έτσι ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι προς τη Βαγδάτη για να την βρει. Οι άνθρωποι που συναντά σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι, του εξηγούν τους αλλόκοτους έρωτες της ζωής τους και τον προειδοποιούν. Ωστόσο, η καρδιά του Χασμέτ έχει προ πολλού γίνει έρμαιο του παράλογου έρωτά του και η ψυχή του φλογίζεται από μια αέναη φλόγα. Δεν του αλλάζουν γνώμη ούτε οι αφηγήσεις του κακόμοιρου ελεγκτή τρένου ούτε η φρικιαστική μοίρα του ακροβάτη Γιακούπ ούτε η τρομερή ιστορία του κατασκευαστή καθρεφτών ούτε οι προειδοποιήσεις του καπετάνιου του πλοίου των αλλοπαρμένων και του μόνιμου επιβάτη του. Ο αξιοθαύμαστος έρωτάς του είναι αποφασισμένος να πετύχει στον στόχο του." (Περιγραφή οπισθοφύλλου)

   Μαζί,λοιπόν,με τον κεντρικό ήρωα θα κάνουμε ένα ταξίδι με προορισμό,όχι το άγνωστο,αλλά τον έρωτα. Άν καί φαινομενικά δευτερεύοντες συνοδοιπόροι μας τα υπόλοιπα πρόσωπα που θα συναντήσουμε μέσα στην ιστορία,η παρουσία τους είναι πιο σημαντική απ'όσο φανταζόμαστε. Η πένα του συγγραφέα στοχεύει να αναδείξει περισσότερα,ή καί λιγότερα,από εκείνα που πρέπει να ειπωθούν καί θέλουμε να μάθουμε. Τα συναισθήματα άλλοτε μας παρασύρουν κι άλλοτε μας συγκρατούν από μία επικίνδυνη ολίσθηση προς το κενό που απλώνεται μπροστά μας. Η συνεχόμενη αφήγηση που ώρες-ώρες μοιάζει σαν εκ βαθέων εξομολογήσεις των προσώπων καί οι γλαφυρές εικόνες όχι μόνο προσδίδουν μία επιπλέον αμεσότητα σε όλο το κείμενο,μα ταυτόχρονα βοηθούν να κατανοήσουμε καί να πλάσουμε με το μυαλό μας τα πάντα καί να έχουμε ολοκληρωμένη,σχεδόν ζωντανή,την εικόνα μπροστά στα μάτια μας. 

    Προσωπικά βρέθηκα κάπου στο ενδιάμεσο διαβάζοντας το βιβλίο. Από την μία μεριά το ύφος καί η στάση του συγγραφέα απέναντι στον έρωτα ταίριαξε με την ορθολογική μου σκέψη γύρω από αυτόν,κι από την άλλη μεριά θύμωσα που δεν βρήκα το ευτυχισμένο τέλος. Αλλά θα συμφωνήσω σε μεγάλο βαθμό με αυτό που λέει ο συγγραφέας: ''Εντέλει, όλοι οι έρωτες εφόσον είναι των άλλων, φαίνονται ακίνδυνοι. Ελπίζω πως ο αναγνώστης αυτών των γραμμών όταν γυρίσει και την τελευταία σελίδα -εάν είναι ένας από εκείνους τους πιστούς αναγνώστες-, να του έχει μείνει η διάθεση να μιλήσει ειρωνικά για την ιστορία κάποιου άλλου, αφού έχει απολαύσει το προνόμιο να έχει σωθεί μετά τη διέλευση από ναρκοπέδιο, αν όχι, δεν πειράζει. Οι ιστορίες ξέρουν να βρίσκουν τον στόχο τους με κάποιο τρόπο.". Ναι,το βιβλίο μου άφησε καλές εντυπώσεις. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΑΪΦΟΥΝ ΠΙΡΣΕΛΙΜΟΓΛΟΥ

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Malihulya

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΘΑΝΟΣ ΖΑΡΑΓΚΑΛΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ