Μόνο ένα θαύμα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη

Η δυστοπία -αντίθετο της ευτοπίας- όχι μόνο δύναται να μας δείξει μία άλλη πλευρά του μέλλοντος των κοινωνιών και κατ'επέκταση του ανθρώπινου είδους, μα είναι ό,τι πιο εφικτό κι επώδυνο μπορεί να μας συμβεί, όπου ούτε η φαντασία και ο τρόμος μπορούν να τη συναγωνιστούν... Δύσκολο ως λογοτεχνικό είδος και δε συνηθίζουν πολλοί/ες δημιουργοί να επιλέγουν να την ''υπηρετήσουν'', γι'αυτό κι εγώ όταν φτάνουν στα χέρια μου ανάλογα έργα, τα ''ρουφώ'' σαν σφουγγάρι. Ασκούν μία ιδιότυπη γοητεία πάνω μου και είναι αλήθεια ότι δεν μπορώ να τους ''αντισταθώ''... Μεταξύ μας; Ούτε καν το διανοούμαι! Θέλω να το πάω μέχρι τέλους...

Ως αναγνώστρια νιώθω έναν ενδοιασμό, ένα φόβο το να ξεκινήσω την ανάγνωση ενός βιβλίου που μπορεί να αποτελεί μέρος μίας τριλογίας, ή, μίας σειράς, ενώ πριν δεν έχω διαβάσει κάποιο προηγούμενο έργο. Γι'αυτό είμαι πολύ θετική στο γεγονός ότι μερίδα συγγραφέων επιλέγουν να μας προσφέρουν βιβλία, που αν κι ανήκουν σε τριλογίες, ή, σειρές, να μπορούν να διαβάζονται κι αυτόνομα και να παίρνουν από πάνω μας αυτό το περιττό αναγνωστικό άγχος. Ένας εξ αυτών και ο συγγραφέας Γιώργος Πολυμενάκος. Από τις εκδόσεις Γραφή κυκλοφορεί, πλέον, και το τρίτο βιβλίο της τριλογίας ''Τριλογία των Φάρων'', με τίτλο ''Μόνο ένα θαύμα'', που όπως και τα δύο πρώτα βιβλία (''Σημείο Εξόδου Ένα'' - ''Σκοτεινό Φως''), διαβάζεται ανεξάρτητα, καθώς είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο ώστε να έχουμε ένα άρτιο από άποψη δομής και περιεχομένου κείμενο.

Μου αρέσει όταν οι συγγραφείς δε ''χαρίζονται'' σε οτιδήποτε τους/τις ενοχλεί, ή, αισθάνονται ότι τους/τις προβληματίζει είτε σε ειδικότερο είτε σε γενικότερο επίπεδο. Διάβασα το βιβλίο με μεγάλη προσοχή και διαρκή προσήλωση στα όσα είχε να μου/μας πει. Από την αρχή, κιόλας, της ανάγνωσης ένιωσα ότι αυτά που θα άκουγα ίσως να μην ήταν τα πιο ''εύπεπτα'' κι ευχάριστα, μα ήξερα -κατά βάθος- ότι θα μπορούσαν να είναι μία επώδυνα ρεαλιστική εικόνα του μέλλοντος και ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους κι όλες εμάς, εάν δεν έχουμε ενεργή την κριτική μας ικανότητα και σκέψη και δε βρισκόμαστε σε μία διαρκή ''επαγρύπνηση'' γύρω απ'ό,τι μας αφορά... 

''Ένας κόσμος που πεθαίνει μετά την κλιματική καταστροφή: δεν βρέχει ποτέ, οι υδάτινοι πόροι έχουν στερέψει, και μόνο λίγα ανθεκτικά φυτά επιβιώνουν. Το νερό είναι δυσεύρετο, οι τροφές συνθετικές.

Μια κοινωνία διαιρεμένη σε Περιττούς και Προνομιούχους. Η κάστα των Προνομιούχων ζει στην Πρωτεύουσα, μια πόλη θαμμένη κάτω από τη γη, και ύψιστη προτεραιότητά τους είναι η εξάλειψη των γηρατειών. Οι Περιττοί ζουν στην Περιφέρεια, σε συνθήκες αντίστοιχες με εκείνες της Λίθινης Εποχής. Η επιβίωσή τους εξαρτάται από τις ποσότητες ενός νέου ορυκτού που εξορύσσουν από το αφυδατωμένο έδαφος και το ανταλλάσσουν με τους Προνομιούχους για νερό και τεχνητή τροφή." (Από το οπισθόφυλλο)

Τί κάνει, λοιπόν, εδώ ο συγγραφέας;  Επιλέγει να ''χτίσει'' ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου οι άνθρωποι μοιάζει να έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, το νόημα της ζωής, τα θέλω και τα όνειρά τους, την ταυτότητά τους, την πίστη μα και την ελπίδα τους και ζουν μέσα σε μία πλάνη φτιαγμένη και προορισμένη για τους λίγους, που δεν επιτρέπει περιθώρια αντίδρασης και αμφισβήτησης ( ; )... Άραγε, πώς μπορεί να φτάσουμε ως εκεί; Ποιος/α φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης; Και κυρίως, γιατί δεν κάναμε κάτι νωρίτερα ώστε να προλάβουμε αυτήν την κατάληξη; Διότι τα σημάδια ήταν εκεί, μα εμείς επιλέγαμε, ευθαρσώς, να τα αγνοούμε...

Βρήκα ωραία την κίνηση του συγγραφέα να έχει έναν λόγο απλό, κατανοητό και οικείο όπου το νόημα το δίνουν οι λέξεις και η βαρύτητα που αυτές φέρουν μέσα στο κείμενο και κυρίως στην περιγραφή των εικόνων και στην εξιστόρηση της πλοκής σαν άλλη άτυπη μορφή ημερολογίου, ή, πιο σωστά σαν μία κλεψύδρα που η άμμος της που πέφτει μετρά αντίστροφα προς το τέλος. Ένα φινάλε που μπορεί να σημαίνει το κάτι διαφορετικό για τον καθένα και την καθεμία, που νιώθει ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να μας σώσει...

Κι έρχομαι στον τίτλο του βιβλίου ''Μόνο ένα θαύμα'', που τί μπορεί να υπαινίσσεται; Πώς οι άνθρωποι δεν θα έχουμε καμία δύναμη, θάρρος κι ό,τι άλλο απαιτείται για να αντιστρέψουμε την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση και η μόνη μας ελπίδα είναι μόνο ένα θαύμα; Τόσο πια έχουμε χάσει καθετί που θα μπορούσε να μας ενεργοποιήσει για να ξεφύγουμε απ'αυτήν την άσχημη κατάσταση και πιστεύουμε/αναμένουμε ένα επουράνιο θαύμα; Κι από την άλλη, γιατί όχι; Γιατί η πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον να μη γίνει αρωγός μας σε αυτήν την προσπάθεια; Οι απαντήσεις μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γραφή.