Ο κύριος Κάπα, θα έλεγε κανείς

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

"«Το να αγαπάς είναι υπερήφανη αποδοχή της ταπείνωσης

Το να αγαπάς είναι ευλογημένη τρέλα

Το να αγαπάς είναι ιδιοφυής χαζομάρα»"

  Το χιούμορ έχει πολλές εκφάνσεις. Ανάλογα με τον χαρακτήρα καί τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου που το επικαλείται,μπορεί να λάβει διάφορες διαστάσεις. Να γίνει αποδεκτό,κατανοητό,ή καί μη. Προσωπικά θεωρώ πετυχημένο το χιούμορ εκείνο που σε καμία περίπτωση δεν προσβάλει,ή,θίγει,μα πετυχαίνει τον στόχο του με ευφυή καί ειλικρινή τρόπο χωρίς να υποβιβάζει την νοημοσύνη κανενός άλλου ανθρώπου. Θα μπορούσε,επίσης,-πάντα κατά την δική μου άποψη-,να ασκεί εύστοχη κριτική τόσο στα κακώς κείμενα της εκάστοτε εποχής,αλλά να αποτελεί καί έναν εναλλακτικό μέσο αυτοκριτικής κι εντέλει,αποδοχής,αγάπης καί κατανόησης του ίδιου μας του εαυτού. Αυτές,λοιπόν,ήταν μερικές από τις πρώτες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου διαβάζοντας το νέο βιβλίο του συγγραφέα Κυριάκου Γατουρτζίδη,με τίτλο ''Ο κύριος Κάπα,θα έλεγε κανείς",που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής καί είναι η σημερινή μου πρόταση για εσάς. 

   Εύστοχα,κατ'εμέ,ο συγγραφέας επιλέγει τον τίτλο ''Ο κύριος Κάπα,θα έλεγε κανείς". Άν το καλοσκεφτούμε εσκεμμένα δεν δίνει ένα συγκεκριμένο όνομα στον κεντρικό ήρωά του. Επιλέγει το πρώτο γράμμα της λέξης κύριος (δηλαδή το ''κ'') καί το κάνει κύριο όνομα. Σαν ένα σχόλιο,όχι απαραίτητα καυστικό καί ειρωνικό,αλλά μία σαφής καί ξεκάθαρη στάση απέναντι σε όλα όσα ζούμε καί στους ανθρώπους που τα αντιπροσωπεύουν. Σαν ο κύριος Κάπα να μην έχει μόνο μία ταυτότητα κι ένα πρόσωπο,αλλά τόσα όσα τα άτομα που θα βρεθούν σε αυτήν την θέση εκούσια,ή μη. Έτσι,αποφεύγονται καί οι όποιες παρανοήσεις καί γίνεται πιο εφικτή μία ταύτιση του αναγνωστικού κοινού μαζί του. Κι ακόμη πιο ευφυές βρήκα το παιχνίδισμα ο κύριος Κάπα να γίνεται ο κανείς (με μικρό κάπα αυτήν την φορά!). Δηλαδή μπορεί να είναι ο καθένας καί ο κανένας την ίδια στιγμή. Από το επίκεντρο μπορεί να βρεθεί στο πουθενά. Να χάσει όλα όσα τον ορίζουν,μα να εξακολουθεί να υφίσταται μέσα από αυτά που του απομένουν...

    Πιο συγκεκριμένα,από την περίληψη του οπισθοφύλλου μαθαίνουμε τα ακόλουθα."Πρόκειται για μια συλλογή αυτοτελών ιστοριών μικρού μήκους. Ήρωες του βιβλίου είναι ο κύριος Κάπα, ο αφηγητής αλλά και ο… “κανείς”. Η Αγάπη, ο χρόνος και ο θάνατος συνθέτουν κυρίως τη θεματική αυτού του έργου, το οποίο εν τέλει παρουσιάζει μια εσωτερική νοηματική ενότητα. Αυτή αποδίδεται μέσα από στιγμιότυπα της καθημερινότητας και του ρεαλισμού τα οποία μπλέκονται με τον σουρεαλισμό. Οι χαρακτήρες διαμορφώνονται έτσι μέσα από κάθε ιστορία, ενίοτε και συγχέονται μεταξύ τους, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις ίδιες τις λέξεις στους τίτλους."

   Στα θετικά στοιχεία του βιβλίου συγκαταλέγονται:

- Αμεσότητα λόγου συγγραφέα

- Άρτια καί ολοκληρωμένη σκιαγράφηση του χαρακτήρα του βασικού ήρωα

- Πλούσιο λεξιλογιο

- Ορθή χρήση εκφραστικών μέσων

- Επίκληση στο συναίσθημα με αβίαστο τρόπο

- Παραδείγματα παρμένα από την καθημερινή ζωή

   Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα αλλιώτικο βιβλίο,που θεωρείται ταυτόχρονα εσωστρεφές κι εξωστρεφές,που μας βάζει στη διαδικασία,όχι μόνο να περάσουμε καλά διαβάζοντάς το,αλλά να δούμε τη ζωή καί να σκεφτούμε μέσα από μία άλλη ματιά. Άν καί δεν ανήκει στο είδος των βιβλίων που θα επέλεγα,παρ'όλ'αυτά το βρήκα ενδιαφέρον σε σχέση με αυτό που πραγματεύεται. Γιατί,λοιπόν,να μην βγείτε κι εσείς από την αναγνωστική ζώνη ασφαλείας σας καί να το επιλέξετε; Δεν λέω πως πάντα θα είναι επιτυχημένο ως εγχείρημα,μα θα υπάρξουν φορές που θα ανταμειφθείτε!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΓΑΤΟΥΡΤΖΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΛΚΥΣΤΗΣ