Ας γνωρίσουμε τον συγγραφέα Άρη Παχή

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΡΗΣ ΠΑΧΗΣ

Οι δημιουργοί συστήνονται... κι ας γνωρίσουμε τoν συγγραφέα Άρη Παχή

Γράφει ο Άρης Παχής

Αν υποθέσουμε ότι συγγραφέας είναι εκείνος που ολοκληρώνει τα έργα με τα οποία καταπιάνεται, τότε μπορώ να πω ότι είμαι από το 2019 (κι ας εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο αργότερα). Αλλά λογοτέχνης, όχι. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Έχω πορεία εμπρός μου, πρέπει να διαβάσω και να γράψω πάμπολλες αράδες ακόμα, να ψηθώ κι άλλο και ν’ αφήσω τις σκέψεις να μου γρατσουνίσουν το μυαλό ακόμα πιο δυνατά. Και εν τέλει, να σκληραγωγηθώ.

Γι’ αυτό, δυο πράγματα φροντίζω να θυμίζω τακτικά στον εαυτό μου: «Μαθητής, πάντα να ‘σαι μαθητής. Α, και κάτι ακόμα. Μάθε να πονάς!»

Γιατί γράφω όμως; Γιατί μπαίνω σ’ αυτή την διαδικασία να πονοκεφαλιάζω, να πονάνε τα μάτια μου, να παλεύω να δεθεί η πλοκή, να χτιστούν αληθοφανείς ήρωες, να μετράω τις χρονολογίες των γεγονότων μη κάνω κάνα λάθος και να επιτρέπω στον σκανταλιάρη κέρσορα του ψηφιακού χαρτιού να αναβοσβήνει κοροϊδευτικά μπροστά μου; Να να να… Πόσα να, ν’ αντέξει πια ένα ανθρώπινο ρημαδιασμένο κεφάλι; Αφού στα μικράτα μου δεν θαύμαζα συγγραφείς, δεν διάβαζα, δεν κρατούσα ημερολόγιο ούτε έγραφα εφηβικά ρομαντικά ποιήματα. Γιατί, λοιπόν;

Ίσως επειδή ξεκίνησα τους χτύπους της καρδιάς μου ως κάτι το διαφορετικό. Ίσως λόγω της απουσίας εκ γενετής ενός ενζύμου απ’ τον οργανισμό μου. Μιας απουσίας που με το πέρασμα των χρόνων άνοιξε τον δρόμο σε επιπλέον ζητήματα υγείας, μιας και σ’ εκείνους τους καιρούς δεν είχε εφευρεθεί ακόμα η θεραπεία.

Ίσως επειδή από τα τρία μου χρόνια, ξεκίνησα σεργιάνι σε γκρίζους διαδρόμους νοσοκομείων. Τι Αθήνες, τι Θεσσαλονίκες και Λονδίνα (σιγά την μούφα το Μπιγκ Μπεν!).

Ίσως επειδή καθώς κυλούσανε οι εποχές, εγώ επιθυμούσα να συνδεθώ με ανθρώπους, μα δεν είχα το σθένος. Ίσως είναι που ήθελα να φανώ στους συνομήλικούς μου, μα δεν ένιωθα αρκετός κι αντάξιος. Ίσως, ενώ οι γονείς μου προσπαθούσαν όπως μπορούσαν να με γεμίσουνε με θάρρος, εγώ δεν τους πίστευα, με αποτέλεσμα να βιώνω μια διαρκής κατάσταση κοινωνικής (ή μάλλον ψυχολογικής) επιβίωσης.

Μα καθώς τα γράφω αυτά, μια σφήνα σκέψη έρχεται και με τσιγκλάει στο κούτελο με την μύτη της:

Ωραία, ρε μάστορα. «Ίσως το ‘να, ίσως τ’ άλλο», μας έπρηξες με τα «ίσως». Δεν είσαι δα ούτε ο πρώτος ούτε κι ο τελευταίος. Οπότε πες μας, για ποιον διαολεμένο λόγο γράφεις!

Γράφω διότι όσο μεγαλώνω, παρατηρώ πως τα χρόνια σαν κοτρώνες, μου βαραίνουν το μυαλό και το κορμί. Επειδή, αργοβαδίζοντας στην ζωή, κοιτώ ολόγυρα πια. Και ακούω, νιώθω. Πόσοι αγώνες, πόσοι Γολγοθάδες! Ανατριχιάζω πατόκορφα, χάρη στην ανθρώπινη δύναμη που μου αποκαλύπτεται κάθε που γίνομαι ακροατής στις αφηγήσεις των άλλων.

Γράφω για να τραβήξω το χαλί κάτω απ’ το οποίο έκρυβα το σκοτάδι. Για να φέρω μπροστά τις προκλήσεις μου και να διαβώ στα ζόρια μου.

Γράφω για το κλάμα που θα με πάρει απ’ το χέρι και θα με πάει στο γέλιο.

Γράφω γιατί αισθανόμαστε μόνοι, ενώ δεν είμαστε μόνοι.

Γράφω για κείνη την σύνδεση. Την ανθρώπινη.

Ευχαριστώ πολύ την Κυριακή Γανίτη για την φιλοξενία στην ιστοσελίδα της. Και φυσικά, κάθε αναγνώστη και αναγνώστρια.

Άρης Παχής

Το βιβλίο ''Ακατάσχετη Ψυχορραγία" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.

Τον ευχαριστώ πολύ!!!

Με εκτίμηση,

Κυριακή Γανίτη από το blog Vivliovamon