Βιβλία & ενσυναίσθηση...

(Προέλευση φωτογραφίας: Shutterstock.com)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Βιβλία & ενσυναίσθηση...

Όταν ήμουν μικρή, οι μεγαλύτεροι/ες με συμβούλευαν να σέβομαι και να αποδέχομαι τους άλλους ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, που επιθυμώ να κάνουν και σε μένα. Να μην κάνω, ουσιαστικά, στους άλλους, όσα δεν ήθελα εγώ να βιώσω... Αυτό, πλέον, έχει λάβει τον όρο ''ενσυναίσθηση''. Να μπαίνουμε, δηλαδή, στη θέση των άλλων ανθρώπων, να σκεφτόμαστε το τί θα πράτταμε εμείς σε ανάλογη περίπτωση και γενικά ό,τι άλλο μπορεί να προκύπτει απ'αυτή μας την στάση. Με απλά λόγια να είμαστε άνθρωποι με όλη την σημασία της λέξεως!

Η ενσυναίσθηση, λοιπόν, έχει γίνει κεντρικό θέμα μέσα στις ιστορίες πολλών βιβλίων που διαβάζω και είτε απευθύνονται σε ενήλικο κοινό, είτε σε παιδιά και εφήβους/ες. Ναι, το επικροτώ ως συνθήκη, αλλά δε δέχομαι να χρησιμοποιείται από μερίδα συγγραφέων ως ένα θέμα ''πιασάρικο'', ώστε να έχουν περισσότερες πωλήσεις τα βιβλία τους. Από πότε η ανθρωπιά είναι προϊόν προς εμπορική εκμετάλλευση και δη αναφορικά με την λογοτεχνία;

Και φυσικά δε μιλώ για όλους/ες τους/τις συγγραφείς! Υπάρχουν κι εκείνοι/ες που αναδεικνύουν αυτό το ζήτημα με σεβασμό, αγάπη και προσοχή!

Απλώς εκφράζω την σκέψη, ή, πιο σωστά το φόβο μου, μην τυχόν και κάτι τόσο βαρύνουσας σημασίας γίνεται ''έρμαιο'' στα χέρια μερικών μερικών...

Μήπως πρέπει να μη χρησιμοποιούμε, με τέτοιον πλεονασμό και ελαφρά τη καρδία, ανάλογες έννοιες; 

Ίσως όλη αυτή η αλόγιστη χρήση να έχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα και να θεωρείται ως κάτι κουραστικό -ίσως και κλισέ- ως προς το άκουσμα;

Ποια η δική σας άποψη;

Τα σχόλια σας πάντα ευπρόσδεκτα κάτω από το άρθρο!