Βιβλιοπρόταση καλοκαιριού (κι όχι μόνο): Η σονάτα της Άνοιξης

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Βιβλιοπρόταση καλοκαιριού (κι όχι μόνο): Η σονάτα της Άνοιξης

Συγγραφέας: Ελένη Σίντου

Εκδόσεις Κύφαντα

Δε μου αρέσουν οι διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων, των βιβλίων και πολλών ακόμη ειδών. Έτσι, δε θα μπορούσαν να λείπουν από τις καλοκαιρινές μου (κι όχι μόνο) βιβλιοπροτάσεις μυθιστορήματα που να απευθύνονται σε ενήλικο αναγνωστικό κοινό. Ένα βιβλίο που ήθελα εδώ και αρκετό διάστημα να διαβάσω, μα λόγω κάποιων έκτακτων προσωπικών υποθέσεων πήγε λίγο πιο πίσω η ανάγνωσή του, ήταν το καινούργιο αστυνομικό μυθιστόρημα της συγγραφέως Ελένης Σίντου, με τίτλο ''Η σονάτα της Άνοιξης'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύφαντα. Κι έρχομαι να σας ρωτήσω. Πώς μία σονάτα της Άνοιξης μπορεί να συνδέεται με το αστυνομικό στοιχείο; Εμ, εδώ έγκειται και αυτή η χαρακτηριστική οπτική και γραφή της δημιουργού που σε όσα βιβλία της έχω διαβάσει έως και σήμερα, δε σταματά να με εκπλήσσει με ευχάριστο τρόπο... Ένα νέο αίνιγμα ξεδιπλωνόταν μπροστά μου και με προ(σ)καλούσε να το λύσω... Κι εγώ κάτι τέτοια δεν τα αφήνω να με προσπεράσουν...

''Η σονάτα της Άνοιξης'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου και κάπως έτσι θεωρώ ότι μας δίνεται ένα πρώτο και σημαντικό στοιχείο που ίσως να ξεκλειδώνει μία πτυχή της υπόθεσης. Ναι, η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και το αντίστροφο, όμως θα μου επιτρέψετε να θεωρώ ότι και οι τέσσερις εποχές του χρόνου συνδέονται με κάποιες χαρακτηριστικές μελωδίες. Άλλωστε, κάτι παραπάνω ήξερε ο αείμνηστος Βιβάλντι όταν προέβη στη σύνθεση του έργου του, ''Οι τέσσερις εποχές'' κι επειδή τυγχάνει να έχω ακούσει -κατά το παρελθόν- όλο το έργο, νομίζω ότι ο δημιουργός είχε πιάσει ακριβώς το νόημα και προσπάθησε να το μεταδώσει σε όσους/ες θα ακούσουν τη συγκεκριμένη μελωδία. Έτσι και εδώ η συγγραφέας Ελένη Σίντου δίνει υπόσταση στην Άνοιξη που όσο όμορφη και γαλήνια κι αν δείχνει δεν παύει να σηματοδοτεί ένα αντιφατικό δίπολο μεταξύ αναγέννησης/ζωής της φύσης και θανάτου (τέλος της εποχής του χειμώνα) το οποίο προσαρμόζεται ευφάνταστα κι άκρως αριστοτεχνικά μέσα στο γενικότερο κλίμα της υπόθεσης.

''Δυο αλλόκοτα πτώματα κάνουν την εμφάνιση τους στο κέντρο των Ιωαννίνων.

Ένα οργιώδες καλλιτεχνικό παραλήρημα έχει ξεκινήσει και η Μιχαέλα Θεοδότου, καλείται να εξιχνιάσει την υπόθεση μαζί με τους συναδέλφους της. Θα έρθει, όμως, αντιμέτωπη με εμπόδια και προκλήσεις. Ποια η σχέση του Σαχτούρη και του Vivaldi με τον serial killer; Γιατί η ίδια έχει γίνει στόχος ενός κοινωνιοπαθή;

Τα πτώματα πληθαίνουν, τα ερωτήματα αυξάνονται, η ομίχλη καλύπτει τα πάντα και το αίμα πλημμυρίζει τα νερά της μαρτυρικής λίμνης. Δυο γαλανά μάτια την παρακολουθούν στενά και μια αποκάλυψη ανατρέπει όλη της τη ζωή. Ο θάνατος πλανάται σαν ανοιξιάτικο λουλούδι πάνω από την όμορφη πόλη της Ηπείρου. Θα καταφέρει άραγε η Μιχαέλα να βάλει φρένο στη δολοφονική μανία του αγνώστου ή θα γίνει και η ίδια θύμα του;" (Από το οπισθόφυλλο)

Η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία προσπαθεί και καταφέρνει να βρει το κίνητρο που οδηγεί έναν άνθρωπο στη διάπραξη ειδεχθών εγκλημάτων. Η παγιωμένη και σχεδόν κοινώς αποδεκτή σκέψη ότι άνθρωποι με άσχημα παιδικά βιώματα που δεν έχουν καταφέρει να τα ''επουλώσουν'' ως ενήλικες είναι ικανοί ώστε να εγκληματίσουν κάνει εδώ την εμφάνισή της. Προσέξτε! Σε καμία των περιπτώσεων ΔΕΝ συνεπάγεται ότι όσοι/ες έχουν παιδικά ψυχικά τραύματα θα μεταμορφωθούν σε ανθρωποειδή τέρατα με παραβατική συμπεριφορά. Αντιθέτως, η συγγραφέας δείχνει και τις δύο όψεις του νομίσματος και το πώς οι κοινωνίες κρατούν καλά κλειστά τα στόματα και τα όποια μυστικά αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες μπορεί να επιφέρει, εντέλει, όλη αυτή η κατάσταση...

Η Ελένη Σίντου είναι δεδομένο ότι ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των συγγραφέων που ούτε μας κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο ούτε και ωραιοποιούν καταστάσεις μέσα από την όποια ασχήμια μπορεί αυτές να τις συντροφεύει. Ο ρεαλισμός της επεκτείνεται από τον τρόπο γραφής της στη δομή των έργων της (όπως και του παρόντος) έως και τον τρόπο σκιαγράφησης και αληθοφανούς τρόπο σκέψης και δράσης των προσώπων μέσα σε αυτό. Μας επιτρέπει να αντικρύσουμε την αλήθεια όχι με φόβο, αλλά με πάθος και ένα εύστοχο κοινωνικό προβληματισμό πάντα να ακολουθεί και να γίνεται εύπεπτη τροφή του νου προς κατανάλωση. Εξαίρεση, λοιπόν, από τον άνωθεν κανόνα δεν μπορεί να αποτελεί το έργο της ''Η σονάτα της Άνοιξης'' που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου από την αρχή μέχρι και το τέλος και με έκανε να επιθυμώ και μία πιθανή συνέχεια...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύφαντα.